Blijven bij het (on)bekende

My Thoughts Exactly bestaat pas een half jaar, maar dat valt niet terug te horen in het geluid. De vijfkoppige formatie opent met een muur van gitaargeweld, alvorens de heupen wat losser te gooien met een swingende samenzang tijdens 'Last call'. Gepijnigd altrock-anthem 'Beneath my skin' stopt er wat spice in tijdens het staartje.

Gejuich en geklap tijdens de stampende rock van oude leest die de set sluit. Oordeel: pluim voor het feit dat bijna elk bandlid aan de zang bijdraagt! Nergens buiten de lijntjes maar nog steeds muziek waarbij gillende meisjes een appelflauwte horen te krijgen. 

Velveteen Rabbit is weliswaar rauwe kost, maar deze punkers hebben een doorlopende verhaallijn in hun nummers. Heerlijk dat de begrippen hardcore en high concept gecombineerd worden, maar graag even toelichten tegenover het publiek. Dat is het enige wat er te klagen valt echter, want de energie schroeit er vanaf. Na een oorverdovende intro worden we geïntroduceerd aan de Frankenstein-achtige Miss Stiches, die ook mooi op een shirt prijkt. In de kreet "my stitches itch" klinkt een roep naar vrijheid.

De zangeres wisselt naar een statische stem, dan luidt de drummer een abrupte verandering in ritme aan, en dan belanden we weer in een achtbaan van snerpende snaarstreken. Gooi er wat gekke mimiek in van de bandleden en het geheel is plezierig psycho. Headbangen geblazen zodra we het eindstation bereiken, met de verkondiging dat deze avond een soort groepstherapie is voor iedereen die illegale raves mist. Losbandig valt niet te spellen zonder deze band.    

Yellofox staat normaliter op het podium met zes mensen, maar zelfs met alleen de twee kopstukken aanwezig (Marc Mosmans op gitaar, Jorieke de Vet op cello) weten ze de zaal te vullen met opzwepende country en akoestische Americana. Het is een act die je live moet zien, want de energie die het duo eruit gooit wordt niet geëvenaard als je de tracks met voltallige bezetting nastreamt. 

De set start met een lied over het zogeheten 'land of opportunity' die tegen de spiritual aanschurkt, maar dan overgaat in een striemende breakdown. Dan worden de bangles aan de voeten bevestigd en gaan de muzikanten over in een fiks potje folk. Amusant genoeg vertelt de zanger dat er is gerepeteerd met een opname van kroeglawaai op de achtergrond, maar het publiek is in de praktijk braaf stil. Nummers gaan van zacht naar zinderend, om te eindigen in een kek stukje country over een vent die na de 9 tot 5 losgaat op de dansvloer. De toeschouwers begrijpen de hint en volgen het voorbeeld op. 

De Hoge Raad is het soort Nederhop dat een gesamtkunstwerk aan stijlen is (uit een link in de bio op de Nobel Award site valt te halen dat ze ook voortkomt uit een kunstenaarscollectief). Twee kranige heren die leiden ons er rappend doorheen, een ondertoon van reggae mag natuurlijk nooit ontbreken, en de pocherige opener lijkt met VOC-verwijzingen geïnspireerd door Youtube-sensatie Stille Willem. 

'Perongeluk de bom' dropt precies op tijd voor aankomende apocalypse, maar voordat alles eindigt mag de crowd gelukkig nog wel de tegenstem leveren. Een liedje over pegels is onvermijdelijk in dit genre, met een onderliggend gitaarloopje dat volgens mijn inmiddels dove oren klinkt als Dire Straits' 'Money for nothing'. Een uitgeklede sobere rap gezet op een shoegaze rifje, een PSA die oproept het hoekje om te gaan en een vurige roast van yuppen die de Zuidas in as verandert: De Hoge Raad is een nihilistisch varieté zonder het te puberaal te maken. Backing vocals hadden iets meer mogen shinen, maar dat is dan ook het enige minpuntje.  

Baaf gaat als laatst, en het eerste dat opvalt is de zingende drummer. Van een meditatieve opener gaan we door naar een nummer vol nervositeit in tonen en tekst. De band is goed in het maken van geluidstapijten, maar valt af en toe een beetje vlakjes uit. De luisteraar hoort golven van new wave die je onderdompelen, met een synchroniteit tussen de bandleden die zorgt voor maximale immersion.

Hoogtepunt van de set is 'Quietly into the darkness', subtiel maar sterk met een sound precies op het randje tussen dromerig en sinister. Het type muziek dat geschikt is voor lange autoritten met wijde uitzichten.