Mogelijke soundtracks voor niet echt bestaande films Mogelijke soundtracks voor niet echt bestaande films

Rapper/beatboxer Andy “Stewlocks” Ninvalle zit aan de koffie en geeft aan de tijd te hebben voor een gezellig praatje. Hij blijkt een hele open en charmante kerel. We spreken honderduit over zijn jeugd in (voormalig) Brits-Guiana (ten westen van Suriname), het kunstenaarschap en zijn optredens over heel de wereld heen. Hij legt er veel eer in dat hij alle geluiden van zijn “human-beatbox-kunsten” zonder enige hulp van elektronica voorbrengt. Ik vraag hem waarom hij graag zo werkt. Andy legt uit dat hij zonder speelgoed of enige luxe opgroeide en leerde de eenvoudigste dingen tot leven te toveren door ze “echte geluiden” te laten maken. Dat spelen is nooit gestopt. Op het podium is hij, zoals we later mogen meemaken, als een kind zo blij en vrij. Zonder angst of verlies van integriteit improviseert hij rappend en zijn beats dropt hij met de gekste stemmen en geluiden.

Dan gaat Robin Koerts het podium op. Op een groot scherm verschijnen loops van gitaristen en drummers. Robin vertaalt hun bewegingen naar retestrakke basriffs. Het eerste nummers toont op fantastische wijze dat je muziek kunt zien. Saxofonist Jazzton Hulsebosch voegt zich bij Robin. Schudeieren op het scherm verzorgen de percussie. De mix wordt vreemder als de Beastie Boys zich er mee gaan bemoeien en er stukken jaren-zeventig-film met korte uitspraken de muziek larderen. Het nummer eindigt met een onheilspellende quote: "Excellent: no pain, no discomfort".

Toetsenist Karel Boehlee komt er nu ook bij...

De informele sfeer in De Apotheek geeft me de ruimte om, behalve met Andy, ook nog even te spreken met de andere artiesten.

Jazzton laat weten dat de set-list twee dagen geleden in de mailbox stond. Het is kijken wat het kader is en gaan. Karel vertelt dat hij Robin al heel lang kent en in allerlei bands met hem speelt, maar dit toch wel heel bijzonder vindt. Hij vindt het fantastisch het beste uit zichzelf te halen en het samenspel met de andere muzikanten en het publiek te mogen ervaren.

Als laatste is Robin Koerts zelf zo vriendelijk even tijd voor me te maken terwijl hij na gedane arbeid even aan de bar een drankje neemt. Hij vertelt hoe hij met een aantal pedalen de beelden op het scherm oproept en doorklikt naar de volgende gewenste scene. Bij de meeste beelden horen “percussie-geluiden” zoals dichtslaande deuren, opengeschoven gordijnen, cajon-spel, groovende drummers, tenniswedstijden. Soms mag melodie een rol spelen; bijvoorbeeld wanneer Miles Davis een trompet-solo inzet. Dat is dan weer het signaal voor Jazzton om een duet te spelen met “Miles”. Een andere keer spelen de muzikanten een “karaoke”-versie over de “stille” beelden. Het kan allemaal.

Uiteraard is er een planning: er is een setlist van nummers, maar daarbinnen is er voor de muzikanten nog heel wat ruimte om te improviseren en eens gek uit de hoek te komen. Als ik hem vraag naar hoe deze opmerkelijke hutspot van beeld, geluid en live muziek tot stand is gekomen, legt Robin uit dat hij een tijd lang voor De Wereld Draait Door kleine soundbytes maakte: "Korte mixen van eigen spel, muziek van diverse artiesten en beelden". Toen hij dat onder de knie had, hield het niet meer op. Ieder interessante combinatie van beeld en geluid wordt door hem gearchiveerd om er ooit nog iets gaafs mee te doen. Houdt deze muzikant in de gaten; niet alleen als bassist maar ook als cineast!