Nobel Award 2025: wedstrijdspanning, wat is dat? Nobel Award 2025: wedstrijdspanning, wat is dat?

Midvoor staat… hé, is dat de zangeres? Maar waarom zingt ze dan tweede stem? Zingt ze soms mee met een opname? Nee, de leadzang komt van drummer Fay Arapatsani. Een drummende zangeres: het Phil Collinscliché ligt voor de hand, al zou Meg White ook kunnen – dat is al passender. De gitarist en de bassist hebben een goede klik en werpen elkaar bemoedigende blikken toe.

De achtergrondzangeres zingt regelmatig een hogere tweede stem bij Fay, die trouwens ook een hoog bereik heeft. Hun melodieuze stemmen passen goed bij elkaar. De backing vocaliste draagt een mooie, meerlagige rok met een mysterieus patroon.

Melange en mythologie
Het geluid van Fay + The Maenads is interessant en moeilijk te omschrijven. Het bevat elektropop en psychedelische rock, en daarnaast ontmoeten Kate Bush plus Florence + The Machine Evanescence. Het is een veelzijdige muzikale melange die een breed publiek kan aanspreken.

Voor wie zich, net als ik, afvraagt wat Maenads zijn: die komen uit de Griekse mythologie. Het zijn de belangrijkste bacchantes, de bezeten volgelingen van wijn- en dansgod Dionysos. In vervoering dansen zij wild en geven zich over aan uitspattingen van grof geweld, seks, drank en verminking - denk aan Donna Tartt’s The Secret History. Een stoere en sterke bandnaam, dus!

Een verhaal van drie broers, zoals ze de band omschrijven? Gaat dit over Het Verhaal van de Drie Gebroeders uit Harry Potter and the Deathly Hallows? Nee, dit zijn The Kiffs: de broers Joris, Bart en Rik met bassist Kiki. Je kunt hen in de stad tegenkomen (deels wonen ze in Leiden) en ze stonden in 2024 op Festival de Fusie.

Dromerige en vrolijke psychedelische rock, dat maken The Kiffs. Ze beginnen hun set van twintig minuten met dromerige gitaarklanken van leadgitarist Rik. Joris, de leadzanger, valt daarna in met zijn zang. Bij volgende nummers blijkt dat kenmerkend voor hun songstructuur – het komt dan bekend voor, maar voelt niet voorspelbaar aan.

De band heeft vanaf het begin een ontspannen uitstraling, de vier zijn los in hun bewegingen. De leadgitarist is een held op sokken en loopt (letterlijk) naast zijn schoenen. The Kiffs heeft een sterke ritmesectie: in Bart een strakke drummer met een reggaestijl, en met Kiki een snelle bassist. In het derde nummer gaat het tempo omhoog, wat zorgt voor een dampend Pineapple Road/The Nectar Effect.

Het is de vierde keer dat ik Krautrockfunkformatie PLÅNET zie optreden, en ze maken een ontspannener indruk dan ooit. In de twintig minuten die ze hebben, moet je er meteen staan. De vier hebben daarom iets slims bedacht: ze spelen backstage voordat ze op moeten, zodat ze met warmgedraaide motor uit de startblokken kunnen schieten. Eerst zie je toch wat spanning, maar vanaf het tweede nummer, ‘The Astronaut’, is de band los en swingt de band.

“I'm with the band”: frontvrouw Isha cosplayt een roadie door haar t-shirttekst. Ze springt, in de kraanvogelstand uit Karate Kid, dus met de armen in v-positie, richting bassist Daan. Ze daagt hem uit. Ervoor en erna danst Isha losjes. Drummer Eduardo lijkt aanweziger met zijn backing vocals dan voorheen. Een rood zakje met reservedrumstick hangt aan zijn hi-hat.

Showy
Gitarist Rense en Daan, met gelukzalige glimlach, bewegen ontspannen op het podium. Zo spelen ze ook. Rense is showy vandaag, hij durft echt de spotlight op te eisen met theatrale gebaren en nadrukkelijke solo's (kijk hem gaan bij het slotnummer 'Happy Thoughts'!). Dat belooft veel voor december, wanneer ze in de Melkweg staan.

PLÅNET heeft vrolijk dansende fans meegebracht - laten we hen als bijnaam Plånetoïden geven. Bij ‘Yellow and Blue’ laten ze het publiek meezingen en zijn daarmee de eersten vanavond die dat doen.

De baslijn van het openingsnummer van Bottled Waves doet wat denken aan 'Seven Nation Army', en zwenkt er dan van weg. Zo’n speelse invloed zit ook in het nummer erna: een Radioheadachtige opening, maar ook dit is een begininvloed, geen kloon. Het nummer bouwt de spanning goed op, resulterend in een energie-explosie. Een derde nummer herinnert aan R.E.M. vanwege de gebruikte akkoorden en de wat schokkerige, Stipeiaanse zang. Weer een ander nummer is rustig en dromerig, met een lange gitaarsolo als bij progrock. Bassist Aneta blijkt ook xylofoon te spelen, een licht distorted gitaar erbij. Ramkotesk voortrollende rock, bijna stoner, sluit de set af.

Leadgitarist Santiago, met coole James Dean-uitstraling, en leadzanger Ron laten karakter zien. De laatste is een knappere versie van Henry van Loon. De vier zijn duidelijk comfortabel op het podium: ontspannen en zoeken makkelijk contact met het publiek. Wat bij die publieksinteractie opvalt: al tijdens het eerste nummer lopen de leadzanger en de bassist doorspelend het publiek in, wat altijd leuk is om te zien. Aneta, met opvallende glitterbroek, blijft er tijdje soleren. Bij het slotnummer doen beiden dat nogmaals, wat de set cyclisch maakt.

Kortom: strak samenspel maakt Bottled Waves tot een sterke act.

Zeker de laatste drie acts zitten qua niveau erg dicht bij elkaar, dus ben ik (niet voor de eerste keer) blij dat ik niet in de jury zit. Bij de toegangscontrole wijst de Resistorvrijwilliger als grap op “Juryberaad” in het schema – “Deze artiest tip ik – goede spoken word!”

Even later komt presentator Ernst op en maakt de uitslag bekend: PLÅNET wint de publieksprijs, de jury kiest voor Fay + The Maenads. De laatste zien we sowieso terug in de finale op 21 december in de Grote Zaal van de Nobel. PLÅNET speelt ook in de Nobel, op 12 december in de Kleine Zaal, waar de halve finale is. Daar wordt nog één finaleticket verdeeld.

De tweede voorronde van de Nobel Award is op 31 oktober. De deuren van de Qbus Club in het Muziekhuis gaan dan om 20.00 uur open. De acts van die avond zijn THE VELCRO, Siris Anish, Mae Lynn, Sea Foam Grey en The Dark Wave.