De zes mannen van Stuart Mavis hebben een paar weken geleden een platencontract in de wacht gesleept en mogen nu in de foyer van de Kleine Zaal een overwinningsrondje doen. Zo voelt het in ieder geval: met een uitstraling van puur zelfvertrouwen stuitert Stuart Mavis heen en weer op het podium. Het klinkt allemaal als een klok. Een speciale vermelding voor de trompetist, die zo perfect de nummers in rolt dat je ergens hoopt dat ze hem overal laten spelen, maar Stuart Mavis weet het verschil tussen goed en teveel van het goede. Met zes muzikanten loop je het risico dat het geluid een rommeltje wordt, maar alles is mooi gedoseerd. In die zin doet het wat denken aan de concerten van Destroyer, die met enorme bands op het podium staat maar waar ook niemand een noot te veel speelt. Wat Dan Bejar van Destroyer heeft, en Stuart Mavis helaas een stukje minder, zijn de interessante, ietwat lijzige zanglijnen. Het sterkste punt van Stuart Mavis is dan ook het samenspel van de muzikanten, wat ze in het laatste nummer fijn uitbuiten. Een jam-achtig nummer, met voor iedereen ruimte voor solo's. Na een synth-solo waar je mee aan durft te komen bij Snarky Puppy eindigt het concert met een groot, verdiend applaus.
Grote beloftes op Plato Planet 2016
Méér dan een feestje van de lokale platenboer
Het is inmiddels de traditionele start van het culturele jaar geworden: Plato Planet. In samenwerking met De Oosterpoort programmeert muziekwinkel Plato een hele rits opkomende bands, die je op een zondagmiddag in september voor een schijntje kunt zien spelen. De kwaliteit lijkt elk jaar beter te worden, er staan weer veelbelovende namen op het programma. Wat mag je de komende tijd echt niet missen? 3voor12 groningen zocht het uit!
Stuart Mavis
Eerie Wanda
De Nederlands-Kroatische formatie Eerie Wanda gooide afgelopen jaar hoge ogen met debuutalbum Hum dat verscheen op het Amerikaanse label Beyond Beyond is Beyond. Het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone Magazine zette Hum in juni zelfs tussen Rihanna en Weezer in het prestigieuze lijstje met beste albums van 2016 tot nu toe. Mooi CV dus, maar ook een heleboel om waar te maken. Muzikaal gezien doet de band dat op Plato Planet absoluut. De band speelt een liveshow die kan evenaren met de kwaliteit van de plaat. Zangeres Marina Tadic zingt zuiver, en gitarist Bram Vervaet legt mooie melodische gitaarloopjes over de strakke ritmesectie. Van de podiumpresentatie moet de band het niet per se hebben, maar de soms wat timide Tadic brengt wel iets teweeg in het publiek. “Ze is net de Mona Lisa, overal waar ik sta heb ik het idee dat ze me aankijkt,” fluistert een meisje in de zaal tegen haar vriendin, en ze slaat daarmee de spijker op zijn kop. Een band die nog lang niet de top van zijn kunnen zit.
45ACIDBABIES
Een blik op de facebookpagina van 45ACIDBABIES en het is duidelijk wat de modus operandi van deze band is: zoveel mogelijk optreden. En bij het zien van hun show in de foyer van de grote zaal kan je best geloven dat dat een goede tactiek is. Zangeres Sophia de Geus staat met een omgekeerd petje op haar hoofd en een air van lichte desinteresse op het podium. Desondanks trekt ze alle aandacht naar zich toe. Die geaffecteerde houding van desinteresse, inclusief halfbakken één-tweetjes met het publiek, komt soms wel wat geforceerd over. Maar belangrijker is de muziek, en dat zit wel snor. Een dansbare, bijna hiphop-achtige ritmesectie en een gitarist die daarover heen alle rare dingen mag doen die in hem opkomen. En dan het indrukwekkende zangvolume van de Geus en je komt bij iets uit wat iemand karakteriseerde als elektropunk.
LGHTNNG
Wanneer LGHTNNG zijn eerste nummer inzet zit er een jongetje van nog geen vier voor aan het podium met een joekel van een koptelefoon op zijn hoofd. Op zijn knietjes kijkt hij gefascineerd omhoog naar zangeres Doortje Hiddema en consorten. De Groningse band tekende recent bij Downtown Music en werkt aan nieuw materiaal terwijl de cassettes met eerste EP Nights Change Days al bijna uitverkocht zijn. Nog zeven liggen er bij de Plato-stand horen we, en het kan bijna niet anders dan dat die na de show allemaal weg zijn. LGHTNNG maakt sterk door de jaren tachtig beïnvloede synthpop en dat valt deze zondagmiddag goed in de smaak. Het bijna on-Nederlandse plaatje van deze band klopt helemaal, wat de liveshow een extra dimensie geeft. Echt soepel verloopt de show door technische problemen niet. Hiddema raakt na een aantal nummers wat uit haar concentratie en daarmee zakt de set na een sterk begin een beetje in. Desondanks weet LGHTNNG gedurende het halfuurtje voldoende te overtuigen en maakt het zijn publiek nieuwsgierig naar meer.
Klangstof
Een van de stressvolle dingen aan een festival als Plato Planet is de beperkte tijd die elke act heeft om te soundchecken. Klangstof krijgt niet alles helemaal gecheckt, maar moet wel gewoon beginnen. Tijdens de drumsample die als introductie dient schrikt het publiek zich het leplazarus als er op een willekeurig moment een keiharde knal doorheen komt. Oké, duidelijk, aandacht erbij: het viertal komt het podium op en begint voor een nog grotendeels lege zaal te spelen. Het eerste nummer benadrukt meteen Klangstof's experimentele kant. Een fijn groovend ritme in een vreemde maatsoort en vooral de loodzware synthesizer-baspartijen creëren een bijzondere sfeer. Klangstof is duidelijk een artist's artist, maar boet daardoor niks in aan pakkendheid voor het publiek. Soms hoor je stukjes Sigur Rós, dan weer iets wat tegen dubstep aan schuurt en tegelijkertijd heeft het die vloeiende samensmelting van elektronische en akoestische elementen die een band als The NoTwist heeft geperfectioneerd. Voor een gelukkig steeds vollere zaal speelt Klangstof zo een hele toffe set.
Indian Askin
De drukte lijkt wat over zijn hoogtepunt heen als om kwart voor tien Indian Askin de dag in de Kleine Zaal mag afsluiten. Over aandacht heeft de band het afgelopen jaar niet te klagen gehad: van 3voor12 Album van de Week tot Lowlands, van Noorderslag tot 3FM Serious Talent. Valt daar nog wat over te zeggen dan? Jazeker: wat een fantastische band is dit. Is de dit jaar verschenen plaat Sea Of Ethanol nog grotendeels met akoestische gitaren opgenomen, live stort de band het ene na het andere beukende nummer uit over het (wat magere) publiek. Wat een energie heeft dit viertal, zonder ergens de dynamiek of muzikaliteit uit het oog te verliezen. Zelfs wanneer zanger/gitarist Chino Ayala even de showman uithangt blijft het niveau hoog. Ook al blijft de zaal de gehele set halfleeg, toetsenist Bart van der Elst klimt op gegeven moment toch op de rand van het podium en leunt naar voren. Hij zal toch niet..? Ja hoor, daar wordt hij opgevangen door 5 enthousiaste jongens en al tamboerijn spelend een rondje door de zaal gedragen. Zelfs in een halfvol zaaltje speelt de band gedreven en bewijst dat al die aandacht meer dan terecht is.