Zonder enige twijfel is Ellen ten Damme één van de meest eigenzinnige zangeressen die Nederland rijk is. Zangeres slash actrice, om meer specifiek te zijn. Misschien meer nog een kunstenares, alhoewel ze haar werk zelf afdoet als “kunstjes om mensen te vermaken”. Ten Damme is wispelturig, altijd opzoek naar iets nieuws. Ze doet haar eigen ding en trekt zich daarbij van niemand iets aan, tenzij ze vindt dat het nodig is. En toch verliest ze nooit haar – haast sensuele – charme. Je zou Ten Damme bijna onbevangen kunnen noemen, hoewel deze dame duidelijk over de nodige levenservaring beschikt. Kortom, Ellen ten Damme laat zich niet in één mooie volzin omschrijven en dat wilt ze waarschijnlijk ook niet. 3VOOR12/Limburg wilde meer weten over Ellen ten Damme en haar nieuwe album ‘Impossible Girl’ en sprak met Ellen na haar optreden in de Oranjerie te Roermond. In de loge van het Van der Valk-hotel, gelegen naast de Oranjerie, zit Ellen aan een klassiek houten tafeltje. Haar wilde bruine krullen rusten langs haar gezicht, onder een hoge zwarte cilinderhoed. “Die heb ik gekocht in Duitsland, in een winkel met tweedehands spullen,” zegt Ellen over haar hoofddeksel. “Volgens mij is ‘ie al heel oud.” Ze demonstreert hoe je de hoed kan inklappen en zet ‘m vervolgens weer op. Haar ranke lijf gaat gehuld in een zwart T-shirt, met achterop de tekst “Impossible Girl”. Tevens de titel van haar derde soloalbum (voorheen was ze de zangeres van de rockband Sovjet Sex). Ellen produceerde het album samen met haar gitarist Robin Berlijn. “Er is geen betere,” zegt Ellen opgewekt over de producerkwaliteiten van Berlijn. “Ik wilde geen beroemde naam. Hij heeft dezelfde smaak als ik en het was makkelijk om met hem nummers te arrangeren. Ik wilde geen cd maken met heel veel andere mensen erbij. Dan krijg je heel veel meningen en dat is verwarrend.” “Het moest klein,” aldus Ellen over de productie van ‘Impossible Girl’. “Toen we de cd gingen maken vond ik dat de beste keuze. Maar uiteindelijk is het toch grootser geworden dan in eerste instantie de bedoeling was. We zaten bijvoorbeeld te twijfelen of we bij bepaalde nummers wel of geen drums moesten doen en toen hebben we dat uiteindelijk toch maar wel gedaan.” Ondanks het volle geluid van de plaat, hebben Ten Damme en Berlijn zich beperkt tot de standaard bandbezetting. “Ik heb me expres beperkt, om met zo weinig mogelijk instrumenten een plaat te maken.” De eerste single, het titelnummer van ‘Impossible Girl’, doet qua sound erg denken aan de Amerikaanse zangeres annex actrice Juliette Lewis, van Juliette and The Licks. “Ik word vaker met Juliette Lewis vergeleken,” merkt Ellen op, “maar dan als actrice. Ik ken haar muziek niet, maar ik wil er wel nog eens naar gaan luisteren.” Een opvallend liedje op het nieuwe album is ‘Stay’, een prachtige ballade die Ellen vier jaar geleden al schreef. “In beginsel is het een liefdesliedje over de start van een relatie,” legt Ellen uit. “Je twijfelt en je hoopt dat het altijd net zo leuk zal blijven als dat het nu is. Maar het is geen treurig liedje, hoor. Het gaat juist over hoop, het is heel positief.” Een radiomix van het nummer ligt al klaar. Daarbij is ‘Stay’ absoluut een nummer met hitpotentie. Het zou misschien wel eens de eerste échte hit kunnen worden van Ten Damme. Ellen lacht bij het idee. “Ja, wie weet! Van alle nummers op het album is dit wel het enige nummer dat echt een hit zou kunnen zijn. Maar wanneer heb je nu een hit? Als je op de radio wordt gedraaid, toch? En wie koopt er nu nog singles?” Aan het idee dat ‘Stay’ ook voor Sky Radio geschikt zou zijn moet Ellen wél nog wennen. “Nee, hè? Dat vind ik zo’n saaie zender!” De gedachte dat rockdiva Ten Damme ooit nog een theatervoorstelling zou spelen was echter niet zo vreemd. Ze is tenslotte actrice. Dus de vertaling van poppodium naar theaterzaal was vrij snel gemaakt. “Ikzelf had niet zo’n moeite om in het theater te spelen,” zegt Ellen, “maar mijn band wel. Die hadden zoiets van, ‘wat is dit?’. Ik wilde met een rockband het theater ingaan, zonder strijkers of combo’s en dat soort dingen. Maar daar zijn we vrij snel op teruggekomen. Theater is toch heel anders dan een poppodium. Op een poppodium staat het publiek met een biertje naar je te kijken en in het theater letten mensen op ieder detail. En het gaat ook veel meer om de inhoud.” Ellen is een showmens, ‘Von Kopf Bis Fuß’ (om in het Ten Damme-idioom te blijven), dus ze probeerde het theaterprogramma ook uit op enkele poppodia. “Ik probeer een soort cross-over te maken tussen theater en poppodium. Een beetje zoals Madonna of Prince, qua show. Helaas hadden we niet het budget om heel groot uit te pakken, maar hopelijk voor een volgende show wel.” Toch ging het plaatsen van een rockband in een theater niet helemaal vlekkeloos. “Toen we de eerste try-out speelden, hadden we niet eens een regisseur. Die hebben we er toen bijgehaald en die gaf ons aanwijzingen.” Tijdens de Parade- en Oerolfestivals speelde Ellen met haar eigen band Duitstalig repertoire van onder andere Marlène Dietrich en Nina Hagen. “In de Duitse show deden we heel veel bekende liedjes, maar onze regisseur stelde voor om het heel persoonlijk te maken. Daar had ik eerst geen zin in. Ik wilde geen toneelstukje doen. Maar ik had toen een verhaaltje geschreven over mezelf en de regisseur zei dat ik die helemaal in de show moest doen. En als je kijkt naar de liedjes, zowel mijn eigen nummers als de Duitse liedjes, dan zie je dat ze thematisch wel allemaal bij mijn verhaal passen. En er moesten een paar liedjes van mijn nieuwe cd in, want het zou een beetje vreemd zijn als die cd er was en we niks met die liedjes zouden doen.” Een aantal Duitstalige liedjes sneuvelden daarom tijdens de theatershow, tot spijt van enkele fans. “Op een gegeven moment kreeg ik vragen van mensen waarom ik bepaalde liedjes niet meer speelde,” vertelt Ellen. “Zoals ‘Unbeschreiblich Weiblich’ of ‘Sag Mir Who Die Blumen Sind’. Maar ik wil niet steeds hetzelfde doen. Dan kan ik net zo goed ophouden met nieuwe dingen maken. Ik wil steeds verder. Als ik een nieuwe show maak wordt het ook weer iets heel nieuws, niet meer hetzelfde.” Ellen begrijpt wel dat het publiek graag bekend werk hoort. “Mensen willen toch dat je steeds dezelfde liedjes zingt. Dus ik hoop dat ik ‘Stay’ nog lang leuk ga vinden, mocht het een hit worden, haha!” Het album ‘Impossible Girl’ was al klaar voordat Ellen te horen kreeg dat zij borstkanker had. Filmmaker Rob Hodselmans legde die periode vast in zijn documentaire ‘Ellen ten Damme – As I Was Wondering Where This Mixed Up Little Life Of Mine Was Leading To’. Ellen overwon haar borstkanker en kwam gezond uit de strijd. “Het stelde niet zoveel voor,” zegt Ellen laconiek. “Ik was er snel bovenop en ik heb er eigenlijk niks van gemerkt. Natuurlijk was ik in het begin wel bang, maar toen bleek dat ik weer beter zou worden was ik er heel positief over. Het is voor mij niet belangrijk. Misschien dat het dat ooit nog wordt, over tien jaar of zo en dan schrijf ik er misschien wel iets over, maar nu wil ik er eigenlijk niet meer aan denken.” Ellen doet bij deze een verzoek aan alle journalisten om er niet meer naar te vragen. Ellen: “Ik hoop dat ik het er nooit meer over hoef te hebben!”