Wat begint met onheilspellende mongoliaans keelgezang ontpopt zich tot een epische ontlading, wat afgetopt wordt met wat dubstep. ‘Prologue (Hel)’ is een perfecte voorbode van het rest van dit album. Epistulum neemt je mee op een reis van de meest epische soort.

Kleine zolderprojecten worden groot.

Wat jaren geleden begon als een soloproject op de kamer van zanger en toetsenist Thijs Ronteltap is sindsdien flink uitgebreid met Jeroen Nels en Jeremy de Boer op de giraar, Justus Ebel op bas en Ramon Roest op drums. Ook hebben zij sindsdien twee albums zelf uitgegeven, waarvan het kersverse ‘Cantiga Psychotica’ onlangs is uitgekomen.

Deze Leidenaren stelden met dit album als doel om een lyrische nachtmerrie neer te zetten in de vorm van melodieuze deathmetal. Dit heeft geresulteerd in een experimenteel album met zowel stevige headbangmomenten als momenten om bij weg te dromen. Samen vormen zij een luisterervaring waarbij de fantasie van de luisteraar voor bijna een volledig uur de vrije loop krijgt.

Heerlijk wegdromen

Cantiga Psychotica is een album dat je het beste kan beluisteren op de bank, met gesloten ogen en (optioneel) met wat specifieke groenten. Noot voor noot ontpopt de wereld van Epistulum zich voor de luisteraar, maar creëert ook ruimte voor eigen interpretatie van de luisteraar.

In Omen, nadat de double bass je als kogels om de oren vliegt, komt er een moment van bedaring waarbij na het nummer lijkt te verslomen door een geluid, dat men het beste kan beschrijven als Lord Sauron die hard inslaat op een aambeeld met zijn hamer om ‘the One Ring’ te smeden.

Epistulum Autumn

De vingervlugge gitaarsolo’s werken zo goed samen met de keys op momenten, dat ze bijna samen lijken te smelten. Soms heeft het de neiging om wat eentonig te worden, maar precies op zo’n moment slaat het roer over en wordt de luisteraar gebombardeerd met totaal iets anders.

Deze mannen zijn ondanks hun heftige instrumentalen niet vies van het inzetten van een koor, robotvocalen (ja hoor, Megatron is ook van de partij) of swingende synthesizers. Het laatste geeft het album soms een science fiction achtige vibe, waardoor de luisteraar zich net in de ’80s bevindt. Vooral in ‘Jungian Armageddion’ komt dit heel sterk naar voren.

‘Pathless Wrath’ en ‘Black Lotus Cannibal, bevatten een goede mix van brute vocalen, die veel van het rauwe van Lamb of God’s Randy Blythe hebben, en duistere synthesizers, die recht uit het dungeon synth- genre lijken te komen. Dit samen brengt een heerlijk golf van wanhoop, hopeloosheid en melancholie met zich mee, wat perfect is voor deze druilerige tijd van het jaar. Nee, dit is geen makkelijke plaat om zomaar weg te luisteren, maar het is daarom ook symfonische deathmetal; geen Metallica.

Epistulum bewijst met dit album een veelzijdige, theatrale en vooral experimentele band te zijn, die misschien niet voor iedereen weggelegd is, maar overduidelijk veel aandacht en tijd besteden aan hun sound. Bands met zoveel oog voor detail voor hun sound zijn absoluut welkom in de Nederlandse metalscene.