“Eeuwig bestuursjaar” leidt naar Paradiso “Eeuwig bestuursjaar” leidt naar Paradiso

Altijd spannend, de eerste keer. Op een familieverjaardag, met veel covers en drie eigen nummers (‘The Trees’, ‘Pandora Bay’ en ‘Clouds’), speelde Florianne bij dat laatste nummer vier keer het verkeerde beginakkoord: telkens een herstart dus. Koen, die het die avond aan elkaar moest praten werd er wanhopig van: “Ik dacht: wat kan ik nog zeggen, ik had het nummer al vier keer aangekondigd. Haal me hier alsjeblieft weg, haha!”. De oplossing van 5th-Wave? ‘Clouds’ en de covers van de setlist gooien en zich richten op eigen materiaal.

Songwriting en banddynamiek
Bij het ontwikkelen van een eigen sound schreven Jens en Koen eerst het meest samen. Dat is sindsdien veranderd: “Nog steeds komt iemand met een idee, want dat is hoe muziek begint. Maar nu heeft wel iedereen zijn eigen invulling, waardoor we echt een eigen geluid aan het creëren zijn,” vertelt Koen. Majka vult hem aan: “En je hoort iedereens kwaliteiten erin terugkomen. Jens beaamt: “We hebben allemaal best wel een uiteenlopende smaak qua muziek. En we creëren toch wel een redelijk uniform geluid, zoals een rockerige gitaarsolo van Floor in een bluegrassachtig nummer, ‘Strange George’”. “Ja, iedereen heeft wel een ander idee, iedereen heeft een andere smaak. En ik denk dat het mooie is dat we er allemaal wel goed in zijn geworden om in te kunnen leveren,” zegt Vincent.

Ook wie de lead heeft, verschilt per nummer. Dan is het inschikken en het ego opzijzetten. “En dan is nooit iedereen tevreden, maar uiteindelijk is het geheel wel tevreden, vertelt Vincent.” Daar werkt de band ook bewust aan. Koen zegt: “Als ik voor een nummer alle partijen ga schrijven en ik zeg: ’Hier, we gaan dít spelen’, ga je het dan wel voelen? 'Parts of Us' is ontstaan door de inbreng van iedereen: vandaar ook de titel.

Tussen de eerste EP ‘Ocean Full of Trees’ en de tweede, ‘Parts of Us’, leerde de band om te durven dingen af te schrijven die niet passen. Dat kan nu makkelijker omdat de band beter weet wat 5th-Wave is en wat niet, en omdat ze door de bredere input sowieso meer nummers schrijven.

De band houdt “bijna” elke maand lange vergaderingen. (“We hebben een oneindig bestuursjaar, en ook commissies. We hebben Team socials, Team financiën, Team optredens en Team merch. We willen alles zelf doen. Dus we zijn eigenlijk gewoon een indie-band.”) Ze vergaderen regelmatig om te zorgen dat iedereen zich gehoord voelt, en te voorkomen dat irritaties zich ophopen en gaan opspelen. Door zoveel te overleggen en samen te zijn, zijn de zeven ook hechter geworden. Daardoor durft er sneller iemand te zeggen: “Misschien is dit toch niets”. Dat blijft moeilijk – een mede-bandlid heeft er toch veel tijd in gestoken. Wat dat extra lastig maakt: naast bandgenoten zijn het ook vrienden die op bandweekend samen weggaan: “De Huttenheugte heeft alles veranderd!”. “We hebben zelfs ons logo getatoeëerd,” zegt Floor - “Dat zegt genoeg!,” vindt Kim.

Individualisme
Hoe blijf je een individu in een band met zes andere leden? Door andere bands en projecten, zo blijkt: Koen vertelt: “Ik maak ook veel liedjes alleen. Dat is heel lekker dat je dat hebt, want als je alleen maar hieraan gebonden zou zijn... Je moet er rekening mee houden dat je met zeven mensen speelt, dat iedereen zijn eigen kwijt kan in deze band. Daarmee zijn we gebonden aan een bepaald genre dat we allemaal ook leuk vinden. Maar dat is echt niet het genre dat ik zelf de hele dag draai thuis.” Ook Jens schrijft andere genres voor een andere band dan voor 5th-Wave, waar hij met Vincent in speelt; hij noemt dat “een grote luxe”.

Bij de tweede EP, ‘Parts of Us’, gingen Jens en Koen beiden tegelijk door een break-up, die ze daarin van zich afschreven. “Ja, dat was het gevoel bij dat album,” vat Jens samen. Omdat alle bandleden dat gevoel natuurlijk ook kennen, konden zij ook makkelijk bijdragen. “Er was meer ruimte en veiligheid om dingen uit te proberen, en uit onze comfortzone te stappen“ vertelt Kim. “Maar ook aan het feit dat we dus al twee jaar samen hebben gespeeld. En ook wel wat drama hebben gehad.“

‘The Rain’ is een speciaal geval en hint naar drama. Dat nummer was door Koen geschreven maar door hem bij de band weggehouden. Hij wilde het spelen met een andere band, waar hij ook in zat, maar daar werkte het niet. “En toen kwam je terug, op je knietjes”, plaagt Floor. Daar is toen over vergaderd, en de band vond het goed om ‘The Rain’ toch te gaan spelen. “Goed dat je dit doet”, kijkt Chloé terug, ”maar dit doen we niet nog een keer.”

‘Parts of Us’ begint met de twijfel voordat je uit elkaar gaat: wil ik dit wel? 5th-Wave wist al dat de EP af was, toen ze het idee hadden voor ‘Goodbye’: het afscheid nemen van de pijn van een relatiebreuk. De EP was af: de spanningsboog was afgemetseld.

Opnamegroei
In het opnameproces zijn ze snel gegroeid. Ze begonnen bij hun eerste EP met alle nummers opnemen in twee studiodagen, twee of drie keer nummers in zijn geheel spelen, tot alles er goed op stond. Producent Lucas Meijers (“Legend!”) had bij hun debuut-EP een meer sturende rol. Hij gaf eerlijke feedback (“Dit wringt een beetje“) en bedacht hoe die moest klinken, en de band dacht: “Lucas, wat jij zegt, zal wel goed zijn”. “Wij wisten op dat moment ook nog niet hoe je in hemelsnaam zeven muzikanten een plek moet geven in een liedje.”

Bij de opnames van ‘Parts of Us’ was het meer een samenwerking en waren de rollen omgedraaid: de band bedacht bijna alles zelf en Lucas gaf feedback: “Dit vinden we vet, Lucas, misschien kunnen we gewoon dit doen.” “Nee, nee, nee.” “Misschien kunnen we het eerst proberen?”, en dan gaf hij soms toe: “O ja, jullie hebben toch wel gelijk”. Lucas smeedde het bandgeluid in de opnames tot één geheel.

Ze verwachten dat de opname van de volgende release alleen maar soepeler zal gaan, als individueel gegroeide muzikanten die beter op elkaar zijn ingespeeld - “mochten we volgend jaar nog bij elkaar zijn”, grapt Koen. ”Nou ja, wat een introductie!”, reageert Majka. “Hahahaha, clickbait!,” roept Vincent - en zo is het.

Iedereen zat eerst voor elk optreden in z'n eigen bubbel. “Maar ik denk dat dat ook wel komt omdat gewoon de eerste keer voor een grote groep mensen optreden gewoon doodeng is.” Op het podium voelen ze zich nu een stuk relaxter dan in het begin, met heel veel onderling contact. Dat grotere zelfvertrouwen komt door het vaker te doen en door de reacties van het publiek: “Ze zijn gewoon enthousiast!”

Een belangrijk leermoment daarin was de Nobel Award, de Leidse muziekwedstrijd, waar ze in 2024 de finale haalden en daar de publieksprijs wonnen. Toen waren ze nog heel onervaren, backstage zwijgzaam en trillerig, terwijl ze nu “gewoon chillen en praten, en dan het podium op, even spelen.” Die onwennigheid was niet zo vreemd, want de finale van de Nobel Award was pas hun derde of vierde optreden ooit.

Ze leerden ook veel van de juryfeedback na de optredens (“we hebben manisch mee zitten schrijven”), maar niet alles: “Één van die notulen zijn toen dronken gemaakt. Dus ik heb dat dan wat minder begrepen.” Ook dan moet je jezelf blijven: “Bij sommige delen van de feedback dachten we: daar doen we niks mee. Maar ook daar leer je van”.

Ze hebben er sindsdien aan gewerkt om overgangen tussen nummers te maken, en om er meer een echte show van te maken, in plaats van het ene nummer na het andere. Die liedjes betekenen allemaal iets, hoe laat je dat op het podium zien en hoe breng je dat over? Daar is nog een hoop te winnen, denken ze.

Een ander belangrijk optreden was het releaseconcert in de Nobel van ‘Parts of Us’.“Enorm vet”, glundert Koen: “We hadden er heel lang naartoe gewerkt, maar je eerste eigen lange show voor vrienden, familie en mensen die daar met je kennismaken: dat gaf een energie die we nog niet vaak gehad hebben.”

Die EP bracht daarna alleen niet helemaal wat de band gehoopt had, vertelt Koen eerlijk: “We dachten er langer op te kunnen teren qua luisteraars en optredens. Bovendien passen we met zijn zevenen lastig op een podium, dat maakt het ook lastiger om geboekt te worden. Hopelijk gaat ons optreden in Paradiso in januari daar erg bij helpen!”

Toekomst: het inruilen van grachten
De band hoopt op meer optredens: “Lowlands 2027, zeggen we al heel lang”. “Nee, niet meer: ze hebben ons gevraagd, maar het is klaar, haha.” De leden dromen van Down The Rabbit Hole en Best Kept Secret, maar kijken realistisch vooruit naar een zaal als Cinetol en naar een zaal waar ze op 4 januari 2026 staan: Paradiso, in de bovenzaal.

“Iedereen in de band heeft hiervan gedroomd”, verklapt Koen. Het is “een uitwedstrijd”, maar ze verwachten net zo’n kick als hun releaseshow in de Nobel. Ook dit is namelijk een releaseshow: die van hun aankomende single ‘Homebound‘. Die single vertelt over het loslaten van thuis, het kiezen van een eigen pad en de soms hobbelige route die uiteindelijk bevrijding en nieuwe energie brengt. Die ontwikkeling klinkt niet alleen door in dit nummer, maar ook in het nieuwe materiaal waar de band momenteel aan werkt. Ze ruilen bijna vier eeuwen na Rembrandt, tijdelijk de Leidse grachten in voor die van Amsterdam. Hopelijk veroveren ook de zeven de hoofdstad.