Rond drie uur is het in de Muziekgieterij al gezellig druk, maar er heerst een rustige en bijna duffe sfeer in het gebouw dat eerder door L1 gebruikt werd. Het nieuwe popinstituut wordt een verzameling van repetitieruimtes, opnamefaciliteiten en optreedmogelijkheden. Kortom, alles wat een Maastrichtse muzikant zoekt. De eerste band is al bezig in de grote zaal. Het betreft een multiculturele band genaamd Lost Culture. De groep bestaat uit zo'n vijftien jongeren tussen veertien en drieëntwintig jaar, voornamelijk jonge vluchtelingen en allochtonen afkomstig uit onder andere Mexico, Brazilië, Iran en Bosnië. Ze spelen zowel covers als eigen nummers. Wat het uiteraard zo apart maakt en fantastisch is om te zien, is dat er zoveel culturen samen komen in goede harmonie. Even later een jong meidenbandje, The Young 'N Hopeless, waarvan de gemiddelde leeftijd rond de zestien jaar ligt. Jong zijn ze, maar hopeloos hoeven ze niet te zijn. Ze zijn al anderhalf jaar samen en spelen voornamelijk punkrock. Het repertoire bestaat nog voor het merendeel uit covers van onder andere All-American Rejects en Sugababes. Ondanks dat ze er nog met behoorlijke podiumvrees staan, komen ze toch enthousiast over. Na de meiden is het de beurt aan de jongens. Ook deze band, The Holy Stoned, is nog erg jong; net als de meidengroep allemaal rond de zestien jaar. Alleen de muziek klinkt iets volwassener en met een voller geluid. Denk aan een combinatie van Jimi Hendrix, Elvis Presley en Guns N' Roses. De solo's die de gitarist weggeeft zijn erg goed, maar soms ietwat langdradig. De frontman ligt goed in de smaak bij de dames, die vooraan staan te gillen alsof Elvis zelve er staat. Hij weet er goed op in te spelen en gooit keer op keer zijn charme in de strijd. Erg vermakelijk om te zien. Vervolgens staat er in de foyer een singer/songwritertrio, De Kelder geheten. De naam is afgeleid van het woord 'kelderen' omdat de band repeteert in een kelder. De muziek is erg rustig, waardoor het al snel gaat vervelen. Het geheel mag wat levendiger en gewaagder overkomen, wil het niet te snel inzakken. In de zaal staat erna de band Audiofeel, ontstaan uit de eUropeans en aanverwanten. De presentator maakt even het verwachte grapje door ze met Audioslave te verwarren. Vooral vanwege de opvallende stem van David Plantaz, die lekker Belgisch klinkt, vraag je je af waarom ze niet op Nu Of Nooit staan dit jaar. De band speelt relaxte muziek, die doet denken aan Muse en Zornik. De bierviltjes met de nummers erop is achterwege gelaten en ook de gespannen stem van de zanger is een stuk meer ontspannen.