Het oor wordt niet vol van horen
“Live kunnen nieuwe liedjes van dat laatste album [‘Echo’] ook niet op tegen de hits ‘Uprising’ en Seeing Red’”, schreef het moederschip. Is MY BABY het echt helemaal kwijt? Live is de energie van de minimalistische terug-naar-de-kernsongs de hele set prima in orde, en de show zelfs spectaculair. Om het met MY BABY te zeggen: ‘Agree 2 Disagree’.
De kenmerkende bijna jodelende, hoge uithalen van de zang, de bluesrocky gitaar, de stuwende drums: ze zijn ook op 18 december weer te horen. Het geluid klinkt bij hen perfect. Hun set bestaat voor de helft uit nummers van 'Echo'. (Het refrein van 'Take It as a Warning' herinnert trouwens live aan de spiritual 'Wade in the Water'). Het hele optreden bouwt MY BABY de energie zorgvuldig op, richting publiekslieveling 'Uprising', neergezet als hoogtepunt en slotnummer. Ze spelen het refrein ervan met een house-bpm. Gitarist Daniel Johnston pakt zijn kans en speelt een fijne, lange, jankende gitaarsolo, gespeeld met slide.
Om hem heen staat een heksenkring van maar liefst twee monitoren en drie speakers. Het drumstel van Joost van Dijck staat iets links van het midden, relatief ver naar voren. Eromheen staan op het podium cirkels getekend als planeetbanen.
Het oog wordt niet verzadigd van zien
Waarom zou je naar een concert gaan als je thuis kunt luisteren? MY BABY geeft het antwoord: voor live spektakel.
Dat doen ze allereerst met de belichting. Bij het tweede nummer, ‘Sunroof Diesel’, komt daarvan het eerste voorbeeld: een lichtfontein. Een hele rij miniledlampen staat schuin omhoog gericht, met steeds wisselende kleuren. Door de verlichte mist uit de rockmachine op het verder donkere podium heeft dat het effect van een verlichte fontein. Zangeres Cato van Dijck wordt een half uur later spookachtig grijsblauw uitverlicht door een halve cirkel van vier duospots.
De achtergrondprojecties op het ritme van de muziek zijn deels live. Bij 'Shameless' zijn er metershoge schaduwen van de bandleden te zien. De schijnwerpers staan vooraan het podium; afhankelijk van welke actief zijn, zie je steeds wisselende duo’s van bandleden, hun positie op de achterwand verschuivend. De rode trommelvellen van Joost worden overgedragen op de schaduwen, als een brilletje van Elton John. Daniels gitaar rockt er trouwens fijn.
Bij ‘Ain’t No Turning Back’ flitsen er computergemaakte beelden voorbij van een steeds sneller vallend donkergrijs vrouwenbeeld. Dat symboliseert vermoedelijk Cato. Ze valt door een Griekse tempel met zwartfigurig aardewerk en het doolhofmotief van Griekse vazen: de meander. ‘Agree 2 Disagree’ laat duidelijk de samenhang zien tussen beeld en titel: we zien de silhouetten van Daniel en Cato namelijk afwisselend wit tegen een zwarte achtergrond of juist omgekeerd.
Wear it like you mean it
Ook qua kleding zorgt MY BABY dat er wat te zien is. Joost draagt een bandana en witte zonnebril. Cato heeft de coolste outfit: een enigszins doorschijnende jurk met lange sjerpen, een jasje met hoodie erover, als een avatar uit Assassins Creed. Ze heeft het charisma dat een frontvrouw nodig heeft. Ook zorgen ze voor dynamiek in het kledingbeeld: Joosts zonnebril gaat af en allebei de jasjes gaan tijdens de show uit.
Vrij bewegen is altijd een teken dat artiesten op hun gemak zijn op het podium. Daniel steekt het podium over om een tijd bij Joost te spelen. Die spoort het publiek aan: “De snelste danser wint!” Diens drums voeren het tempo steeds sneller op, de derwisjen in de zaal dansen mee. Door de drukte is er weinig ruimte, maar bij de toegift is er een minicirkelpit van vijf man.
Cato combineert kleding, visuals en dans, banden van stof om haar polsen meezwierend, als ze meedanst met flapperende windzakken of vaandels op het scherm. Donker uitgelicht dansend als een duistere Galadriel zou ze de Joost challenge gewonnen hebben.