Gevarieerde muzikale maaltijd bij het AMUSE Festival Gevarieerde muzikale maaltijd bij het AMUSE Festival

De gids leidt ons naar een atelier, waar drie jonge dichters staan te wachten. Schilderijen, sommige af, sommige nog niet, staan tegen de muur. Niet ver daar vandaan een tafel, volledig bedekt met tubes verf, potjes met diverse kwasten en een leeg koffiebekertje. Voor het publiek staan drie jonge dichters; Joshua Snijders, Marre Westerbeek en Sander Labruyere. Allen zijn ze aangesloten bij Podium Sleutelwoord, een Leids initiatief voor jong poëtisch talent.

Als start dragen alle drie delen van hetzelfde gedicht voor. Zinnen als '”de stad heeft honger” en “mensen zonder verpakking bederven sneller” kaatsen door de ruimte. Na het einde van het gedicht volgt een applaus, en legt Joshua uit wat Podium Sleutelwoord is en wie zij zelf zijn. Daarna wordt de aandacht gegeven aan Sander, die al zijn gedichten in het Engels voordraagt. “Ik heb ze op een rijtje gezet van depri naar wat vrolijker” vertelt hij voordat hij begint. Zijn stem is zacht en fijn om naar te luisteren, en terwijl hij spreekt klinkt er muziek vanuit de andere ruimtes. Het voegt een beetje sfeer eraan toe, maar daardoor is het soms wel moeilijker om hem volledig te verstaan.

Na Gijs is de beurt aan Marre. “Soms ben je verliefd, en dan ga je een week in je eentje naar Terschelling, en dan schrijf je een gedicht”. Zij en het publiek kunnen daarom lachen. Haar gedicht is in het Nederlands. Nadat zij klaar is moeten iedereen gauw door, en kan vanwege tijdnood Joshua zijn gedicht helaas niet voordragen.

Na een korte pauze verplaatst de groep zich naar een andere ruimte toe, waar ze hartelijk verwelkomd worden door de leden van de Leidse indie-rockband Phoenix Rivers. Bassist Koen van der Maaden, gekleed in een glimmende gouden colbert, spreekt het publiek toe met een stokoude microfoon. ”Pak een bingo-kaart iedereen, en win mooie prijzen?” Bingokaart? Prijzen? Oh jawel! De band gaat tussen hun optreden door een potje bingo met het publiek spelen, waarmee cd’s of een cassetteband van hun album 'Far Stranger Near Future' gewonnen kan worden. In de hoek van de ruimte staat een bakje met ballen van nummer één tot dertien, waaronder een lijst hangt met alle dertien nummers die mogelijk gespeeld gaan worden. Op een bingokaart staan negen nummers.

Trommelgeroffel klinkt door het zaaltje, aangekleed met verschillende tapijten en diverse orgels en keyboard. De eerste bal wordt getrokken, het nummer 'In Between The Hours' is aan als eerste aan de beurt. Al gauw hoor je de indie-vibes, leuke muziek voor een zomerse avond op het strand of een ritje in een cabriolet. Frontman Olaf Caarls bespeelt de akoestische gitaar, Eric Coen Versteeg lead-gitaar en Lars Aarts de drums. Het tweede balletje wordt getrokken, het nummer 'Laughing At The Echoes' volgt. Lars drumt lekker strak, en Eric Coen verrijkt het nummer met wat reverb-en tremolo effecten op zijn gitaar.

Bingo!
Dan is het moment daar voor het derde nummer, en de eerste bingo. In het ballenbakje zit een groene bal verstopt, en voordat die getrokken wordt roept iedereen ”Groen! Groen!”, zoals bij het spelprogramma Lingo veelal gebeurde. Het derde nummer heet 'You Were Right', wat een exclusieve release is voor het Amuse Festival (achter op de bingokaart staat een QR-code die naar de soundcloud pagina van de band leidt). De gids van groepje 5 wint de eerste bingo, en krijgt een cd toegereikt. “Je moet nu ook een nummertje meezingen”, grapt Eric Coen. Al met al is de interactie tussen de band en het publiek, maar ook tussen de bandleden onderling erg leuk, en zorgt het voor een fijne, huiselijke sfeer. Het nummer wordt ingezet en rockt direct lekker! De snoeiende solo, de haren van de bassist die alle kanten opgaan en de hele band die tegen het einde van het nummer helemaal losgaathet is er allemaal.

Nog drie nummers volgen, 'The Future', 'A Modest Crime' en 'Back From The Summer'. Er valt nog aantal keer bingo, en op een gegeven moment zijn alle prijzen op. Hier en daar zingt gitarist Eric Coen wat backing-vocals, maar deze zijn helaas niet zo makkelijk te horen. Toch laat deze amuse een lekker smaakje na voor de rest van de avond.

We verplaatsen ons naar de kelder van Nieuwplaatz, waar de Haagse rapper Benito, samen met zijn rechterhand DJ Meppie, ons opwachten. Het publiek betreedt een vrije donkere ruimte, enkel verlicht door een paar rode lampen. Ze nemen plaats op stoelen en na een kort verwelkomend praatje zet hij het eerste nummer 'Aequilibrium' in. Gelijk merk je de energie van de jonge rapper op, die haast een one-man-team zou kunnen zijn. Naast rappen kan hij ook behoorlijk goed zingen; tussen het rappen door zingt hij mee op beat.

Het tweede nummer 'Duneografie' en derde nummer 'Ver Gaan // De Staat Van Zijn' volgen in hoog tempo, maar de energie wordt er niet minder door. Benito kronkelt en danst alle kanten op, zwaait zijn armen heen en weer en headbangt erop los. Aan het begin van het vierde nummer 'EHBO' maakt de DJ een klein technisch foutje, en tijdens het vijfde nummer 'Even Weg' dacht Benito dat er een refrein zou komen, en moet daarom met het nummer opnieuw beginnen. Beide foutjes worden echter weggewerkt door een goede performance. Het zesde nummer 'Littekenweefsel' volgt ook probleemloos. Leuk om op te merken is, is dat Benito zijn teksten een goede mix zijn van persoonlijke lyrics en een goede dosis humor. Hier en daar volgt ook een vloekwoord.

Daarna komt het zevende nummer, 'Omdat Het Kan'. Voordat hij deze inzet zegt hij: ”Zoek mij op op Spotify als je denkt 'Oh, dit is wel nice, en ik wil er nog een keer naar luisteren uit vrije wil'”, wat een schaterlach oplevert van een van de publieksleden. “Het vorige groepje vond dat ook grappig”, lacht hij, ”dus ik doe het nu weer, gewoon omdat het kan.” Het nummer heeft een lekkere drumbeat en veel kenmerken van R&B. Dan is het laatste nummer aangebroken, genaamd 'Subtiele Kronieken'. De DJ stapt naar de zijlijn toe, en Benito pakt de akoestische gitaar op die de hele show tot nu toe onaangeraakt is gebleven. Nu komt zijn zangstem écht goed tot zijn recht. Deze is gevoelig en goed getraind. Ook zijn skills op de gitaar zijn vrij indrukwekkend. Dit laatste nummer levert een daverend applaus op, en een van de publieksleden geeft hem na afloop van de set een goede, warme knuffel als bedankje.

Dan is het tijd voor de laatste artiest; singer-songwriter Jules Andre. We blijven in de kelder, maar gaan wel naar een andere ruimte toe. Op een klein verhoogt podium verwelkomt Jules Andre, zittend op een pianobankje, ons. Zijn stem lokt ons de ruimte in: ”Dit is mijn gitaar, microfoon, je kent het wel” zegt hij, waarna hij het eerste nummer 'Special' inzet. De muziek is toepasselijk voor de intieme setting; een elektrisch-akoestische gitaar, leuke motieven in de nummers en een mooie stem.

“Ik ben niet zo goed in praatjes tussendoor”, zegt hij na het eerste nummer, ”maar ik kan wel spelen”. Het tweede nummer, 'Birthmarks' heeft een meer bluesy sound. Alle nummers worden getokkeld, en voor wat variatie heeft hij ook een looppedal meegenomen, waarmee hij een geluidje als het ware op kan nemen en die kan laten herhalen zolang hij nodig vindt. Het derde nummer 'You & Me' heeft een lekkere folkvibe, waarin hij laat horen wat voor goede gitarist hij is. Het vierde nummer is een ouder nummer, zegt hij. 'Ik dacht, 'Ik doe die weer eens' vertelt hij voordat hij deze inzet. Ook hierin maakt hij gebruik van het pedal, waardoor hij over zijn akkoorden ook kan soleren.

Na het derde nummer volgen de liedjes 'Empty Head', 'Is It Coming?' En 'Remember Tomorrow'. In 'Is It Coming?' Laat hij de ruigere kant van zijn stem horen. Gedurende de hele set is zijn veelzijdigheid als schrijver onmiskenbaar. Uiteindelijk is het tijd voor het laatste nummer 'Last Love'. De muziek van Jules Andre is erg geschikt voor het herfstseizoen, en deze amuse voelt meer als een toetje aan als laatste act voor groepje vijf.

Leuk weetje nog; nadat wij hem benaderden voor zijn setlist, vertelde hij: “Ik schrijf zoveel nummers dat ik ze niet eens een titel geef, dus ik zal ze wel ter plekke verzinnen!”