Nieuwe uitvindingen en oude formules Nieuwe uitvindingen en oude formules

5th-Wave telt zeven bandleden en die wisselen ook nog eens onderling van positie tijdens de set, maar het past nog nét op het podium. Qua klank is Mumford & Daughters het eerste wat te binnen schiet, en de korte set biedt niet de ruimte om alle capaciteiten van het gezelschap te tonen. Wat er wel is, is echter fraai.

Opener 'The Trees' is een duet dat tussen melancholisch en dromerig ligt, met een indie echo en lichte country twang. Meteen al worden er instrumenten omgegooid en is er een voorstellingsrondje, en het publiek staat vol vrienden en familie (de act is Leids, dus dat maakt het makkelijker). Dan nemen de vrouwelijk vocals het voortouw en het gevoel dat het oproept is lief en introspectief.

Met 'Pandora Bay' sluit de set in een dansbaar deuntje waar bij 5th-Wave heel toepasselijk een surfnummer maakt. Op bepaalde punten iets te kabbelend, maar ideaal voor bij een kampvuur op het strand. Al met al zou ik graag zien wat deze formatie kan in een speeltijd van drie kwartier of meer. 

We gaan van zeven naar zes muzikanten met het Nederlandstalige Omweg, een naam gekozen vanwege de vele stijlen die samenkomen in deze formatie. Frontman is de sympathieke Kenny Anders, en zijn zalvende raps zijn de lijm tussen de liedjes. We openen met een Spaanse gitaar in een Spaans benauwde ruimte en harmoniën die zo bij een barbershop quartet vandaan lijken te komen. 

Dan volgt een uitnodiging om te gaan dansen, voor zover daar plek voor is (men waagt alsnog een poging). Dit schijnt pas de tweede show van de act te zijn, die begonnen is als experiment (met geslaagde resultaten). Derde nummer is een zwoele track, gebaseerd op de fantasie over een onbekende schone. Misschien is het het Brabantse accent, maar deze aangename adempauze doet sterk denken aan VOF De Kunst. 

Instrumenten worden omgekat, en dan volgt een nummer over ouder worden en het leven serieuzer gaan nemen, vergezeld van een volwassen sound. Gelukkig mogen de haren nog even losgegooid worden tijdens een relatief rustig maar lekker lijp fuifnummer dat carnavalskriebels geeft. De act gaat weg van het podium, en de toeschouwers zijn helemaal weg van hen. 

Tijger Tijger bestaat uit voormalige bandleden van The Rudolfs, en met de sprong van prooi naar jager mag het allemaal een tandje ruiger. Deze blakerende Blake-verwijzing heeft bovendien een goed leesbare setlist, een dankbaar gemak voor verslagschrijvers. 

Het vuurtje begint te branden met 'Nokking Vice', en het publiek gaat ietsje achteruit voor dit fraaie lawaai. Toonaard van deze tune is old school cool. Het nummer 'Marrakesh' voert je terug naar een tijd waarin je nog mocht roken in kroegen, met gitaar en drums die mixen tot een twang met een boel bang. Het broeierige 'Summer' is een mep aan gitaargeweld die je doet springen, en na het toepasselijk (relatief) kalmere 'Inbetween' komt de set ten einde met twee beukers.

'Capo II' en 'Television' zijn een duivelse combo, waarbij vooral die laatste een moshmelodie is waarbij de drums je de dansvloer op douwen. Zonder al teveel gelul tussendoor geven de heren een performance die staat als een huis. Wie naar meer snakt: 3 november kunnen we een nieuwe single van ze verwachten.

Ratchet heeft loyale fans meegenomen die al vanaf het eerste optreden vooraan bij het podium kamperen in afwachting van hun held. Het zijn bijna allemaal meiden, dus dat is niet zo slecht voor een act die eens begon als een soloproject om een dame te imponeren. De zang verdwijnt een klein beetje tussen de instrumenten, maar de fanatiekelingen kennen de teksten toch al uit het hoofd.

Met titels als 'Quiet Boy' en 'Hikikomori' (Japanse versie van de gamer die nooit zijn kamer verlaat) is deze band een stukje extraversie voor de introverten onder ons, en gaat in het eerste gedeelte van de set voor een breekbare vibe die menig hart zal smelten. Vooral 'Hikikomori' is unheimlich op een manier waarvan je gaat zwijmelen.

'Restless Cruise' heeft lyrics waarin het onbezonnene wordt bezongen, en 'Fixed Heart' is meteen het zachtste en hardste nummer van de set, waarin lichtelijk dissonant alles uit de kast wordt getrokken. Ratchet brengt gestaag nieuwe nummers uit, wat voelt als de opmaat naar een album of EP. Ideale artiest om een tweede keer te bekijken in een intiemere setting. 

Selma Peelen is een multitalent dat werkt in een mix van media en verschillende muzikale samenwerkingen en projecten achter de kiezen heeft. Ze begint dus aan de competitie als ervaren artiest. De formatie bestaat volledig uit vrouwen, en empowerment is ook een centraal thema in haar teksten. 'Custodian' is rauwe en rouwende opener, vol spokende galmen, en vervolgnummer 'Toe The Line' laat zich kenmerken door dreigende drums and indringende vocals. 

'Release Me' gaat hard, met hel stemwerk waarvan de toeschouwers gaan steigeren en een ritme als het klappen van een zweep, die steeds drifterig opgedreven wordt naarmate het nummer vordert. Maar het beste bewaart de zangeres tot het laatst: 'Set On Fire', een nummer gewijd aan knappe kerels, dat met zuchtende zang en charmant sjamanistische klanken de heren lijkt te willen bezweren. Dark folk zoals deze zou je zo op een evenement als Castlefest kunnen parkeren. Ook een aanrader: de zelfgemaakte videoclips op haar Youtube-pagina.