De prijswinnende band Golden Caves bestaat uit vijf studenten van de kunstacademie Codarts in Rotterdam. Hun zaalvullend progressief rockgeluid zorgt voor een bijna symfonische ervaring. De lichtshow legt een heel mooi accent op de artiesten, en met name zangeres Romy Ouwerkerk, die wordt omgeven door bloemen en bladeren. Haar indrukwekkende zang wordt goed ondersteund door gitarist Alex Ouwehand, basgitarist Tim Wensink, drummer Erik Stein en toetsenist Elise Polman, waarbij Alex en Elise de achtergrondzang verzorgen. De stemmen en harde rockgitaren galmen door de zaal en geven samen met de lichtshow en projecties van mooie natuurbeelden een ervaring waar men in verdwaald kan raken.
Het was een mooie warme avond afgelopen vrijdag 15 juni, wat van de optredens in Gebr. de Nobel een fijne aangelegenheid maakte. De kleine zaal werd gevuld met de progrock en grunge van Downriver Dead Men Go en Golden Caves. Twee bands die inhoudelijk goed op elkaar aansluiten en tesamen voor een rockende dwaling zorgden.
©
Marjolein Ossewaarde
©
Marjolein Ossewaarde
©
Marjolein Ossewaarde
Het toestromende publiek gaat volledig op in de muziek, terwijl Romy dansend en zingend over het podium beweegt. De nummers gaan vlekkeloos in elkaar over, soms met een sample als introductie. Golden Caves wordt zo goed ontvangen dat er aan het einde van het optreden wordt gevraagd om een toegift. De band, licht van hun à propos, speelt dan toch nog een laatste nummer; ‘Hey you’ van hun rode ep, het eerste nummer dat ze samen schreven.
Een opmerkelijk puntje bij deze band is de merchandise. Naast de stickers, cd’s en t-shirts verkopen ze houten doosjes met daarin een mooie houten USB-stick, gevuld met het repertoire van Golden Caves. Het gebruikte hout is afkomstig uit de achtertuin van de vader van Erik, die de doosjes ook in elkaar heeft gezet.
©
Marjolein Ossewaarde
De Leidse post progrockband Downriver Dead Men Go staat vanavond in de schijnwerpers met hun nieuwe album ‘Departures’, een melancholisch album over verlies. Er hangt al een somber, melancholisch gevoel in de lucht, maar het feit dat dit live gespeeld wordt voor een gelijkgestemd publiek geeft de avond een emotionele lading die niet vaak bij concerten aanwezig is. De lichtshow is, in tegenstelling tot de show van Golden Caves, nu minimaal met alleen wat blauwe lichten en kleine spotlights. De kamerlampen die verdeeld over het podium staan geven een comfortabele sfeer, alsof we in de huiskamer van zanger Gerrit Koekebakker aan het genieten zijn. Projecties, passend bij de nummers en het gevoel dat ze oproepen, zijn als de tv op de achtergrond. Temidden van dit alles brengt Gerrit, met zijn gitaar op schoot, de nummers ten gehore met zijn mooie, zware stem.
De basgitaar van Fernandez Burton is tot diep te voelen. De heldere klanken van de gitaar van Michel Varkevisser, soms afgewisseld met hardere tonen, zoals bij het nummer ‘Prison walls’, zitten vol emotie. Dit wordt allemaal begeleid door drummer Manuel Renaud. En de gevoelige noten van Remco den Hollander, verstopt achter zijn piano, maken het geheel af.
Halverwege het concert gaat de spotlight, op verzoek van Fernandez, nog wat minder fel. De band werkt toe naar een episch einde, een snerende gitaarsolo met intense bas waarvan menig bezoeker even moet bijkomen voor ze terugkeren in de realiteit.
©
Marjolein Ossewaarde
Golden Caves
De twee bands zijn qua emoties goed verbonden en vormen een mooi contrast binnen de progrock, soms richting de hardrock met zelfs wat grunge (Golden Caves) en dan weer wat rustiger (Downriver Dead Men Go). Samen zorgen ze voor een prachtige avond die je met een mooi, enigzins weemoedig gevoel, en mogelijk licht vochtige ogen, achterlaat.
©
Marjolein Ossewaarde
Downriver Dead Men Go