Geniale en generieke genrekeuzes Geniale en generieke genrekeuzes

Salesmen is een band met een boodschap, maar kunnen ze zichzelf ook vermarkten? De pitch is een reis door de rockgeschiedenis in combinatie met een commentaar op de graaicultuur in de samenleving, wat betekent dat ze veel verwachting waar moeten maken. De frontman heeft er zeker het charisma voor, met een prettige dynamiek met de backing vocals, en een Hammond orgel maakt de deal extra lekker. De eerste helft bevat gelikte, snelle tracks voor een snelle wereld, de bas zet een stevige voet tussen de deur en de adempauzes waarbij de hele band klapt (de drummer met drumstokjes) werken aanstekelijk.

Tekstueel bevatten de liedjes thema’s als de dorst naar eenheidsworst en de corrumperende effecten van cash, maar de nummers vallen soms wat weg tussen de scheurende instrumenten. De pitch schept misschien iets te hoge verwachtingen qua diepgang. Desalniettemin heeft de band het al redelijk gemaakt (optreden op ESNS, investeerders gevonden voor de crowdfunding van hun eerste plaat) zonder dat het gemaakt klinkt. De afsluiter ‘Lock And Load’ bevat alle risicovolle gimmicks van het publieksmennen waarbij je te ver door kan schieten: getimed meezingen, een lange bridge die ze goed weten te verkopen, en extra exploïtatieve solo van de uiterst overwerkte drummer waarbij de frontman als een joviale baas hem aanmoedigt nog even een extra zetje te geven. De heren weten echter precies het randje te vinden voordat het te dik aangezet wordt.

Silke Fenna staat met één been in de muziekwereld en met het andere in de wereld van technologie, en het resultaat is een artieste die risico's durft te nemen. Geen enkel nummer klinkt hetzelfde, en niet alles landt, maar ze is wel de grootste belofte van deze avond. De set opent in een hypnotische atmosfeer met soms wat onintuïtieve samples eronder die wel je aandacht erbij houden, maar een wat mindere Casio indruk maken. Dit wordt gladgestreken in de tweede track, waarbij de samenzang van de artieste met haarzelf wat symbiotischer verloopt, en de drummachine als een puzzelstukje aansluit. Meer laagjes is meer beter, en de intensieve, echoënde liedjes die de meeste interne variatie hebben, zijn naar mijn mening het grootste succesnummer.

Normaal is niet gek genoeg lijkt het devies te zijn: zelfs de gangbaardere r&b plus piano mix bevat een pittig bonkende backing track. Met r&b-invloeden kun je natuurlijk ook niet zonder verlangende vocals, die meer een plechtige dan sensuele draai krijgen. Ook schuwt ze de flinke breakdown in de finale niet, een klein gemis dat er niet meer van waren. Het zout op deze slakken is echter uit liefde, want met bijschaven naar de juryfeedback ben ik zeer benieuwd hoe een volgende set zou klinken.

BB & The Binkie Boys zijn deze avond de band met het thuisvoordeel, en geven tijdens de set een klasje in publieksinteractie zonder gezwets. Het eerste dat opvalt zijn de trippy tattoo’s van de frontman die perfect aansluiten bij de stoner sound (een ander bandlid draagt een shirt van de relevante shop, mochten de toeschouwers ook zo’n uitdossing willen). Hij is de spil van het geheel, alhoewel vanaf de tweede track de op een strijkplank geparkeerde synths op stoom komen. Het nummer ‘Ivo’ is opgedragen aan een persoon en precies op dat moment verlaat iemand haastig de zaal, dus ik verkies het te interpreteren dat dat een causaal verbandje heeft.

Maar amusante details terzijde, het klinkt gewoon kloppend. Lange sfeervolle stukjes die als canvas voor de fantasie kunnen dienen, het open vizier van garagerock en vooral de muziek voor zich laten spreken gooit hoge ogen. Het is een strategie die de winnaar van vorig jaar (Tijger Tijger) ook toepaste. Scheurende gitaren worden in elke mogelijke hoek gedraaid, d’r zit een doorzakker van een nummer tussen voor de toeschouwers met een hoog THC-gehalte, en publiek dat hard gaat op het zelfvertrouwen dat de heren hebben in hun eigen geluid, wat uitmondt in een finale die zomaar op de soundtrack van Heavy Metal had kunnen staan. Steengoed.

Anne Vera maakt dichterlijke Nederpop, met lyrics waar je lyrisch over kan zijn. Een minpuntje is dat ze af en toe iets teveel tussen genres zwerft zonder een scherp randje te kiezen, wat haar dan wel weer in staat stelt alle zachte zijdes van haar stem te etaleren. Ze wordt vergezeld door een volledige band, en de rode draad van de set is een reis door de seizoenen. Na een openingstrack waarbij ze haar klanken lekker rekt, gaan tempo en temperatuur omhoog bij een zomerlied waarin de elementen worden bezongen met een elementaire begeleiding. Dan wordt de intonatie onstuimiger en gaan zang en instrumenten meer schermen met elkaar.

Lieflijker wordt het met een track over thuisgevoel en het gat wanneer dit ontbreekt, een passioneel nummer dat misschien iets te vroeg voorbij is. De thema’s zijn niet per sé even diep zoals bijvoorbeeld bij evenknie Eefje de Visser, maar er zijn vele juweeltjes van poëtische passages te vinden. De meer uitgeklede nummers geven de zangeres de ruimte om alle nuances van haar stem te laten horen, maar ook als ze onder begeleiding van de 100 procent gevende bandleden haar plafond bereikt, gaat het dak eraf. Voor mij is er een opvallend contrast met Silke Fenna: waar ik haar prees voor al het experimenteren, heb ik hier het gevoel alsof de act wel wat meer kleur mag bekennen.

JOASH hebben wel al eerder mogen aanschouwen als bezielde solo-zanger bij deze wedstrijd in een voorronde van 2022. Dit jaar doet hij een nieuwe poging versterkt door deband die hij in de tussengelegen jaren heeft toegevoegd. Ook is hij in dienst geweest bij Jett Rebel, en heeft een EP debuut achter de rug. Hoeveel stappen vooruit heeft de country/pop artiest gedaan? Zijn stem heeft nog steeds het elan van de bezielde hartenbreker, die tot zijn recht komt in de bedaarde gedeeltes van de nummers, maar die de overige bandleden wat onbenut laten. Het nummer ‘Superpowers’ doet denken aan Three Doors Down bij kaarslicht, maar laat deze kaars al snel aan twee kanten branden.

Bij ‘Fade Into Love’ dippen we onder de Mason-Dixon linie, en JOASH is niet bang om er twang in te gooien, maar de good ol’ invloeden blijven een beetje tam naar mijn mening. Een mooi moment van solidariteit volgt wanneer meerdere bezoekers een paar wauwelende aso’s de mond snoeren (Nederlands publiek, leer nou eindelijk eens uw les). De zanger heeft een prachtige stem, maar aarzelt iets teveel om in de country nummers er een toepasselijke pakje-per-dag kwaliteit toe te voegen. Pompende riffs alom tijdens het afscheidslied, maar je blijft achter met de impressie dat ze veel meer in het genre mogen leunen. Voeg een viool toe, of heel misschien een nicotineverslaving.

Dit jaar lijkt de uitslag te worden aangekondigd zonder dat er eerst lof en kritiek van de jury over elke deelnemer wordt benoemd, een breuk met traditie waar de organisatie graag meningen over wil weten. De jurywinnaar deze avond is BB & The Binkie Boys, en de mannen scoren ook meteen de publieksprijs. Die mogen dus meteen door naar de finale, waarna de jury Silke Fenna selecteert om nog een poging te wagen tijdens de halve finale. Heel benieuwd hoe ze de juryfeedback zal verwerken.

De volgende voorronde is 8 november in de QBus, waar KROOS, Callkoen, sjoerdson, BITTERZOET en Noah Milanovi de strijd met elkaar en mijn Capslock aan zullen binden.