Jeetje 2021, wat een jaar ben je geweest. Het zal niemand zijn ontgaan dat we het jaar weer in exact dezelfde staat als het vorige eindigen. Maar waar de cultuursector afgelopen jaar voornamelijk stil lag, bleven artiesten gelukkig genoeg nieuw materiaal uitbrengen. Onze redactieleden Maaike, Ruben en Cisly delen hun favoriete drie albums.

© WIES

Maaike van der Voort (hoofdredactie)

WIES - Het is een WIES

De driekoppige nederpop band WIES won in 2018 de grote prijs van Amsterdam en sindsdien ben ik verkocht. Iedere single die zij hebben uitgebracht heb ik spreekwoordelijk grijs gedraaid. Dit debuutalbum heeft voor mij alles dat een goed album moet bevatten; sterk persoonlijke teksten, refreinen die blijven hangen en hier en daar een muur aan gitaargeluid. Vooral afsluiter 'Wat als het water stijgt' geeft mij iedere keer weer kippenvel. Dé muziek voor een niet al te lange treinreis. 

Froukje - Licht en donker 

In de eerste helft van dit jaar bracht Froukje haar album Licht en Donker uit. Het jaar daarvoor verscheen deze jonge songwriter uit het niets met haar debuutsingle 'Groter dan ik'. Weer een album vol persoonlijke en sterke teksten, maar vooral ook heerlijk dansbaar. Sinds ze bij TopNotch getekend heeft merk je groot verschil in budget voor videos, de clips van singles 'Licht en donker' en 'Onbezonnen' hebben een flinke Wes Anderson sfeer. Dus zeker ook de moeite waard om te bekijken. 

Witch Fever - Reincarnate 

Op deze plaat heb ik naar mijn gevoel een eeuwigheid moeten wachten. Witch Fever zag ik in 2019 in Roodkapje Rotterdam en deze meiden weten hoe zij een gigantisch strakke en energieke set moeten neerzetten. Met hun zwartgeblakerde punkrock veroveren ze Engeland al een tijdje, alleen blijft de waardering van Nederlandse bodem enorm achter. Ben je boos? Pluk een roos óf luister dit album en maak alles kapot wat je tegenkomt. 

© Mastodon

Ruben Verheul (redactie, fotograaf)

Mastodon - Hushed and Grim 

‘Hushed and Grim’, het achtste studio-album van Mastodon is te lang, te zelfvoldaan en veel te gelikt. Toch is het voor mij een van de beste releases van 2021. Want Dailor, Hinds, Sanders en Kelliher zijn muziekdieren, die grossieren in verslavende songs. Schijnbaar achteloos wordt ‘heavy’ verweven met ‘prog’ en... ieuw... ‘pop’. De zanglijnen (drie van de vier bandleden wisselen elkaar af als hoofdvocalist) neurie je direct mee; wat eronder allemaal gebeurt, houdt de vele volgende luisterbeurten spannend.

Doodswens - Lichtvrees

2021 was wederom een jaar dat vroeg om Black Metal. Pandemische shit, vervreemding en verval: duisternis alom... Een passend decor voor Fraukje van Burg (gitaar, zang) en Inge van der Zon (drums) om te schitteren met ‘Lichtvrees’. Blastbeats op stereoïden, slepende zaagriffs, vertiefde samples: Doodswens neemt je mee door het hele spectrum. Niet om hokjes af te vinken, want dit duo is ‘trve’. Wel met heel veel impact en... vooral... potentie voor nog veel meer atmosferische misanthropie.

Motorpsycho - Kingdom of Oblivion

Afgelaste concerten zijn een gruwel. Zeker als je Motorpsycho, een van de allerbeste live acts überhaupt, moet doorstrepen in je agenda. Gelukkig blijven de Noren op release-schema: ‘Kingdom of Oblivion’ is langspelert nummer 26; het vorige meesterwerk (‘The All Is One’) is amper 8 maanden geleden uitgebracht. In dit koninkrijk wordt een eigenzinnige hommage gebracht aan Black Sabbath (en terecht), maar met evenveel (ogenschijnlijk) gemak trakteert het powertrio op folksy harmonieën à la Crosby, Stills, Nash & Young, of steekt het King Crimson naar de kroon inzake progressieve ‘Spielerei’. Een leeftijdloze oude-lullenplaat, kortom, die ook geschikt is voor de... ehhh... jongere luisteraar.

© Arlo Parks

Cisly Burcksen (redactie, schrijver)

Arlo Parks - Collapsed In Sunbeams

Het debuut van de Britse Arlo Parks was mijn ultieme thuiswerkplaat van 2021. Haar rustige, loungy popliedjes zijn ideaal om mee in een workflow te komen. Maar ook voor de vrije zondagochtend, als je tijd hebt om écht te luisteren, is dit een fijne plaat. De lekkere grooves en aanstekelijke baspartijen maken het album opbeurend, en Parks’ teksten over onzekerheid en depressie zijn een bemoedigende muzikale arm om je heen. Haar muziek raakt me op meerdere fronten: emotioneel, maar ook door hoe het in elkaar zit.

Deafheaven - Infinite Granite 

Ik was niet bekend met het eerdere werk van Deafheaven, maar op deze plaat maken ze blijkbaar een uitstapje naar een voor hen nieuw genre. Met wortels in de black metal begeeft de band uit San Francisco zich op hun ‘Infinite Granite’ op het terrein van de shoegaze. Dat levert een mooie mix op van dromerige synths, heldere drums en ruimtelijke gitaarsounds met een scherp randje. Misschien niet supervernieuwend voor het genre, maar wel een aangenaam verrassend resultaat van een band die zichzelf opnieuw uitvindt.

Mogwai - As The Love Continues

Gruizige gitaren en synths voeren de boventoon op dit veelzijdige album van de Schotse postrockband Mogwai. Van potentiële radiohit met voor Mogwai zeldzame vocalen tot meer uitgesponnen weids en dromerig klinkende tracks; de band doet het allemaal op deze plaat en creëert zo een uitnodigend en dynamisch muzikaal landschap om eindeloos opnieuw te verkennen.