Kwaliteit, diversiteit en dilemma's Kwaliteit, diversiteit en dilemma's

Na een welkomstwoord van vaste presentator Ernst, schuifelen Guus Hemmes en zijn band als eerste act van de avond voorzichtig het podium op. Het is altijd net even spannender om de avond te openen, maar van eventuele zenuwen valt weinig te merken in de zang van Guus. De bijzonder aangename stem van de Leidse singer-songwriter is vanaf de eerste noten van ‘Parallel’ hartstikke zuiver, en in combinatie met zijn charmante uitstraling is het niet verwonderlijk dat er al een plukje jonge fans aanwezig is in de Qbus. Guus is zich ook bewust van zijn zoetgevooisdheid: "Misschien waren deze eerste twee liedjes een beetje zwijmelnummers, maar we kunnen meer dan dat, hoor!”, gevolgd door ‘New You’, wat eigenlijk net hetzelfde zwijmelgehalte heeft.

Het enige wat de idylle een beetje verstoort, is de instrumentale invulling van Guus’ band. In plaats van de gestroomlijnde begeleiding, die je bijvoorbeeld bij duidelijke inspiratiebron John Mayer vindt, doet het spel van het viertal af en toe denken aan de rammelrock van Pavement. Best wel cool eigenlijk - als het een bewuste keuze was geweest. Aan de wat stijve houding van de bandleden te zien, speelt hier wel wat spanning. Niet zo gek, want het viertal komt pas net om de hoek kijken en heeft nog niet zo veel podiumervaring. Gelukkig schijnt er ook wel potentie door het rafelige oppervlak, zoals bijvoorbeeld de slimme modulatie aan het eind van ‘New You’. Al met al genoeg redenen om de ontwikkeling van Guus en zijn band te blijven volgen.

Gebrek aan ervaring lijkt bij de tweede act van de avond een stuk minder een rol te spelen. In rap tempo wordt het podium volgebouwd met een stapel synthesizers en pads. Dat NEBULA goed over hun set-up heeft nagedacht is wel duidelijk. In het eerste nummer bezweert zangeres Ymke de zaal door in een microfoon te fluiten, wat vervolgens door een hoop effect wordt vervormd tot een buitenaards geluid. Ook speelt ze live allerlei vocal-, synth- en drumloops in. Samen met gitarist Rik, die uiteraard ook een synthesizer heeft, en wiens gitaar maar zelden echt als een gitaar klinkt, weeft het duo een gedetailleerd sonisch tapijt, wat een beetje neigt naar de elektronische artpop van FKA Twigs en Billie Eilish.

De muziek van NEBULA is een behoorlijk esoterische aangelegenheid. Zo is de zang van Ymke zelden echt verstaanbaar. Niet vanwege haar dictie, maar vanwege het rijkelijke effect-gebruik. De act versterkt dit mysterie door gedurende de gehele set niets tegen het publiek te zeggen. Het knappe is dat ze desondanks toch de aandacht houden, mede doordat ze met expressieve bewegingen zichtbaar opgaan in hun eigen muziek. NEBULA is in hun huidige vorm al een intrigerende act, en kan alleen maar beter worden als ze iets meer gaan focussen op songwriting, met pakkende teksten en melodieën, zoals Oklou dat bijvoorbeeld doet. Met hun sound en podiumpresentatie zit het in ieder geval wel snor.

“Appels met peren vergelijken” is een van de terugkerende uitspraken bij bandwedstrijden zoals de Nobel Award. Want na zojuist lekker gezweefd te hebben, zet Current Waves ons met zijn recht-voor-zijn-raap punk weer stevig met beide benen op de grond. En dat doen ze bijzonder vakkundig. Het is dan ook niet voor niets dat bandleden Niels en Stan al eens eerder de Nobel Award wisten te winnen in 2019, met de local legends van Downtown District. Current Waves is een andere band, en zijn behoorlijk wat verschillen met zes jaar geleden, met als meest in het oog springende verschil natuurlijk de zwiepende blonde haren van frontvrouw Nienke.

Ook muzikaal zijn er verschillen. Zo zijn er duidelijk wat meer metalcore-invloeden aanwezig bij Current Waves: zwaardere gitaarriffs, dikke breakdowns en perfect uitgevoerde screams als backing vocals. Het viertal zit er lekker in, en de band speelt hun set foutloos en met veel zelfvertrouwen. De praatjes tussendoor zijn misschien wat knullig, maar in combinatie met de muziek zorgt dat juist wel voor een grappig effect. Zo zegt Niels: "Wat leuk om in de Qbus te spelen, waar het met onze allereerste repetitie allemaal begonnen is”, waarop Stan grapt: “En misschien ook wel eindigt”. Dat laatste betwijfel ik, want ongeacht de uitslag hebben de bandleden volgens mij allemaal veel te veel lol in wat ze doen om er ooit mee te stoppen.

De act die vanavond het langst onderweg naar Leiden is geweest moet Fabian van Heesewijk zijn, die samen met zijn bassist en drummer de tocht vanuit Den Bosch heeft gemaakt. Het trio maakt alternatieve rock, met een vleugje folk en americana, en voornamelijk met een flinke dosis attitude. De muziek bevat af en toe de zachtaardigheid van Jeff Buckley, af en toe het venijn van Chris Cornell, en met teksten als “starlight, sparkling energy - your loneliness is boring me - discoveries forever on the brink” lijkt de invloed van Dylan ook niet heel ver weg. Maar ondanks de schijnbare invloeden is Fabian's muziek bovenal lekker eigenzinnig.

Ook Fabian en zijn band zijn nog niet zo lang actief, maar aan hun grote glimlach en zelfverzekerde houding valt af te lezen dat het trio behoorlijk wat op podia heeft gestaan het afgelopen jaar. De band is dan ook goed op elkaar ingespeeld, en met name de gitaar- en baspartijen zijn goed op elkaar afgestemd. Ze zijn niet bang voor wat ruige randjes, zo blijkt als het trio hoogtepunt ‘Icarus’ afsluit met wat freaky geluiden afkomstig uit Fabian’s pedalboard. De derde act van hoog niveau op rij. Het wordt er zo niet makkelijker op voor de jury.

Het meeste publiek vanavond is op de been gebracht door de Leidse jongens van The Nectar Effect, en aangezien zij de avond afsluiten, is het fijn dat ook dan de zaal nog goed gevuld is. Ook hier herkent het scherpe oog misschien een ex-finalist: frontman Koen pakte vorig jaar de derde prijs met de neder-reggae van Callkoen. Er is weinig neder en weinig reggae aan The Nectar Effect: het viertal maakt namelijk alternatieve rock met een psychedelisch vleugje, in het straatje van The Haunted Youth en Fontaines DC.

Waar The Nectar Effect in floreert, is hun afwisseling tussen zacht en hard. De band neemt de tijd om hun nummers geduldig op te bouwen, van een klein bedje van synthesizers tot een climax van shoegazey gitaren. Dit gebeurt met veel aandacht voor de juiste sounds op de juiste plek, waarbij zelfs de bassist van instrument wisselt. Misschien dat juist daarom een wat abrupt ingelast meeklap-moment een beetje uit de toon valt. De band heeft zoiets niet per se nodig. Aan de andere kant lijkt het publiek zichzelf prima te vermaken met de show van de jongens. Een echte verrassing zal de uitkomst van de publieksprijs dan ook waarschijnlijk niet worden.

Na een wat langer beraad dan gewoonlijk verschijnt presentator Ernst op het podium met het verlossende woord. The Nectar Effect gaat er, zoals verwacht, vandoor met de publieksprijs. We zien ze terug in de halve finale.

De juryuitslag is een stuk verrassender. Ze vonden de keuze dusdanig lastig, dat er bij hoge uitzondering twee(!) acts rechtstreeks naar de finale mogen. Dit zijn de twee niet-Leidse acts van de avond: NEBULA en Fabian van Heesewijk.

De halve finale vindt plaats in de kleine zaal van Poppodium Nobel op vrijdag 12 december. De grote finale vindt plaats op zondag 21 december in de grote zaal.