Trek een lauwe halve liter open, draai het volume op elf en trap ferm het fuzzpedaal in; tijd voor de nieuwe ep van fuzzy stonerpunkrockers Shit Machine. Op 7 december werd ‘The Soothing Sounds of Shit Machine’ gereleased en wij namen de tijd voor een kritische luistersessie. Conclusie? GAAN!!!

Ergens tussen Noordwijkerhout en Leiden, temidden van uitgerekte bollenvelden waar de Bollenstreek zo beroemd mee geworden is, staat de door de Grote Prijs van Nederland beschreven ‘donkere oefenruimte met zwoele kerstlampjes’ waar Shit Machine deze ep leven ingeblazen heeft. En dat is precies wat het trio met illustere namen als Marble Boy, Fisherman en Walking Illness hier doet; omver blazen.

‘Soothing sounds’ opent zoals de titel in eerste instantie doet vermoeden; rustgevend en zalvend. Neerstortende regen, overdonderend onweer, diepe rommelende baslijnen, beukende drums, dromerige delay en vette fuzz. De combinatie doet sterk de indruk wekken dat dit instrumentale nummer geschreven is voor lange nachtelijke autoritten terug naar huis of juist door naar het volgende optreden in een of ander tochtig gat in het guurste weer aan deze kant van de evenaar.

Het grotendeels midtempo ‘Scarecrow’ doet al gauw het hoofd knikken. Dat het nummer wat repetitief gaat klinken past in het genre en mag de pret niet drukken, misschien zelfs verhogen. Het tempo gaat geleidelijk omhoog en wordt doorgezet in de absolute knaller ‘Drop the guns’. Laat eigenlijk alles maar neerkletteren, en begin te rennen. ‘Drop the guns’ is bij uitstek een nummer dat live de moshpits tot leven zal wekken.

Ook ‘Dancing shoes’ doet de titel eer aan als opzwepende en uiterst dansbare, psychedelische rocker. Deze versie klinkt overigens een stuk volwassener dan zijn voorganger uit 2015. Het nummer gaat naadloos over in de laatste track van deze veel te korte ep, ‘White lines’. Het gaspedaal wordt nog eenmaal diep ingetrapt; schreeuwende gitaren openen het nummer, vervormen in vol tempo tot vuige, razende riffs en trekken de luisteraar in een ruk naar het eind van de ep.

In het stonerrockgenre zal met deze ep geen revolutie ontketend worden, en dat hoeft ook niet. Wel kun je na het luisteren van ‘The Soothing Sounds of Shit Machine’ ineens besluiten op te springen, obscene termen te blèren, je bier tegen een muur aan te smijten en je baan op te zeggen. Dat wel. Ons oordeel: Een korte, krachtige ep vol vuige stonerrock die naar meer doet verlangen. Hou deze gasten in de gaten tijdens de Grote Prijs van Nederland 2019!

© Shit Machine

schreeuwende gitaren, razende riffs, in een ruk naar het einde