Op 20 november is er in de Kleine Zaal van de Nobel een dubbelprogramma dat langzaam ontvlamt en eindigt in totale overgave. SØWT zet de toon met gedurfde keuzes, waarna Temple Fang de zaal magnetisch naar zich toe trekt. Een avond waarin beheersing, spanning en trance naadloos in elkaar overvloeien.

SØWT

SØWT opent de avond beheerst maar veelbelovend
De zaal is nog rustig wanneer SØWT begint te spelen. De band — bestaande uit een zangeres/bassiste, twee gitaristen en een drummer — laat vanaf het eerste moment zien dat de onderlinge chemie dik in orde is. Het publiek houdt aanvankelijk nog enige afstand, maar luistert aandachtig.

Genreswitches en muren van geluid
SØWT durft het per nummer anders aan te pakken: soms start een baslick, soms openen de gitaren met betoverende melodieën. De ritmische omslagen en gedurfde genreswitches — soms zelfs met een knipoog naar Sleep Token — geven elk nummer een eigen identiteit. Wanneer de gitaristen zich richting hun versterkers keren, ontstaat een muur van geluid waarin de zang van Daniëlle af en toe wat wegvalt, al is dat eenvoudig in de mix op te lossen.

Energie die langzaam openbreekt
De eerste bescheidenheid in de zaal maakt snel plaats voor beweging. De kreten van Daniëlle werken aanstekelijk; het publiek wiegt, knikt en laat zich meevoeren. De afsluiting met vier nieuwe nummers klinkt veelbelovend en zorgvuldig in elkaar overlopend. In het laatste nummer, ‘WORSE’, klinkt het besluit: “Have it your way.” Dat is ze zonder twijfel gelukt.

Temple Fang

Temple Fang neemt moeiteloos de volledige controle


Eerste noot, volledige aandacht
Temple Fang hoeft niet op te bouwen: de aandacht is er meteen. Met rauwe vocalen opent zanger/gitarist Jevin de Groot de set. Zijn “Oh Gemini” slaat in als een oerkreet en legt direct een verbinding tussen band en publiek.

Hypnotische beweging en absolute beheersing
Bassist/zanger Dennis Duijnhouwer beweegt hypnotisch over het podium — alsof de slang die SØWT al probeerde te wekken nu volledig ontwaakt is. Zijn intens gefocuste blik zoekt voortdurend contact met het publiek. De band speelt strak, zelfverzekerd en huiselijk; het voelt alsof de zaal te gast is in hun huiskamer.

Publiek volledig in trance
Waar het publiek bij SØWT nog voorzichtig was, verdringt het zich nu moeiteloos naar voren wanneer de band dat vraagt. De combinatie van stevige riffs, lichte dissonantie en bijna “negatieve harmonie” versterkt de mystiek van de set. Het publiek is onder hypnose en wil nergens anders zijn; af en toe ontsnapt er zelfs een gelukskreet.

Een finale met een Spartaanse stilte
In ‘Once’ duiken Santana-achtige riffs op terwijl de band toewerkt naar een indrukwekkende climax. Temple Fang fopt het publiek met een slim gespeeld vals einde, gevolgd door een Spartaanse stilte waarin niemand durft te ademen. De laatste vraag — “Will you surrender?” — galmt nog door de lucht wanneer de zaal losbarst in een applaus dat voelt als volledige overgave.