Dön't Mïnd Thë Füzz is een tomeloze tijdcapsule Dön't Mïnd Thë Füzz is een tomeloze tijdcapsule

AstroNutz is een band met een nobele missie: ter ere van een van hun eerste bandleden gaat hun aankomende albumrelease gepaard met een benefietconcert ten bate van de bestrijding van kanker. Uit tegenslag haalt de act echter kracht en energie, want ook al is de zaal nog niet zo vol, de frontman weet de mensen zo te mennen dat er toch flink gedanst wordt. Een koppel (of twee intens goede vrienden) domineert de dansvloer zo erg dat ze het podium opgetrokken worden en het kunstje daar zonder verlegenheid nog een keer herhalen. Hoe start je een crowdsurf met beperkte middelen? Roep gewoon zo vaak de luisteraars naar voren te komen tot er een cluster ontstaat dat groot genoeg is om een persoon te dragen.

Muzikaal is de band een all-rounder: af en toe een snufje reggae à la Doe Maar, soms wat harder werk dat doet denken aan Zebrahead zonder de rapper. Niets springt eruit, maar je springt nog steeds mee. Al met al is de lancering succesvol en zit de band in de lift, hierbinnen en daarbuiten.

Headfirst wordt vaak met Nirvana vergeleken en daar proberen ze een beetje mee te breken. Deze set zijn er een extra percussionist en toetsenist bij gekomen en bovendien vervangt organisator en frontman van Ācīd Rēflūx Rikkert (is er iets dat ie niet doet?) een bandlid dat nu door Azië aan het reizen is (de band stuurt hem een boodschap met het publiek om te laten zien wat hij mist). En wat doet dat met het geluid? Dat gaat van ongewassen naar gelikt, met harmonieuze samenzang en een Britser aandoende sound.

De meer humoristisch ingestelde nummers vormen een interessant contrast tussen de gespeelde ongemakkelijkheid van punkpop uit de SoCal scene en de onderkoelde stijfheid van het Verenigd Koninkrijk: waar in het eerste geval de protagonist van de liedjes vaak door eigen gedrag keihard op de bek gaat, gaat het in de Britse beleefdheid meer om de kaken stijf op elkaar houden terwijl de sociale omgeving in een circus verandert.

Ook doet het denken aan Sunday At Eight op steroïden, met een mildheid waardoor een paartje in de pit zelfs een wals inzet. ‘Over Your Shoulder’ is daarentegen weer een nummer dat in een stadium thuishoort, meeblèren alsof het Oasis is. Soms is het een zoektocht, waarbij ‘Don’t You Mind’ de verveelde nonchalance van Nirvana vervangt door een flierefluitende zorgeloosheid. Afsluiter ‘Ordinary Lover’ bereikt het perfecte middelpunt tussen de oude en nieuwe sound van de band. Je kan er echter u op zeggen dat ze nog niet klaar zijn met zichzelf vinden.