Op zaterdag 14 en zondag 15 juli was het in Lottum weer zover: Het jaarlijkse festijn Weistock doet de rozenplak weer op zijn grondvesten schudden. Twee dagen vol gepland met bands, bier en een hoop lol bij het sportpark. De zaterdag van Weistock wordt geopend door Barbed Wire, een jong bandje uit de regio dat nog wat onervaren oogt. Ze spelen vooral jaren ’80-metalcovers en ze krijgen het publiek, dat helaas nog niet erg omvangrijk is, wel lekker mee. Het enthousiasme van de zanger werkt aanstekelijk en met name de diehardfans van dit bandje laten zich helemaal gaan. Hierna is het de beurt aan State:Chaos. Een band bestaande uit jongens die we kennen uit verschillende andere bands uit het hardere muziekgenre. Trashmetal met van allerlei invloeden is wat zij brengen en dat doen ze naar behoren: Ze beuken zoals het hoort. Ondertussen begint in de kleine tent Goodweatherdaughter. Wellicht bij sommigen nog bekend van de punkband No Wisdom, nu brengt zangeres Inge van den Kroonenberg akoestische liedjes waarin de invloed van grootheden als Jeff Buckley, Nick Cave en Tori Amos terug zijn te horen. Subtiel, en misschien wat te subtiel voor het Weistock-publiek, maar toch zeker de moeite van het aanschouwen waard. Een dijk van een stem, ondersteund door sfeervol gitaargeluid. Helaas begon op het andere podium alweer een metalband te soundchecken, wat toch wat geluidshinder veroorzaakte. Zonde, het leek alsof Goodweatherdaughter wat ondergesneeuwd raakte door de rest van het muziekgeweld op Weistock, terwijl juist zij tussen alle metal- en partybands een opvallend stukje luistermuziek bracht. Na de trashmetal band State:Chaos betreden de mannen van Sparrow Falls het grote Weistock-podium. Een mix van hardcore-punk die bol staat van de energie met de looks van een boyband. Jawel, Sparrow Falls overtuigt. Frontman Merijn zegt het al; het is warm daar op het podium. En in de zaal ook. Wellicht dat het publiek daarom wat lauwtjes reageert, want aan de band ligt dat zeker niet. In de kleine tent is het de beurt aan het duo Coma. Twee leden van de metalband Exile spelen akoestische ballads uit het rock- en metalverleden. Misschien niet altijd heel zuiver gezongen, maar zeker wel met passie gebracht. Een mooie afsluiter van de akoestische middag in de kleine tent van Weistock. Het Noord-Brabantse Blind Sight weet na Sparrow Falls een erg strakke set neer te zetten. Het wordt langzaamaan een stuk drukker in de grote tent en gelukkig begint de hitte enigszins af te nemen, wat de algehele sfeer alleen maar ten goede komt. Sodeju zeg, wat een band.. De invloed van bands als Machine Head is duidelijk terug te horen, maar wat mij betreft is dat zeker geen probleem. Na de Police-tribute band Synchronicity, die een lekkere set Police-nummers neerzetten en hiermee de liefhebber zeker bekoren, is het de beurt aan het van MTV bekende Nailpin. Pop-punkrock die vooral de zestienjarige meisjes aanspreekt. Maar dan wel goed. De tent is vol en met name vooraan gaat de jeugd uit zijn dak. Nailpin speelt veel en dat is te zien. Het lijkt allemaal net wat te gelikt, net een beetje te ‘pop’, maar de Nailpin-sound sluit uitstekend aan bij wat het publiek wil. Na de show wil het gros van de meisjes nog even op de foto met zanger Shaun, een mooie herinnering voor boven het bed. Rond de klok van 21.00u stroomt de kleine tent vol. Het is tijd voor ‘Idols’ Herman. Jawel. Herman brengt maarliefst drie liedjes en is dan ook wel enorm enthousiast. Een dikke beat en lekkere meezingers, maar meer is het ook echt niet. “I am a dancer”, klinkt door de speakers. Maar goed ook, want een zanger is hij bepaald niet. En toch, de tent staat vol en het publiek gaat uiteraard uit zijn dak, het is toch Herman die er staat. Nog even op de foto met het idool na de show en dan is Herman weer verdwenen. Het leven in de showbizz is druk, dat blijkt wel. Een grotere tegenstelling is bijna niet denkbaar, maar na het überhippe Nailpin is het de beurt aan Patatje Metal in de grote tent. Deze laatste band van vandaag brengt Nederpopliedjes – in de breedste zin van het woord – in een metaljasje. En het is niet alleen dat wat de feestvreugde moet brengen, ook de vol overtuiging uitgedoste muzikanten weten de zaal nog eens flink aan te wakkeren. Een grandioos einde aan een sfeervolle dag. En zo eindigt deze eerste Weistockdag van dit jaar met een dik feest zoals dat eigenlijk alleen in Lottum kan.