PSAS 2018 - Venus Tropicaux
Post-punk in plateauzolen
Het is vrijdagavond 23 februari, Peel Slowly and See. De trap van de Leidsche Schouwburg op en dan linksaf de Bonbonniere zaal in. Daar, voor een glanzend gouden glittergordijn, felle spots en bijbehorende discobol staat Venus Tropicaux klaar. Wachtend tot Kim Janssen in de zaal beneden klaar is, kijken band en publiek elkaar aan.
Het viertal – bestaande uit Joris op gitaar en toetsen, Shelley op gitaar en zang, Shalita op bas en zang en (inval)drummer Florian – is uiterst kleurrijk gekleed. Zo staat de gitarist in zwarte jurk en dikke plateauzolen en de zangeres in tijgerprint. Het publiek wacht rond de bar. ‘Spelen!’ klinkt het meerdere malen, en dat wil de band ook.
Dan, na een energieke aankondiging kan de uit Rotterdam afkomstige act aftrappen. De eerste nummers van hun twintig minuten durende set zijn tragere, dreunende, korte, op de Britse postpunk scene uit de jaren ‘80 georiënteerde nummers. Als het tempo omhoog gaat, krijgt het optreden iets meer een punkrock feel; krachtige en licht schreeuwerige zang, pulserende bas, rommelige drums en over het keyboard overstuurde vocalen, maken de twee minuten durende nummers van hun debuut ep 'Lycra Pants'. Het heeft alles in zich om het dak van de Schouwburg af te spelen, maar het blijft toch wat braver dan de post-punk doet vermoedden.
(Martin Tückermann)