"Bring it home, guys!" "Bring it home, guys!"

De kern van PleSier bestaat uit zangers Jill Siereveld en haar broer Hans Peter, zeg vooral HP. Hun muziek maakten ze tot het begin van Alphen on Fire met z’n tweeën in de studio. Live optredens vragen om begeleiding, dus PleSier was geboren. Het achtervoegsel –Sier verwijst naar de achternaam van de frontman en -vrouw.

Broer en zus zijn herkenbaar aan hun identieke rode jasjes en zwarte overhemden. Hun genre is zelfgeschreven nederpop die, net als The Kik, soms tegen levenslied aan schuurt. PleSier brengt heldere teksten die zijn wat ze lijken. De onderwerpen komen uit de levens van de Sierevelds: vrienden in het café (‘Zuiver Goud’), angst voor “tunnels en monsters” in ‘De Nacht’ (met een intro die doet denken aan de Donnie Darko-versie van ‘Mad World’) en ‘Ik Loop Met Je Mee’. Na dat nummer, over het steunen van haar dochter Maud, wordt Jill door haar omhelsd. Voor de finale heeft PleSier twee nummers gemaakt: (een ska-ode aan) ‘Doe Maar’ en het liefdeslied ‘Bij Jou’.

De begeleidende bassist, drummer en toetsenist doen rustig hun ding. Als in de aanloop naar ‘Zuiver Goud’ de microfoon kraakt, analyseert gitarist Herbert: “zuivere kraak”. Daarnaast zingt hij op de achtergrond mee.

PleSier bestaat uit oprechte muziekliefhebbers, maar de act is waarschijnlijk niet onderscheidend genoeg voor de hoofdprijs.

Muziek is soms net voetbal. Bassist Fabienne speelde in 10 Ct. Pistol, maar maakte een decembertransfer naar Riffage. De band scoutte daarom een voor mij nieuwe aanwinst: Marcin. Hij brengt Poolse fans mee: “Mar-cin, Mar-cin!”, klinkt het uit de zaal.

Het valt meteen op dat dit een ervaren muzikant is die soepel aan zijn snaren plukt. Deze showman voelt zich thuis op het podium, is steeds onderweg en springt in het rond. Na zanger/gitarist Sergio is Marcin de vice-frontman; die twee hebben duidelijk een goede klik.

Wat onveranderd is: 10 Ct. Pistol maakt bluesrock over uit elkaar groeien, strijd, verbroken relaties en heksige exen. ‘Headlock’ doet in combinatie met de wat rauwe zang R.E.M.-achtig aan, uit het rockier deel van hun werk, zoals ‘Accelerate’. ‘Dog on his back’ bouwt op een “groovy, funky base”, zoals Sergio zegt, en laat het nummer wel wat op Golden Earring lijken.

De band lijkt relaxter dan ik ze eerder zag en speelt intenser. Ze zijn gegroeid, vooral in zelfvertrouwen. Alphenaar Bart lijkt fanatieker te drummer dan eerst. Paolo’s solo met Knopflereffect in ‘Drifting away’ vonkt, al is zijn gitaar wat te hard ten opzichte van die van Sergio, zoals de jury later terecht opmerkt.

Binnenkort komt met openingsnummer 'Ghost' hun debuutsingle uit, deze lente volgt een EP-release. Maar eerst? In een ode aan zijn dochter vertelt Sergio: "Morgen gaan we Boer zoekt vrouw kijken - ook rock 'n' roll.”

Letters from Eden komt niet uit het Paradijs, maar uit Hazerswoude, Boskoop en Waddinxveen. Dit vijftal omschrijft hun genre als: “Straight to the point hardrock- en metalcovers”, maar daar doen ze zichzelf mee tekort. Oké, er zijn covers van ‘The Snake’, half-Armeens en Evanescence –achtig, van Nothing but Thieves en ‘Helter Skelter’. Daarnaast zijn er echter ook twee zelfgeschreven nummers als sethoogtepunten. In ‘Jane’ soleert leadgitarist Stijn lang. In ‘Stijn’, een nummer over een “bittersweet prize” met azijnsmaak, zit een knapperig rockloopje.

Het optreden begint als minder dan de som der delen, met de eigen nummers wordt het meer dan dat. Bassist Paul groeit bijvoorbeeld in het optreden, hij heeft razendsnelle vingers. Hij pakt de microfoon en beweert: “Iemand die ik ken zit in de grote zaal bij U2, wij kunnen harder dan dat. Ik wil dat ze daar mensen horen schreeuwen uit deze kleine zaal!”. Ook Stijn is snel en technisch sterk.

Dat eigen werk is heel veelbelovend, en de band heeft de tijd om daarmee verder te groeien. Ze zijn pas sinds september 2024 als vijftal bij elkaar, en gemiddeld achttien. Een van de bandleden zit zelfs nog op de middelbare school.

Voor wie ze live wil zien: Op Koningsdag zijn ze te bewonderen in Waddinxveen.

Funky rockband Mark, Frank & Money bestaat uit ervaren prijsvechters: ze haalden in 2023 de halve finale van de Nobel Award en waren de vorige editie van Alphen on Fire finalist. Volgens de jury wonnen ze toen bijna, vertelde frontman Koen Egberts aan Studio Alphen. Het is duidelijk: vandaag telt de thuiswinst voor deze “zes Alphense jongens”.

“Zes”, want na een jurytip is percussionist Bart er sinds deze Alphen on Fire bij. Hij draait zo moeiteloos mee dat niemand hem eruit zou pikken als nieuweling.

Mark, Frank & Money wil technisch goed spelen, en doet dat, maar wil van hun optreden ook een performance maken. “Hebben jullie zin om te dansen?”, opent zanger Koen, en grijpt zijn tamboerijn. Hij heeft de beste stem tot nu toe. Er is veel beweging op het podium, want de band laat hun enthousiasme zien. Bassist Martijn swingt mee. "De vibe is goed, de vibe is lekker", want het publiek danst en scandeert “Damn girl!” mee met toetsenist Steven.

Bij de publieksinteracties durft de frontman nu meer te improviseren. Ook toetsenist/gitarist Loek wijst en gebaart naar het publiek om hen aan te vuren. Hij weet dat spelen meer is dan de juiste noten raken en doet dat lekker showy en hemels kijkend.

Het sterke ‘Mr Ear Candy’ begint funky, maar eindigt als een ballad, want ondanks hun thema’s van relaties, vrouwen en geld zijn dit geen rappers. Show en techniek vloeien mooi bij hen samen, voor mij zijn dit de gedoodverfde favorieten. "Bring it home, guys!", moedigt Koen de band nog één keer aan, waarop een sterke keyboardsolo volgt.

Ook indierockband New Exhibit blijkt gegroeid; ze komen zekerder over, hun onderlinge interactie is zichtbaarder en ze bewegen meer op het podium. Vooral bassist Koen Otte is daarin gegroeid: hij is beweegt constant, danst en pakt meer de aandacht door vooraan het podium te staan. Gitarist Luc Petterson, opgegroeid in Alphen, glimlacht er ontspannen bij.

Hun repertoire doet denken aan Queens of the Stone Age en vooral Muse. Vooral vanaf het derde nummer, ‘Do ya’, vonkt hun set. Het is een Musey song met een fijn gitaarriffje. De opbouw van dit afwisselende stadionrocknummer is uitgekiend, met solo’s, meeklappen van het publiek en dan weer het hernemen van het ritme. Dat is een sethoogtepunt, al is ook ‘Crowds’ sterk. Daarin tikt Matthijs Schoonderwoerd een drumloopje dat steeds net iets harder gaat.

Jammer genoeg krijgt niet iedereen dat meer mee, want de zaal is nu na elven een stuk leger dan daarvoor. Sterke songs in een levendige set waarin de band hun persoonlijkheden meer laat zien - wie eerder wegging, heeft iets gemist.

New Exhibit gaat er nu zelf ook even tussenuit, want dit was voor even hun laatste optreden. Mark, Frank & Money is nog net iets verder, maar New Exhibit mag heel tevreden zijn met hoe ze hier speelden.

Voordat de jurywinnaar bekend wordt, mag de zaal een favoriet aanwijzen. Presentator Ben Schuttenbeld kondigt aan wat de publieksprijswinnaar binnenhaalt. Dat is spelen op het Bevrijdingsfestival 2025 van Alphen, op een steenworp afstand van Theater Castellum. We stemmen. Letters from Eden en Mark, Frank & Money blijken het populairst, met die laatste als winnaar.

Dan overlegt de jury, ondertussen volgt er meer kunst. Chanty Louis, de stadsdichter van Alphen, schreef tijdens de wedstrijd een kort gedicht, en draagt dat nu voor: “In Castellum pakken ze het moment: wie grijpt de ultieme prijs?” Terwijl we dat afwachten, mag iemand de publieksinschatting verwoorden, en de keus valt op uw verslaggever. Ik voorspel winst voor Mark, Frank & Money vanwege de combinatie van techniek, interactie en performance. Mijn echte reden is echter nog eenvoudiger: hun tussentijdse jurycommentaar had als enige band geen tips, alleen lof.

Cultuurwethouder Anouk Noordermeer leest onder steeds luidere instemming uit de zaal het juryrapport voor (solo’s, energie, publieksinteractie, Alphense roots), nog zonder de naam te noemen. Dan maakt ze opeens een draai: “Ik zou ‘m eigenlijk anders willen aankondigen, en jullie kunnen allemaal meedoen…”, en zingt: “Damn girl!”. En inderdaad, het is Mark, Frank & Money, die met die dubbelslag een homerun slaat. Zoals frontman Koen eerder zei: “Dank je wel, Castellum, woohoo!”

Naschrift redactie: we hebben helaas de op die avond gemaakte foto's nog niet kunnen plaatsen; zodra die er zijn, vullen we dit artikel aan.