Ontpoppen als een vlinder Ontpoppen als een vlinder

De Oude Harmonie is vervangen door de nieuwe harmonie van de KOKO. Nog aan de muur hangt een schoolbord met "Hapje, feestje, drankje? De Oude Harmonie". Er heerst een laagdrempelige cafésfeer: een gastvrije eigenaar, af en toe zingende instrumenten, twee monitoren voor het hele podium, drummers in een donkere hoek en enhousiasme in de zaal. Het publiek van begin-twintigers is heel divers gekleed: van avondjurken tot metalshirts.

De vier spelen bijna alle nummers die Steal The Moon heeft. Een sterk nummer is 'I don't know': het begint dromerig, Radioheadesk, met een steviger middenstuk, en dan dromerige arpeggio's aan het eind. Het dromerige sfeertje wordt later voortgezet in 'Little Things'. Bij de anti-Schoof punk-ode ‘Why don't you tell me' schreeuwt een jonge vrouw uit het publiek: "Fuck the government!" De set wordt aangevuld met een cover van 'Creep', goed gespeeld.

Opbouw en soundcheck lopen wat uit, maar iedereen blijft rustig en veertig minuten later dan gepland kunnen ze beginnen. Zanger Tim van der Vuurst moet er de eerste paar nummers inkomen; later in de set speelt hij ook koebel en ritmegitaar.

Tims zang komt wat te zacht uit ten opzichte van de instrumenten. De bas van Joep Noordhoek is dan weer lekker goed hoorbaar. Halverwege de set stapt de presentator het podium op om extra geluidsafstelling te doen tijdens 'Butterflies'. (Een songnaam die goed past bij de vlinderhoes van de EP van vanavond.) Als daarna de gitaar tussen de nummers door begint te resoneren, lost Tim het handig op door het publiek te laten klappen.

Steal The Moon mag qua performance nog wat meer loskomen, maar ze hebben potentie. De groene details op Tims shirt springen er onder deze greenlights alvast uit.

Wat vlieguren kunnen doen met een band zie je bij Headfirst: een geoliede rockmachine. Tijdens de Popronde speelden ze op de bijzonderste plekken, zoals een restaurant vol eters waar ze pas een kwartier voor showtime konden opbouwen, en deze zomer tourden ze voor het eerst in het buitenland: door Groot-Brittannië. Vanavond zijn ze met zijn zessen, relaxed maar gefocust, en weten precies wat ze moeten doen.

Naast de drums van Sjoerd de Jong is er een tweede percussie-instrument op het podium, met hele platte timbales. Vooral Sjoerd schittert bij een lange en snelle drumsolo die aan Dadadadan Tenko doet denken. Zanger/gitarist Duncan Veeren haalt een gevuld Coca-Colaflesje langs de snaren voor een slide.

Ze spelen vanavond een rocky set, met bijvoorbeeld stadionbritrocknummer ‘You Don’t Mind’: de zaal moet immers opgewarmd worden voor Steal The Moon. Een twee keer zo snelle en verkorte versie van ‘Ordinary Lover’ komt ook voorbij. Een derde nummer heeft qua akkoorden een ‘Sweet Home Alamama’-achtig toetsenstukje. Zanger Duncan danst daarbij het publiek in en verdwijnt tijdens instrumentale solo’s in het publiek. De zaal is hierbij helemaal opgewarmd. Figuurlijk dan, want letterlijk was het er al op cactustemperatuur.

Opzwepender dan op de plaat, gedragen door een aanmoedigend publiek: dat is The Nectar Effect vanavond. Voor hun vrienden, familie en huisgenoten is dit een thuiswedstrijd. Maar vergis je niet: zoals elke voetbalfan weet, kun je een thuiswedstrijd verliezen als het niet goed loopt. Dat doet het vanavond gelukkig wel. Hun genre kun je omschrijven als post-punk met psychpop-, shoegaze- en synthpop-invloeden. Live spelen ze rockier en daarmee meeslepender en minder bedachtzaam.

De stemmige tonen van Tijmen Kroms toetsen vormen de langgerekte intro van het openingsnummer 'Epiphany'. De rest van de band komt ondertussen op. Richting het einde van het nummer headbangen de bandleden wanneer de drums van Luc Zwinkels er vol ingaan, die energie slaat over op de zaal. Ophir Waasdorp, in fraai retroshirt, plukt statig aan zijn bas in ‘I Will Make It There’. Hij maakt er echt een show van, vooraan het podium spelend. Later volgt een dubbele gitaarwissel. Zijn schedel glimt van het zweet, de band stopt er zichtbaar veel energie in.

Van rups tot vlinder
Twee dromerige interludes zijn de pauzemomenten in de EP en de set. Gelijk gaan we door met ‘In My Mind’, op de EP al hun sterkste song, met ingehouden energie en een donkere post-punk ondertoon. De liveversie is meer stadionrock, waarbij Medgars Rik Roskamp stagedivet en naar achteren gedragen wordt. Op Lucs rake, steunende drums bij ‘My May’ moshen de voorste vijf rijen. Waar zanger/gitarist Koen van Leeuwen zich uitleeft, blijft toetsenist Tijmen Krom koel.

Er staat een vlinder op de cover van 'Epiphany', die verandering symboliseert. Wie weet bloeit die vlinder op uit de overvloed van Rupsje Nooitgenoeg: ze doen mee aan de Nobel Award 2025 en spelen binnenkort in ’t Praethuys (op 30 oktober) en in het Paardcafé in Den Haag.