De organisatie van Popsport heeft een speciale promotionele cd uitgegeven om aandacht te schenken aan de bands die meedoen aan deze bijzondere bandwedstrijd, waarbij niet alleen de technische kwaliteiten van belang zijn. Op 'Popsport Finalisten 2006-2007' staan zeven bands (waarvan vijf uit Limburg en twee uit Noord-Brabant) met dertien liedjes. Verrassend is de hoge kwaliteit van de jonge bands op deze cd. De uit Roosendaal afkomstige band Underlined opent de Popsport-cd met het nummer 'Wednesday's Over'. Het intro klinkt al veelbelovend, met een sferisch synthesizerintro. Al snel volgen de hakkende gitaren en een nog wat onervaren zangstem van Pieter Lolkema. Goed, dat wel, maar nog wat ingetogen. En bij dit soort emorock mag je als zanger zijnde je best een beetje aanstellen. Verder een bijzonder sterk nummer, net als de tweede track: 'Colapse Colapse'. Een memorabel gitaarlijntje vormt het spil van dit nummer, waarbij duidelijk veel aandacht besteed is aan de opbouw en melodie. Toch is er ook ruimte voor instrumentaal geweld. Houdt Underlined dus in de gaten, dames en heren. Hier gaan we meer van horen! Soms wordt er een genre vernoemd naar de muziek die je maakt en sommige bands kiezen ervoor om dat - gemakshalve - zelf te doen. Dan hoeven de heren en dames journalisten tenminste geen moeilijke termen meer te verzinnen als nu-funkrock of neo-Peppersfunk. Nee, Aeroplane noemt zijn muziek runck. Aeroplane klinkt op plaat stukken beter dan op het podium het geval is. Dan hoor je wat goede productie met je bandje kan doen. Degene die bij Aeroplane achter de knoppen zat hoorde blijkbaar ook dat gitarist annex leadzanger Michiel Claessen eigenlijk helemaal geen zanger is. Met een vocoder over z'n stem heen, in het nummer 'Sweet Honey', klinkt het ineens een stuk aangenamer! En het past er nog mooi bij ook. Erg stoer. Maar de clichés druipen er wel vanaf. Het tweede nummer van Aeroplane, 'Carnal Intercourse', bestaat grotendeels uit een vlotte funkrif, zoals we die ook wel kennen uit hits van Prince en Red Hot Chili Peppers. Hierbij wordt een zangeres uit de kast getrokken, die vocaal helaas ook niet heel erg sterk is. De Weerter band Staige noemt zijn muziek heavy rock. Het is inderdaad vrij zwaar, zeker gezien de jeugdige leeftijd van de muzikanten. Met de stevige metalachtige rifs klinken de songs bombastisch en log. De zang van Tom Sijm is vrij monotoon en doet wat denken aan Eddie Vedder. Beide nummers, 'Beast Called Men' en 'Working On This Land', liggen in elkaars verlengde. En zo weet Staige op een degelijke manier vorm te geven aan de term heavy rock. Het Venrayse 2-Late is van oorsprong een coverband, maar waagt zich op deze cd aan een tweetal zelfgeschreven nummers: 'White Light' en 'Punch'. Dat pakt bijzonder goed uit. Het zijn twee lekkere up-tempo pop/rocksongs, met goede refreinen. Het doet wat denken aan Josie & The Pussycats en The Tuesdays, maar dan minder zoet. De synth-strings zijn alleen iets te nadrukkelijk aanwezig in deze gitaarliedjes. De zangstem van de nog piepjonge Lisanne is opvallend. Deze is heel herkenbaar en klinkt plezierig. Dat ondanks het (nog) beperkte bereik en het boerenkoolaccent. Met voldoende vocal coaching kan uit Lisanne een zeer interessante rockvocaliste gekneed worden. De vocale productie en harmonieën hadden op deze nummers sowieso wat meer aangedikt mogen worden, zodat de refreinen nog wat lekkerder zouden klinken. De producties van Dr. Luke (Avril Lavigne, P!nk, Kelly Clarkson, Bon Jovi) is dan een goede referentie voor 2-Late. Het Maastrichtse The Holy Stoned valt op plaat ietwat tegen in verhouding met de andere bands. Tijdens de finale van Kunstbende verraste deze band nog met hun strakke performance, maar met de cd-opnames van 'Behind The Window' en 'I Wouldn't Mind' valt The Holy Stoned niet echt op. Het spettert niet zoals het op het podium doet en de zang van frontmanneke Genaud klinkt erg middelmatig en vlak. Het is jammer dat The Holy Stoned het enthousiasme van zijn optredens niet op plaat heeft kunnen vastleggen. Wel leuke band om live te zien overigens. De Venlose band The Geronimos neemt veel britpopbands als voorbeeld, al komt dat er op de twee nummers die we hier vinden niet echt uit. Het intro van het nummer 'Tales' lijkt bijvoorbeeld sprekend op dat van 'R U Kiddin' Me?' van Anouk, dat op zijn beurt weer een dikke knipoog was naar het gehele repertoire van The Police. Als refreintje volgt een tempowisseling dat dan meer lijkt op hedendaagse britpop, met in het midden nog een cleane jaren '80-rocksolo. Zo'n zelfde solo treffen we aan in 'Tunnelvision', een logge punkrocksong. Dat de vocalen bij dit soort nummers zelden erg sterk zijn weten we onderhand wel, dus dat is ook hier het geval. Maar met een nonchalant Brits accent zou het toch net wat geloofwaardiger klinken... De Brabantse meidenband Collected Mess heeft, in tegenstelling tot de andere zes bands, maar één nummer op deze cd staan. De reden? Ze hadden gewoon geen andere opnames af. Heeft Collected Mess dan gewoon meer tijd in dat ene nummer gestoken? Nee. Het is de minst inspirerende song op deze cd, met hele matige vocalen. In dit zeurderige rocknummer, waarbij Pearl Jam en Kane grote inspiratiebronnen lijken, probeert de band wel bepaalde vocale harmonieën uit. Helaas komt dit niet goed uit de verf. Misschien had de band toch de moeite moeten nemen om een ander nummer op te nemen, want de muzikale voorbeelden die de band zelf noemt (onder andere Arctic Monkeys en Hot Hot Heat) zijn een heel stuk interessanter. De nummers op deze cd zijn in een viertal verschillende studio's opgenomen (waaronder Klankstudio in Tegelen) en alle tracks zijn vervolgens gemastert in de Popei Studio in Eindhoven. Productioneel verschillen de nummers echter erg in kwaliteit. Omdat alle bands nog erg jong zijn en dus weinig studio-ervaring hebben, kunnen we stellen dat de lat erg hoog ligt wat betreft de kwaliteit van de Popsport-finalisten. Op zondag 22 april zal in 013 duidelijk worden wie zich winnaar van Popsport 2006-2007 mag noemen. Ook INFA zal daar optreden.