Yuri Beckers (ex-Mindfold) over zijn onvergetelijke Pinkpop-momenten:
“Voor mij zal altijd het optreden van Pearl Jam in 1992 hét Pinkpop-hoogtepunt zijn. Ik denk dat er nooit meer een band zo'n geweldig optreden zal kunnen geven. Nog geen maand eerder stond Pearl Jam alleen in kleine zaaltjes, in zowel de USA als in Europa, met meestal rond de driehonderd tot vijfhonderd man publiek. Nu stonden ze opeens voor 50.000 mensen. Je kan bij het optreden goed zien, hoe onder de indruk de band zelf was. Het regende, het was koud, maar de band stopte alle energie in zijn set.
Tijdens ‘Alive’ werd er door de bandleden heftig op en neer gerend, gesprongen, gevallen en Eddie zwaaide zijn microfoonpaal wild in het rond, om deze vervolgens met een keiharde klap op de grond te meppen. Onvergetelijk is natuurlijk de bekende duik in het publiek van zanger Eddie Vedder. Tijdens de lange gitaar solo van Porch laat Eddie 50.000 man klappen, een prachtig gezicht. Dan kijkt hij naar de camerastellage, een soort hefboom, met daarop een cameraman en camera. Eddie klimt erop en meteen is er paniek bij de security. Met een man of vijf, zes wordt er een tegengewicht onderaan de cameraboom gemaakt, terwijl Eddie steeds verder klimt, tot hij boven aan de punt staat, uitkijkend op een massa mensen. Een sprong van een flinke hoogte... Iedereen hield de adem in... En ja, hoor.. Eddie springt het publiek in.
Zijn zelfgemaakte Tivoli-shirt (eerbetoon aan de Utrechtse concertzaal) wordt aan stukken gereten en na twee minuten klimt Eddie weer het podium op. Na afloop van het optreden maakt Eddie nog enkele polaroids van het publiek. Later is op tv te zien hoe Eddie deze aan Jan Douwe Kroeske toont, helemaal onder de indruk van al die mensen. De dag erna stonden de kranten er vol mee, geweldig!
Maar, ook de nummers werden stevig neergezet, met onvergetelijke improvisaties van 'Rain' (The Beatles), het prachtige ‘Black’ en een scheurende versie van Neil Youngs 'Rocking In The Fee World'. Als trouwe Pearl Jam-fan vond ik het optreden in 2000 ook prachtig, maar 1992 was absoluut een hoogtepunt!
Maar... Ik wil toch nog een ander persoonlijk Pinkpop-moment noemen: Mindfold op Pinkpop! 14 mei 2005. Na maandenlang hard repeteren, reclame maken door het hele land, promo-cd’s en shirts drukken, was eindelijk de dag gekomen dat ik als drummer van onze band Mindfold het hoofdpodium van Pinkpop mocht betreden en het festival openen! Gewapend met camera's en fototoestellen werd alles vastgelegd. Nadat we gearriveerd waren en onze backstagepasjes hadden opgehaald, betraden we voor het eerst dat enorm grote podium. Enorme speakers en monitors en een hoog podium met een prachtig uitzicht! WOW! Ik keek uit op een nog leeg festival veld, omdat de deuren nog niet geopend waren. We bouwden onze spullen op en deden de soundcheck. Geweldig!
Ik mocht beginnen met soundchecken en wist dat iedere slag die ik op mijn drumkit zou geven, door iedereen in de buurt te horen zou zijn! Het klonk ook HARD! Door de vele en grote monitors voelde ik alles trillen... Heerlijk! Na de soundcheck gingen we nog even relaxen en toen kwam het grote moment... De hekken gingen open en massaal kwamen de mensen richting het hoofdpodium. Adrenaline mengde zich met de zenuwen door mijn lichaam. Toen kwamen Jan Smeets en Giel Beelen en we werden aangekondigd.
Onze intromuziek van ‘Twin Peaks’ werd gespeeld en toen liepen we het podium op. Geweldig! Het publiek juichte en Remco zette zijn gitaarrif in. 3FM zond het live uit op de radio. Het was zo vet om op het grote podium te spelen. Na één minuut waren alle zenuwen verdwenen en heb ik nog 29 minuten lang zitten genieten op het podium van alles wat er gebeurde. Geweldig om dit als band met elkaar te kunnen delen. Dertig minuten lang spelen op dat grote podium.
Jaren eerder zag ik mijn muzikale helden op ditzelfde podium en nu speelde ik er zelf. Na afloop heb ik nog polaroids van het publiek gemaakt, een persoonlijk eerbetoon aan dezelfde actie van Eddie Vedder, die dit in zowel 1992 als in 2000 deed. En natuurlijk voor ons persoonlijke archief. Na afloop liepen we meteen door, camera's in onze neus en interviews doen voor verschillende tv- en radiozenders.
Daarna een rondje op het terrein en ik heb nog nooit zoveel mensen een handtekening moeten geven en met de mensen op de foto. Heel raar vond ik dat ook, want als je mijn lelijke handschrift kent, vraag je je af wat je met zo'n lelijk kribbeltje moet! Hierna zijn we drie dagen lang op het terrein gebleven en hebben veel artiesten ontmoet. De jongens van Saybia, die we ook al in de Paradiso hadden ontmoet, waren nog steeds superaardig! De heren van The Prodigy hebben nog wat biertjes met ons gedronken en ik moest de zanger en gitarist van Sick Of It All nog uitleggen wat nou precies kroketten zijn!
Maar, dat moment met Mindfold op het podium stappen en spelen... Een moment om nooit meer te vergeten!”