ESNS25: Geen tijd voor gesluimer

Het is 20:30 en we hebben ons door het doolhof wat de Drie Gezusters heet, een weg gebaand naar de Tikibar om Slumbercloud te zien spelen. In de kleine, maar fijne, ruimte staat het rond deze tijd al vol. Het publiek is gemêleerd, maar bestaat toch wel uit een iets ouder alternatief publiek dat met smacht wacht totdat de drie mannen van Slumbercloud beginnen met spelen. En dat doen ze, vol overgave.

De ruimte vult zich vanaf de eerste seconde met een muur van geluid. Gewapend met catchy riffs en enorm veel muzikaliteit, voelt de set van Slumbercloud aan als een soort hardcore jazz improv on steriods. Een act die in theorie snel zou kunnen vervelen maar door de vele wisselingen in tempo’s en dynamiek blijft de muziek staan als een huis. Ookal is de muziek bij vlagen donker en unheimisch, het blijft een prettig optreden dat aanvoelt als een goed op elkaar ingespeeld geheel. En dat de drummer in zijn onderbroek lijkt op te treden staat haast symbool voor hoe de mannen zowel kwetsbaar als sterk op het podium staan.