"Ik ga ook nog bier halen. Begin maar vast met het intro", roept Iguana Death Cult-frontman Jeroen Reek. De hawaiibloes van gitarist Tobias Opschoor verraadt stiekem al wat de band voor het publiek in petto heeft. De Rotterdamse band zet een instrumentale surfrockmelodie in. Tijdens het optreden weet de band deze zomerse sfeer vast te houden, afgewisseld met stevige punkinvloeden en een incidenteel Arabisch riedeltje. Die afwisseling is meteen de kracht van Iguana Death Cult. Waar menig surfrockband weinig variatie in het repertoire weet aan te brengen, blijven deze heren verrassen.

Echter klinkt de zang niet altijd even zuiver. Het geluid tijdens het optreden is eveneens niet goed afgesteld, getuige de vraag of de microfoon iets harder mag. Ondanks de dansbare melodieën blijft het publiek wat tam, op een kortstondige moshpit na waarbij een hanglamp het zelfs moet ontgelden.

Mede door de mankementen met het geluid verloopt het optreden echter niet vlekkeloos. Het zoveelste grapje over "het kutgeluid" is - net als de kutplaatgrappen op de avond van de albumpresentatie - uiteindelijk niet grappig meer. Gelukkig laat de band zich minder uit het veld slaan door een t-shirtgooier wiens kledingstuk op een gitaar en vervolgens een microfoonstandaard belandt. Wanneer de jongeman bij het ophalen ervan de toeschouwers een kortstondige blik op zijn blote billen gunt, geven de mannen van The Black Cult zelfs geen kik. Wellicht hebben ze het moment gemist.