Bounce: Een verslag van Funked Up in de Nobel Bounce: Een verslag van Funked Up in de Nobel

Jong talent laat zich zien in de foyer van de Nobel. Marcel fotografeerde de muzikanten van nu en de sterren van morgen.

De avond trapt af met Niels Broos & Jamie Peet, die samen hun voorbereidingen aan het treffen zijn voor een nieuw album in 2026, wat na hun release in 2018 veel belooft. Het podium is erg gaaf opgesteld met het idee van een soort face2face setup die je weleens bij DJs ziet, waarbij je het gevoel krijgt dat je een vlieg op de muur bent in hun eigen studio. Een combinatie aan dromerige pads, harde bassen en slijtende synth leads werkt naar behoren om het publiek al op en neer deinend te krijgen. De inspiratiebronnen van de twee zijn overal te vinden in hun geïmproviseerde set. Mike Deaneske synthesizers, stevige hip-hop beats met een vleugje J Dilla, plus de instrumentbeheersing van beide muzikanten is iets waar je ‘u’ tegen zegt. De manier waarop ze een set bouwen voelt ontzettend organisch en de rustige interludes tussen nummers door voelt niet ongemakkelijk, maar eerder onderdeel van het grotere geheel.

De interludes hebben af en toe ook een vleugje van iets psychedelisch, wat erg goed in de smaak valt. Niels Broos creëert loops en motifs en naarmate er meer bij komt wordt het steeds meeslepender. Het worden echte soundscapes. Het synthesizer werk valt niet anders te beschrijven dan sappig, al helemaal de bassen die perfect aansluiten bij het groovy drummen van Jamie Peet. De twee zijn overduidelijk erg goed op elkaar ingespeeld en de vele tempo veranderingen, selectie aan ritmes en synth geluiden houden de gehele set vers en gevarieerd. Funked Up is goed onderweg door de klasse van deze twee mannen.

Spull staat al geheel klaar op het moment dat Niels & Jamie klaar zijn met hun set. De negenkoppige band bestaat uit een blaassectie, een percussiesectie, drums, bas en gitaar. Ze trappen af met muziek dat niet anders te beschrijven is dan echte feestmuziek. Het is een band die old school funk speelt met een modern tintje. De grote zaal is nog niet op zijn volst, maar de mensen die er staan zijn al lekker aan het bewegen. Alle muziek van Spull zit vol met  verscheidene solo’s, voornamelijk van de blazers, die ook nog eens gezamenlijk mooie melodieën spelen. Ze zijn in ieder geval erg strak, wat bij iedereen het ritme er goed in houdt.

Na een mooie trompetsolo krijgt Daniele Orsini een complimentje van zijn bandgenoot door middel van een kleine duw op zijn schouder. Het is erg leuk om te zien dat de bandleden vooral zelf ook een leuke tijd hebben. Ondertussen is de grote zaal al helemaal vol gelopen en zijn er zelfs mensen die hun shirt uit hebben getrokken. Net als de band begint het publiek ook goed warm te lopen. Spull speelt in op het publiek door een interactief gedeelte waar ze mee mogen klappen. Dit werkt alleen iets minder goed omdat iedereen wil dansen, dus geeft gitarist Max de Kok toe en spoort de band aan om weer geheel harmonieus in te vallen op het begin van zijn gitaarsolo. Tegen het einde staat de grote zaal helemaal vol en is vrijwel iedereen aan het bewegen, een geslaagde missie voor Spull dus.

De anticipatie is groot voor Nobel Award-winnaar Antje Krook. De kleine zaal staat propvol mensen, met maar net genoeg ruimte om te ademen. Ze openen met wat nederska, zoals we van ze gewend zijn. Vanaf het eerste moment is de band op volle toeren aan het draaien. Het vele optreden van de afgelopen tijd heeft ze daar vast bij geholpen want er is geen fout te bekennen bij ze. Meerstemmige harmonieën die feilloos werken op een simpel softrocknummer waar mooie emotionele teksten bij zitten. Het is een erg goede set, vooral als het ska-tempo weer aanslaat en de hele zaal heen en weer beweegt. De melodie van ‘Als Ik Dan Naar Je Kijk’ blijft erg hangen. De combinatie van ska, reggae en nederpop is perfect gebalanceerd, en het publiek gaat er hard op in. De band zit vol met aanstekelijke energie waar de vonken vanaf spatten die we zondag weer gaan tegenkomen bij de Nobel Award finale, als tussenact tijdens het overleg van de juryleden. Ik vond het in ieder geval een erg leuke show.

De hoofdact van vanavond heeft maar liefst elf Grammy’s gewonnen en staat met een uitgebreide band in de grote zaal. Hij heeft onder andere met Prince, Ariana Grande en Timbaland gewerkt, om er maar een paar te noemen. Het is professionaliteit op standje 11 met deze band. Ze komen vanaf tel één in en laten het publiek niet meer los. Motown funk waardoor je vijftig jaar terug in de tijd gaat. Philip ondersteunt zichzelf met een keyboard en speelt tegelijkertijd een waanzinnig jazzy trompetsolo die erg uitstekend uit de verf komt met de achtergrondbeat van de band. Het is indrukwekkend en er is grote inspanning vereist wil men stoppen met bewegen. De achtergrondzangeressen van Philip Lassiter pakken met z’n tweeën wel echt de spotlight. Ze spelen goed op elkaar in en het zingen is echt bi-zar! Zuivere melodieën en er zit een drijvende kracht achter waardoor je niet anders kan doen dan met je mond open blijven staren naar hoe goed zij met z’n tweeën klinken. Het is een band van de hoogste klasse, en dat laten ze ook merken.

Dit was de act waar ik het meest enthousiast voor was. De laatste keer dat ik Keenan Mundane heb gezien was in de Wibar toen hij voor loop-artiest ZEP! opende. Hij stond toen in zijn eentje, ondertussen heeft hij drummer Guy Pek weten te strikken voor zijn live optredens. Experimentele hiphop met zelf geproduceerde beats en onverwachte samples. Hij komt keihard binnen, waar de kleine zaal van de Nobel wordt omgetoverd tot industrieel underground hiphop warenhuis, met fel flitsende lichten en bassen die je oor aan gort scheuren, mocht je je oordoppen thuis zijn vergeten. Hij commandeert het podium op meesterlijke wijze, rond dansend, springend, noem maar op, zonder ook maar een woord in zijn flow te missen. Waar sommige MC’s een hypeman nodig hebben om het publiek enthousiast te krijgen, is dat bij Keenan Mundane zeker niet het geval. De toevoeging van de live drums is een hele goede keuze geweest, ze geven een beetje meer punch aan de al slopende beats. Het publiek is zo hype dat ze zijn veranderd in een golvende moshpit, met lichamen die botsen op de stroom van de 808s. Er is maar één woord voor de show van Keenan Mundane en dat is ‘hard’.