Wetende dat Sun Caged naar de Azijnfabriek komt, kun je er op rekenen dat het publiek voor een deel bestaat uit stugge metalliefhebbers die niet vies zijn van een solootje meer of minder. Een hele taak om het publiek dan op te warmen, in de spreekwoordelijke zin althans. Het gaat Seventh Sin echter prima af, wetende dat het Roermondse publiek zelden echt (wederom spreekwoordelijk) warm loopt voor een openende band. De show van Seventh Sin is niet veel anders dan we inmiddels gewend zijn, met uitzondering van twee totaal nieuwe nummers. De eerste van de twee is vrij lang en niet heel erg bijzonder, de tweede is vele malen beter en bovendien een stuk compacter. Op vrijdag 27 april zal Seventh Sin, samen met novAct, in het voorprogramma van Delain in Nieuwe Nor te zien zijn. Dit ter vervanging van Elleanore. Nadat Seventh Sin van het podium verdwenen is, beklimt Delphian het podium van ‘de Aek’. Deze band uit Noord-Limburg heeft zojuist een tweede langspeler uit, getiteld ‘Unravel’. Delphian-zangeres Aniek Janssen is geen ‘traditioneel’ gothic-rocknympfje, maar een meer eigentijdse en hippere variant daarop. Ze combineert de elegantie en verfijndheid van Anneke van Giersbergen van The Gathering met de ruwe power van Anouk, zowel qua performance als qua zang. De aangename vocale diversiteit van Aniek is vergelijkbaar met die van Floor Jansen van After Forever, al worden sopraanvocalen vermeden door Delphian. Ook andere muzikale stereotypen, zoals die gewoonlijk zijn bij female-fronted metal, worden door de groep vakkundig de kop in gedrukt. Daardoor is Delphian niet de zoveelste band in het uitdijende metalgenre, maar een zeer verfrissende aanvulling daar op. Het contrast van de gedistingeerde doch stoere frontvrouw en de logge metalmachine erachter krijgt mooi vorm op het podium, al lijken de dwarsfluitpartijen van Aniek eerder een goedkope gimmick dan een waardevolle toevoeging aan het geheel. Maar wel onderscheidend, dat zeker. Dan is het tijd voor de hoofdact, Sun Caged. Het nieuwe album heet ‘Artemisia’ en ter promotie daarvan doet Sun Caged, met onder andere gitaarvirtuoos Marcel Coenen en vocalist Paul Adrian Villarreal in de gelederen, een reeks optredens. Op muzikaal vlak is er weinig aan te merken op Sun Caged, de bandleden zijn topmuzikanten die langgesponnen progressieve metal maken met veel technisch gepiel. Muzikantenmuziek met weinig (inter)actie op het podium. Met zoveel vingerwerk kun je van de mannen van Sun Caged ook haast niet verwachten dat ze eens een leuk dansje doen tijdens hun nummers. Al zou dat wel erg lollig zijn. Het spel van de heren is zo geperfectioneerd dat er nauwelijks nog ruimte is voor het emotionele aspect van de muziek. Het lijken haast machinaal vervaardigde klanken. Meer eelt op de vingers dan op de ziel, zou je haast denken. Maar goed, zo is Sun Caged weer briljant op z’n eigen manier.