Op Podium Noord wordt de dag geopend door Robin IJzerman, de meest recente winnares van de talentenjacht van RTV Noord, Café Martini XL. Waar zij gewoonlijk solo speelt of op zang en percussie wordt begeleid door Ruben van Hemmen, staat zij hier vandaag met een volledige band. Een keuze die haar wat meer festivalproof maakt en goed uitpakt, zo blijkt. Het veld voor het podium wordt bevolkt door gezinnetjes, spelende kinderen en zonaanbidders, die zich deze middag maar al te graag laten inpakken door de loepzuivere stem van IJzerman.
#BF050: De wereldact vs. het buurmeisje met de gitaar
Mooie afwisseling op het drukst bezochte bevrijdingsfestival ooit
Naast grote Nederlandse acts als Typhoon en Kensington is er op het Bevrijdingsfestival in Groningen ook altijd plek voor lokaal talent en minstens één grote buitenlandse naam. Moeilijk kiezen, helemaal met de grote drukte van deze editie. Wat wil je zien en waar kom je nog in de buurt van het podium? 3voor12 groningen maakte een rondje langs drie podia en zocht het uit.
Robin IJzerman
De radiovriendelijke popliedjes krijgen door de toevoeging van eerder genoemde drummer, bassist Mesach Siaila en toetsenist Daan Jansen wat Bløf-achtige arrangementen, maar te ingewikkeld of zwaar wordt het nergens. Knap hoe Van Hemmen al drummend nog steeds een strakke tweede stem weet te zingen, en mooi is ook de afwisseling tussen wat meer groovy nummers en rustpunten in de set. Ondanks dat het allemaal wat braaf blijft, zit het muzikaal goed in elkaar. Een gemoedelijk optreden, waar de festivalbezoeker mede door IJzermans oprechte enthousiasme met een glimlach vandaan komt.
Duroc
Op het Local Heroes podium staat vervolgens Duroc, een band die al een tijdje meegaat in de Groninger scene. Duroc maakt gitaarmuziek die stevig put uit de late jaren tachtig. Tussen alle jonge, opkomende bands die hier vandaag geprogrammeerd staan valt Duroc een beetje uit de toon, maar daar geven ze zelf zo te zien geen moer om. In een interview met 3voor12groningen gaven de heren in januari al aan dat ze graag op het Bevrijdingsfestival zouden staan.
Die blijdschap had best wat zichtbaarder mogen zijn vandaag. De band speelt zijn catchy liedjes wat statisch en de zang van frontman Robert ten Caat is bij vlagen wiebelig. De muziek, degelijke poprock met een scheut new wave, doet het zo ’s middags in de zon echter prima bij het publiek. Het optreden is dan ook absoluut niet slecht, maar echt spannend wordt het nergens: de urgentie lijkt wat te ontbreken.
The Lumineers
Dan naar de Main Stage, waar vandaag zomaar één van de grootste folkrockbands van de afgelopen vijf jaar geprogrammeerd staat: The Lumineers uit Denver. Na monsterhit Ho Hey was het vier jaar lang akelig stil rondom het drietal, maar daar is nu met nieuwe plaat Cleopatra verandering in gekomen. De drafbaan staat bomvol als de band, live een zesmansformatie, het podium betreedt. Het recent uitgebrachte album wordt overal lovend ontvangen, maar laten we gelijk met de deur in huis vallen: de band maakt het vandaag niet waar in Groningen.
Voor alle duidelijkheid, muzikaal gezien zit het met The Lumineers helemaal goed. Het nieuwe materiaal past perfect tussen de nummers van de zelfgetitelde debuutplaat, die opvallend uitgebreid aan bod komen. Het is meer de uitstraling van de band die tegenvalt. De eerste twintig minuten wordt er geen enkel contact gemaakt met het publiek en speelt de band zich stoïcijns door toppers als Ho Hey, dat verrassend vroeg in de set voorbij komt. Ook Slow It Down, op de plaat een bloedmooi folknummer zoals je ze maar zelden hoort, wordt ongeïnspireerd afgewerkt.
Aan het publiek, dat wel zin heeft in een feestje, ligt het absoluut niet. Ook zonder enige aansporing van de band wordt er meegezongen en -geklapt. Voor een band die bij vlagen upbeat folkrock speelt het beste middagpubliek dat je kan wensen. Misschien wel daardoor ontdooit de band toch wat. Tijdens nieuwe single Ophelia springt zanger Wesley Schultz, tot ongenoegen van de technici, met microfoon en al het publiek in. Bij Stubborn Love ontstaat er zelfs wat chemie tussen band en publiek. Jammer alleen dat dit al het laatste nummer is. Bij toegift Lovely Girl zien we dan eindelijk de intensiteit die in de rest van het optreden ontbrak.