Vamos!
Het regent flink buiten, en menig mens bromt dat de deuren van het pand nog niet open zijn. Waarom is echter onduidelijk. Wanneer het publiek de Kleine Zaal eindelijk mag betreden zijn ze één voor één drijfnat. Na verloop van tijd wordt de zaal voller en voller, en na een poosje wachten betreedt de band onaangekondigd het podium.
Voor het publiek staat een flink ensemble van maar liefs zeven muzikanten. Even de instrumenten uittesten, en het eerste nummer ''Baila Con La Banda Carumba'' in. Gefluit en geroep klinken, en zonder al te lang te wachten zet de band het tweede nummer 'Pajaro Colombia' in. De energie van de band vloeit moeiteloos over naar het publiek, die de regen vergeten lijken te zijn en allemaal op de muziek meedansen. Frontman Hendrik Kamlade stapt naar de microfoon en spreekt het publiek toe: ''Het is de tweede keer dat wij hier mogen staan, en ook de tweede keer dat het uitverkocht is!''
''Wij bestaan inmiddels vijf jaar'' gaat Hendrik verder. Toen woedde nog de Covid-19 pandemie. ''Toen schreven we een nummer genaamd 'Esperando El Sol' wat betekend 'we verwachten de zon.' Hij roept ''Vamos!'' het nummer wordt ingezet en het publiek komt weer los. Even lijkt het echt of de zon, in november nota bene, door de zaal heen schijnt. Tijdens de solo gooit saxofonist Tommie Freke heel zijn lichaam in de solo. Zijn saxofoon zwaait vrijwel alle richtingen in: omhoog, terug omlaag en opzij.
''Is het wat!?"
Het volgende nummer ''Ma Faut A Toi'' wijkt af van het Zuid-Amerikaanse geluid dat het publiek tot nu toe heeft gehoord. Het is namelijk een Franstalig lied. ''Zijn er Fransen in de zaal vanavond?'' vraagt Hendrik in het Frans. Iemand roept ''Oui!'' waarna Hendrik om zijn naam vraagt. ''Matthieu!'' roept de man. Ze praten even door in het Frans totdat het nummer ingezet wordt.
Na afloop volgen nog een aantal nummers, waaronder ''Me Llamo Cumbia'', ''Loca Loca'' en ''Esta Claro''. Tussendoor vraagt Hendrik aan het publiek: ''Is het wat!?'' waarop luid ja wordt geantwoord. Het publiek, dat vooral uit volwassenen bestaat, kan het niet laten om op ieder nummer mee te zingen en te dansen. Ook de band heeft het uitermate naar hun zin. Venezolaanse zangeres Margreg heeft ten allen tijden een brede glimlach op haar gezicht. Jammer genoeg kun je haar door de volume van de muziek niet altijd even goed verstaan.
Haar stem krijgt midden in de enorme set, die volgens de setlist in totaal uit vijfentwintig nummers bestaat, een moment om écht te stralen. De band maakt ruimte voor haar en Hendrik, en een spotlight schijnt op hen. Samen spelen en zingen ze een nummer genaamd ''El Viento''. Een daverend en welverdiend applaus volgt.
Na nog een groot aantal nummers gespeeld te hebben, waaronder een cover van de Cubaanse groep Buena Vista Social Club, is de band bij het laatste nummer aangekomen, genaamd ''Mariachi''. Na afloop volgt de luide oproep van ''We want more!'' ingezet door een groepje jongeren helemaal vooraan. Een toegiftnummer genaamd ''La Fiesta'' wordt extra lang ingehouden, en na daverend applaus neemt Hendrik afscheidt met de woorden: ''Muchios gracias!''