Als ik bij zaal 1 in Trianon aankom, staat er al een flinke rij. Paris, Texas is een klassieker die nog steeds een enorme aantrekkingskracht uitoefent op de cinefielen.
In de zaal wordt gesoundcheckt. Ik vraag of ik misschien al naar binnen mag, maar dat is niet te bedoeling. Begrijpelijk want het lijkt me een kwetsbaar moment voor dj upsammy (de artiestennaam van Thessa Torsing). Vanuit een kunstacademie-achtergrond werkte ze mee aan een aantal korte, kunstzinnige films, viel op, en zo kwam het dat ze werd gevraagd om voor Paris, Texas een score te maken. Als we naar binnen mogen, weet ik een mooie plek te bemachtigen waar ik goed zicht heb op upsammy, die eenzaam en alleen naast het reusachtige scherm zit. De zaal is afgeladen.
Na een korte introductie start de film. Een verwarrende golf van kleine geluiden spoelt over ons heen als de titel verschijnt. "Music by Ry Cooder" staat er onder andere. Deze gitaarlegende speelde met bijvoorbeeld The Rolling Stones, Eric Clapton, Neil Young, Randy Newman en Captain Beefheart en produceerde ‘Buena Vista Social Club’. Dat lijkt me imponerend voor wie een nieuwe score heeft gemaakt.
Staalplaat
Haar soundscape sluit echter heel goed aan bij de roadmovie. Ik moet vaak goed mijn best doen om de music-score bewust los te horen van de film. Gewapend met een contactmicrofoon ontlokt ze aan gewone instrumenten en minder gewone bronnen de geluiden die later in haar composities terugkomen. Instrumenten en geluiden die te lastig zijn om zelf even ergens op te nemen, worden zorgvuldig digitaal geconstrueerd. De zoektocht van filmpersonage Trevis naar zichzelf en zijn verleden is uitstekend 'verklankt'. De leegte en stilte van de woestijn is met rust gelaten. Als de verbazing verdwijnt en er toenadering is tussen Trevis en zijn familie, wordt de muziek warmer. Marimba-klanken verzachten de emotionele scènes als het verleden wordt opgerakeld in een lange flashback.
Piano met veel delay omkleedt de droomachtige staat van vader en zoon die 'moeder' weten terug te vinden. Als het laatste deel van de film het gruwelijke verhaal vertelt van de ontbinding van een ooit hoopvolle relatie, spiegelt de muziek dat als een kille staalplaat; zeer passend bij het houtbouw-frame met glaswol in de peepshow waar wij de langverwachte ware toedracht te horen krijgen.
Haar compositie volgt bij deze film nauwgezet de timing van Ry Cooder. De leegte van de film is iets om te respecteren. Ook stilte is muziek.
Dank aan het LIFF en Voske Pennings voor het fotogebruik.