Nobel Award 2025 halve finale: Publiekslieverdjes Nobel Award 2025 halve finale: Publiekslieverdjes

De Chileense Zikko Lopez en bandgenoten (waaronder Ruben Pichel van Skir) kondigen de aankondiger aan voordat de set begint, waarmee de toon al meteen gezet is. Poprock met 80's synths die brutaal en schaamteloos is, die qua zang soms tegen glam aanschuurt. De heren zijn goed lenig als ze het aftrap nummer van karatetrap-dansbewegingen vergezellen, en daarna wordt het dramatisch met een sippe synth en tekst als "I don't wanna lose your love tonight". Het slot van de track scheurt van de gitaren, en ze hebben kaas gegeten van de precieze hoeveelheid cheesiness die je erin moet leggen.

Over een killer baslijn draagt Lopez het derde lied op aan zijn vooraan staande vriendin en heft de microfoon als banier terwijl we onze armen wiegen op de maat. Na een wat warrige nummer vier waarmee de act wegkomt door de anti-cringe uitstraling van de frontman krijgen we een pittige chili-saus met het hardere eindnummer 'Take You Dancing', dat klinkt als een minder strak afgestelde plaat van Fallout Boy. Schoonheidsfouten daargelaten heeft het publiek het Zikko-virus goed te pakken.    

Mae Lynn ditcht in tegenstelling tot de voorronde haar backing track, maar wordt wederom vergezeld door Lona Liesting, de gitarist van De Nachtelijke Escapades (die ik de hele tijd verwar met Rupert Grint). Het duo zit op barkrukken voor een intiem setje waarbij het publiek natuurlijk wordt gemaand de mond op slot te doen. De opener mengt hoge en echoënde zang met een loungey gitaarlijntje, een vreemde, maar niet onaangename fusion. De zangeres put uit emotionele herinneringen en moet een traantje wegpinken bij het blij berustende 'Mag Ik Je Missen'. Het optimistische en het neerslachtige mengen zich even goed als in de outfit van de artiest, een goth cottagecore esthetiek. 

Track vier is het sterkst, met afwisselend gesproken gedeeltes en meeslepende zangklanken waarin de gitarist zelf helemaal in opgaat. De afsluiter is een dromerige duik in het vervlogen vroeger, en de conclusie is dat het dumpen van ondersteunende backing haar alleen maar meer steun uit de zaal oplevert. 

The Nectar Effect kan geen groter contrast zijn met de vorige artieste. Waar Mae Lynn het roer volledig omgooide, heeft The Nectar Effect de productie tot in de puntjes verfijnd: een groots lichtplan, grote schare klapvee, en een set die stadionrock ambitie schreeuwt. De zang mag af en toe wat omhoog gegooid worden, maar de bijna panische energie van numero dos straalt fel op de zaal af. Stilstaan is fataal, en deze kolibriefilosofie vertaalt zich ook naar een wel heel leuk stukje merch: oorbellen in de vorm van een bloem en vogel. Het ademmoment heeft zang in ademstem en gaat dan over in een geduldige meeknikmelodie. 

De band predikt authenticiteit, wat je ook kan bereiken met een sterke legering van stijlen. 'In My Mind' is altrock met dat gekoesterde, vaag irritante pedaal-effect op de gitaar wat helemaal hip was in de noughties, en alhoewel supplementaire vocalen bijna niet te horen zijn, krijg je toch het idee dat het podium twee keer zo groot is dan de werkelijkheid. Ook de drum slaat in als een bom op de toeschouwers. Dat grotere podium gaat in de toekomst zeker een realiteit worden. 

PLÅNET heeft na een lange omweg via een Eurovisie poging uiteindelijk daadwerkelijk de Melkweg bereikt in de nabije toekomst, maar zoekt op de stage nog eventjes naar de juiste baan. Na een suboptimale uitvoering van 'San Marino' gaat de tweede track van cowbell naar kattenbelletje met een groovy vluggertje waarbij de fans van het eerste uur synchroon dansen met de zangeres. 'No More Lovesongs' is een nummer waar je goed voor in het midden wil staan qua geluid, waar de sfeer gecreeërd wordt door de Gen X-factor van de dansers. 

De band heeft zijn draai gevonden in het trippy tweede deel van de set, gekenmerkt door daverende drums en een kort kazoo stukje. Mijn notities worden aanmerkelijk vager nadat ik zelf de dansvloer op word gelokt. Slotstuk 'Happy Thoughts' is er ééntje voor de fijnproevers, maar het laat je zeker niet kraut. Niet iedereen in de zaal feest even hard mee, maar de kern gaat de band overal mee naartoe kunnen slepen. Op naar de sterren en daar voorbij!

De absolute winnaar van vanaaf is Mae Lynn, de hoge ogen scoort met het omgooien van haar pas tweede optreden. Daarmee is de lineup van de finale compleet, en voller dan ooit met de extra jurywinnaar van voorronde 3. 

De finale is 21 december in de Nobel, weer traditioneel op de zondag, waar de winnares van vandaag het opneemt tegen Fay + The Maenads, THE VELCRO, Hazewyck, NEBULA en The Tommyrots. Winnaar van vorig jaar Antje Krook zal ons entertainen tijdens het juryberaad.