“Voel het in je hart, maar ook in je heupen!” “Voel het in je hart, maar ook in je heupen!”

Het startschot van de avond wordt gelost door de band Mark, Frank & Money, die een mix tussen funk, hiphop en disco spelen, met het nummer ‘No Bees No Honey’. Daarna debuteert er een nieuw nummer: ‘Crocodile’. Al direct zijn de funky grooves hoorbaar, en is het voor het publiek moeilijk om niet met de muziek mee te bewegen. De dynamiek tussen de bandleden is goed, en aan interactie tussen frontman Koen Egberts en het publiek, wel in een halfvolle zaal, is geen gebrek. “Zijn er nog mensen gekomen om te dansen? Volgens mij wel hè!”

Ook toetsenist Steven van Beijeren (bijnaam: Mr. Damn Girl) zingt een nummertje, genaamd 'Truth To Be Told', een nummer met een langzamer tempo dan waar de set mee begint. Hij zingt tijdens de gehele set vooral backing-vocals, en haalt tijdens zijn moment als leadzanger soms op het nippertje de uithalen. Later komt het publiek erachter waarom hij precies de bijnaam Mr. Damn Girl heeft. Tijdens het nummer 'All Of The Above' vindt er een wedstrijdje 'Damn girl' roepen plaats, wat een stukje tekst uit het nummer is en Steven zingt. Na een spannende wedstrijd verklaart Koen het gehele publiek als de winnaar.

Gedurende de hele set heeft de band een type energie die niet losgelaten wordt. Ze sluiten af met het nummer 'Jungle Bird', waarin ze al die energie nog een laatste keer laten zien. De mantra van de show van Mark, Frank & Money; “Voel het in je hart, maar voel het ook in je heupen,” volgens zanger Koen.

Aangekondigd door radiosamples over hun werk en eerdere tours betreedt de band het podium, en zetten direct het nummer 'Zoveel Nog Te Doen' in. De Grote is de band rondom MC Alexander de Grote (Alex Schoneveld). Het zestal is vernoemd naar de oude veroveraar met dezelfde naam, waarvan hoofd op hun band-merch staat. Ze spelen een combinatie van Nederlandse hiphop, funk en pop, maar hier en daar is er ook een hint van groovy rock te herkennen.

De energie die bij de eerdere act te voelen was is bij de Grote ook herkenbaar. Door de goedgetrainde stem van zangeres Daya Hendrix en de keyboardklanken van toetsenist Resin Sminia klinkt hun sound echter iets persoonlijker, meer down-to-earth. In nummers als 'Alleen Voor Mij' en 'Altijd' komen die aspecten goed naar voren, zo goed zelfs dat een aantal leden in het publiek de zaklampen van hun telefoons heen en weer zwaaien. Terwijl in het nummer 'Niet Dat Ik Het Zie' er door gitarist Marijn Walraven een langdurige, funky solo gespeeld wordt, is er in hun meest gestreamde lied 'Kijk Mij Eens Aan' meer ruimte voor het popgedeelte. De band kan eenvoudig switchen hierin en hebben er kennelijk lol mee.

Tijdens het laatste nummer 'Je Weet Hoe We Rollen' barst de band bijna letterlijk los: een funky gitaardeel wordt verder aangevuld door een jaren tachtig-klinkende synth. Het publiek danst alle kanten op, en zingt mee met de terugkomende zin 'Je weet hoe we rollen', waardoor iedereen met een goede nasmaak van de gehele avond naar huis kan gaan. Net als in het nummer 'Zomeravond' zitten alle leden van De Grote op het podium, zoals ze zingen: ”goed in hun kosmos”.