Een hart vol leegte typeert Holly Golightly. In haar nummers heeft zij vaker de bons gekregen dan dat zij het leven deelde. Met een discografie van om en nabij 25 platen moet deze dame over een leeuwenhart beschikken, dat kan niet anders. Een taaie dame ook. Zoveel ellende zou van haar een wrak hebben kunnen maken, maar deze vijftiger oogt vitaal. Een "Black Night" krijgt haar niet klein. Laten we de gezongen ellende met een korreltje zout nemen. Het verhaal gaat dat zij al jaren gelukkig is met haar partner, hoewel ze ons een aantal keren voorhoudt: "This is a true story, you know." De liefde is nu eenmaal van alle tijden en vormt een onuitputtelijke bron voor liedjesschrijvers.

De Engelse Holly Golightly, al geruime tijd woonachtig in de Verenigde Staten, heeft aan beide zijden van de oceaan een band. Vanavond laat zij zich bijstaan door die uit Londen. Een klassieke opstelling van gitaar, contrabas en drum. De nummers klinken vertrouwd, geschoeid op de leest van toegankelijke rock-'n-roll en pop uit de jaren vijftig en vroege jaren zestig. Drummer Bruce Brand en bassist Matt Radford rollen daarvoor het tapijt uit. Gitarist Bradley Burgess tippelt er overheen met passende gitaarpartijen, solerend binnen de kaders van country en rock-'n-roll.

Ster van de avond is Miss Holly zelf. Haar stem is zuiver, meer licht en zoet dan bitter; precies zoals haar (overigens werkelijke) naam doet vermoeden. Af en toe komt zij vilein uit de hoek ("You Ain't No Big Thing"). De hartenpijn die haar overkomt, beantwoordt zij dan met morbide humor; de bedrieger of diens nieuwe vlam ontgelden het. Logisch, want bedrog, jaloezie en wraak gaan immers hand in hand.

Alles gaat ontspannen, deze avond. Holly Golightly en haar mannen hebben er zin in. Het enige manco is de setlist, althans: het gebrek daaraan. Weg. Foetsie. Zij excuseert zich een paar keer, al haalt het op geen enkele wijze de vaart uit het optreden. Holly Golightly heeft daarvoor voldoende charme, de band is simpelweg te goed en pikt de draad moeiteloos op. Buiten de storende aanwezigheid van een groep onophoudelijk pratende mensen (zij missen elk begrip voor de band die gehoord wil worden, en het publiek dat horen wil; ga naar de Kelderbar met je geklep, die is open, met tafels en stoelen en zo) is het een puik avondje meeleven en grimlachen.