Flowers gaat voor een goede noise drone start en duidelijk niet voor concessies in het volume. Het Amsterdamse duo stelt Leiden bloot aan doomrock van wisselende complexiteit. Uit een gitaar en een drumstel vloeit de harde muziek door de zaal. Na het eerste nummer wordt de muziek wat psychedelischer en minder noisey. Dat er geen bassist is maakt niet dat de lage tonen ondervertegenwoordigd zijn, in tegendeel zelfs. De snaren van Rosanne hebben het bij vlagen zwaar te verduren.
Niet alleen de snaren, ook de stembanden worden tot het uiterste gedreven. Misschien is het effect van haar zang het beoogde doel, of moet er nog even geoefend worden. Er is onvoldoende female-fronted stoner voor een goed referentiekader en het klinkt hoe dan ook meer als punk en komt geforceerd over.
Gedurende de set wordt er gewisseld tussen geforceerde schreeuwpartijen en gecontroleerde zang. Beide sluiten goed aan op de muziek. Wisselend van harde rock tot verpulverende doom, wat duidt op controle. Dit doet de vraag rijzen of we eerder in de set te maken hadden met een uitschieter of dat er even buiten de lijntjes gekleurd werd. Flowers is een band die zich niet aan alle conventies van genres houdt en zodoende weet te verassen.