Douze points voor Griekenland Douze points voor Griekenland

... maar voor het oog van de camera wordt de speelvolgorde bepaald. Iedere act kiest een gelukspoppetje; daarin zit een getal verborgen tussen de één (opener Hazewyck) en de zes (afsluiter Fae + The Maenads). Daarna nog een korte speech van Nobel Award-organisator Merijn: champagne a.u.b. pas na afloop, op confetti staan zware lijfstraffen, maar vooral: geniet!

Bosschenaar Fabian van Heesewijk nam tijdens de Nobel Award de artiestennaam: Hazewyck aan. Dit trio laat de zaal de vele kleuren op zijn palet zien. Ze beginnen met aangename indierock die onbezorgd wegluistert. Het tweede nummer is rauwer en stekeliger. Nummer drie is een zachte, dromerige, prachtige ballad met een sterke hook en veel delay aan het eind. Die ballad gaat vervolgens over in een opzwepende, dansbare rocksong met een kwetsbaar riffje.

De bassist en Fabian eindigen body aan body. Wel kost het noodzakelijke herkalibreren veel tijd, waardoor hij de aandacht van het publiek verliest. De instrumentbeheersing en extreme veelzijdigheid zijn pluspunten, maar in de publieksbespeling moet Hazewyck nog groeien.

Als er één act blij is dat ze in de finale staan, is het NEBULA. De eerste voorronde moesten ze afzeggen door ziekte. Bij de derde voorronde viel een andere act weg en konden ze toch spelen, en overtuigden daarmee de jury.

Twee keyboards staan op het podium tegenover elkaar, als bij een DJ face-to-face-battle, een sample pad als lange zijde van de N. Staande tl-buizen omringen het duo. Presentator Ernst belooft "atmosferische elektronische klanken". Helaas gaan we niet naar ijle luchten, maar onderaards: de bizar diepe bas doet de tussenwanden van de Nobel resoneren. Daar gaat de melodieuze, luchtige zang van Masha (herkenbaar aan zijwaartse paardestaarten) overheen. Rik speelt bij het eerste nummer gitaar, waarna die de rest van de set als een jachtgeweer op zijn rug hangt.

Hun muziek is bij de eerste nummers minder rocky en meer gericht op een ijle sfeer dan keyboard-en-gitaarduo's Kiwi Club en DECAY/REBIRTH. Vanaf het vierde nummer wordt het tijd voor de partynummers: ze dansen echt mee achter het keyboard en de sample pad, en rocken allebei in spiegelbeeld richting hun keyboards. Masha geeft ons tussendoor iets mee bij een dromerig nummer: “Rouw is een niet-lineair gevoel”.

De “poprock met ’60s-randje" van The Tommyrots blijkt live een spreiding van een paar decennia te hebben. Met ‘Paranoid Schizofrenic Panic’ hoor je een ’50s-jivende melodie, gespeeld door een psychedelische rockband uit de jaren 70, met een akkoordenschema dat elk moment lijkt over te gaan in 'I Fought the Law'. Verder is er bij ‘Smile at You’ optimistische ’60s-rock en hoorde je eerder al een ’90s Blurrandje.

Ontregelen lijkt hun doel. Frontman Tom roept na twee nummers al: “Fijne avond!” Daarna vervolgt hij: “Grapje - dit is de toegift” – die is dus twee derde van de set. Vervolgens gaan de vier daarna (op de drummer na) op een rij staan als een barbershopkwartet en brengen vierstemmig de gevoelige ballad, ‘What I Am Today’. Het zachte gitaargetokkel zorgt voor een bijna a capella-ervaring. Daarna volgt ‘Bad Boy’, met Toms smerige, maar lekkere hook die mij als een vis binnenhaalt. Die van het koebelnummer ‘Self-scan Registry’ was ook al zo sterk.

Deze vijf Hagenaars blijken sfeermakers: tijdens eerste nummer ligt Tom al op zijn knieën terwijl hij op zijn gitaar speelt. Ook leadgitarist Thomas is een character, met een wit pak, zwart giletje en hoed. Hij durft ook de leiding te pakken en de spotlight op zich te zetten. Bassist Lito weet ook zijn focus op het publiek te houden als hij met zijn rug ernaartoe speelt. Aan het slot storten beide Tommen zich spiegelbeeldig op hun knieën en knallen hun ruggen maximaal achterover.

Niets is zo mooi als artiesten op het podium te zien groeien, en bij Mae Lynn gaat dat razendsnel. Haar allereerste optreden was tijdens de voorronde van de Nobel, haar tweede was direct de gewonnen halve finale. Van een zenuwachtig eerste nummer met backing track, tot een optreden dat al routine uitstraalt met Jona als gitarist en coach: het kan allemaal bij de Nobel Award. Mae Lynn verschijnt vanavond met kort haar en een chique donkergroene jurk, precies de kleur van Jona's gitaar.

Eén bandlid worden twee, en uiteindelijk drie. Ditmaal staat ook Tijmen van The Nectar Effect op toetsen, en is net als Jona gekleed in het zwart. Ze begeleiden haar even ingetogen als hun kledingstijl is, en dat past: de aandacht moet naar haar uitgaan. We horen loepzuivere, ontroerde zang over verdriet, ongelukkige gevoelens en verdoemde verliefdheden. Als afsluiter vraagt ze: "Mag ik weer vijf zijn, mamma?" Kortom, een verlangen naar de overzichtelijke geborgenheid van haar kindertijd.

Getroond op een barkruk is zij de enige Nederlandstalige act in deze finale met haar kwetsbare, persoonlijke nummers. Helaas hebben niet alle toeschouwers een aandachtsspanne van twintig minuten. Toch is Mae Lynn zichtbaar ontroerd door alle aandacht: “Fucking bizar dit!”

Gigagroei, persoonlijk, kwetsbaar, Nederlandstalig, underdog (door haar getroebleerde thema’s en het winnen van de halve finale)? De jury is altijd onvoorspelbaar, maar schijf haar naam maar alvast op de winnaarscheque.

Psychedelische surfpunk met zang van The Joker: dat is THE VELCRO. Hun dansbare vierkwartsmaat is opzwepend en heeft een lekker tempo, met vervormde zang. Deze grotere zaal is zichtbaar even wennen voor dit viertal, net als het publiek, dat minder energiek is dan tijdens de tweede voorronde. Toch injecteert THE VELCRO genoeg energie. “Zet dat biertje maar ergens anders neer!”, want bij ‘Hall of Ma’at’ volgt een moshpit in plaats van het gebruikelijke crowdsurfen.

Bij de bar zag ik al nieuwe pictogrammen hangen die aangeven dat crowdsurfen verboden is. Huh? Navraag bij de Nobel leert dat dit inderdaad al niet mocht, maar deze verbodsposters alleen hangen bij concerten met een groot risico op crowdsurfen. Is daar eigenlijk een aanleiding voor, vraag ik. “Het is preventief, want het is een paar keer met een sisser afgelopen.”

De frontman is prettig gestoord en ontspannen; hij speelt met zijn gitaarbody bijna op de huid van de fan op de eerste rij. Bassist en gitarist moeten eerst wat meer wennen, maar bij het slotnummer ‘Ticket to Ride’ springen ze al spelend over het podium. Dat is dus niet alleen een tof bordspel. De bassist fascineert met zijn blauw-wit gestreepte voetbalshirt: het lijkt op Sheffield Wednesday, maar wat is het? Het blijkt van de Leidse club UVS te zijn. Drummer Lisette draagt een shirt met "I love this band" erop - altijd een goed teken voor de banddynamiek. 21 december blijkt ze ook jarig te zijn. De zaal zingt daarop massaal: ‘Lang zal ze leven’, al houdt host Ernst ons voor "dat daar geen tijd voor is”.

Fay + The Maenads openen de eerste ronde en sluiten finale af, merkt Ernst terecht op. De Nobel Award krijgt daarmee een cyclisch karakter net als de Oresteia-trilogie. Een distorted synthesizer opent met elektro in een oosters aandoend ritme. Ook de associatie met sprookjesmetal is niet ver weg. Met hun rustiger Evanescence-vibe, waarbij de synth de boventoon voert boven gitaar, zou Fay + The Maenads prima passen op Castlefest.

Frontvrouw Fay Arapatsani drumt én zingt. De Griekse draagt de set meer dan tijdens de voorronde met haar krachtige rockstem, die ze indrukwekkend hoog kan uithalen. Bij het derde nummer verlaat ze haar drumstel en zingt vooraan, waarbij ze haar troepen leidt à la klassieke generaals als Epaminondas. Hoewel ze met zijn vijven op het podium staan, is de begeleiding bij sommige nummers een minimalistische, tot aan de momenten waarop de energie piekt. De bebaarde gitarist helemaal links staat dan goed mee te rocken.

Deze band, bestaande uit technische onderlegde muzikanten van het conservatorium en de Herman Brood Academie, heeft het meest unieke geluid van de avond. Mijn voorspelling is daarom een tweede plek.

Tijdens het juryoverleg speelt de winnaar van 2024, Antje Krook. Deze nederskaband laat horen dat ze, na de zege versterkt door Damiaan van Noort op toetsen, nog steeds goede liedjes over liefdesqueestes hebben. Frontman Aron laat de dansbaarheid niet verslappen: "Jullie zijn moe, hè? Daar hebben wij niks mee te maken!” Hij toont bovendien het nut van brutaal dwarsdenken; wanneer Ernst zegt: “Wat zijn ze goed, hè?”, antwoordt hij gevat: "Dat bepaal ik zelf wel”.

Vervolgens worden de huidige finalisten naar het podium geroepen voor de bekendmaking van de uitslag. Als de jury bij NEBULA opmerkt “dat die hoge ogen zal gooien in de Popronde”, lijkt het er even op dat zij gewonnen hebben. Slechts één op de twintig aangemelde acts mag namelijk aan de Popronde meedoen. Voor NEBULA blijft het echter bij een tweede plaats. De winnaar wordt Fay + The Maenads, die onder andere Werfpop mogen openen. (De datum daarvan wordt ook verklapt, 12 juli 2026, dus zet die vast in je agenda).

In januari lees je bij 3voor12 Leiden een interview met deze band, want ook dat is onderdeel van hun prijs.

De derde plek is dit jaar afgeschaft omdat die als teleurstellend werd ervaren door de artiesten. Een publiekswinnaar wordt niet officieel bekendgemaakt. Toch was het applaus bij de aankondiging van Mae Lynn tijdens de prijsuitreiking verreweg het luidst.