De oorspronkelijk uit Spanje afkomstige Max Meser woont inmiddels al een paar jaar in Amsterdam, waar hij een band formeerde en het album Change opnam. Hij werd benoemd tot 3FM Serious Talent, tourde met de Popronde als 3voor12-talent en stond op Noorderslag. Vandaag verzorgt hij als duo, samen met Isaac Wadsworth, een akoestische sessie in de Job Lounge van het Groninger Museum. "Cheers to a cosy gig", zeggen de mannen bij aanvang van het optreden. De opkomst is zo aan het begin van de avond laag en het publiek is schuw. Met de warme gitaarklanken en harmonieuze, zelfs wat nasale samenzang weet het duo de aandacht meteen te pakken. Mede dankzij het gebruik van een mondharmonica doet het repertoire denken aan folk/country met britpopinvloeden.

Het duo vertelt zich naakt te voelen zonder band. Er mist inderdaad iets dat de nummers "af" maakt. Daarbij helpt het niet dat met name Wadsworth keer op keer de interactie met het publiek opzoekt, terwijl het duo eerder al vaststelde dat het Groningse publiek verlegen is en zodoende ook telkens nauwelijks respons krijgt. Wanneer ook op de vraag of men heeft genoten van de tropische dag nagenoeg geen reactie komt, wordt het tweetal steeds onzekerder. Niet nodig. Toegegeven, het optreden is niet verpletterend, maar desondanks wel aangenaam.

Hoewel er volgens het programmaboekje ook genoeg gratis en voor niets "buiten" plaatsvindt, staat Venus Tropicaux verstopt in de uiterst warme kelder van Wereldburgers. Het Rotterdamse trio, waarbij de mannelijke drummer zich volgens de website van De Nacht van Kunst & Wetenschap ook tot één van de riot grllz mag scharen, maakt korte, krachtige en exotische punkliedjes met een donker karakter. Bassist Shalita staat op blote voeten en zoekt meer dan eens de voorgrond op door voor het podium met haar rug naar het publiek te staan. Zowel de drumbeat als de stem van zangeres Shelley hebben van nature iets duisters of zelfs onheilspellends in zich. De lief ogende frontvrouw weet op sommige momenten bovendien al haar agressie uit haar keeltje te schreeuwen.

Dat staat in schril contrast met drummer Zacharias die zichtbaar geniet en met bijna dansende armen op de trommels slaat. Bovendien heeft hij één van de hartenlampjes achter zijn wasmiddelreclamewitte overhemd verstopt, waardoor het lijkt alsof zijn hart op z'n Looney-Toons uit zijn borstkas bonkt.

Na al dat gitaargeweld is er de mogelijkheid de rust op te zoeken bij het programma van de Groninger Songwriter Circle in de Starbucks van de Universiteitsbibliotheek. Daar speelt onder andere de Australische Jeff Hayman, die na het ontmoeten van een dame uit Stadskanaal de trotse vader werd van twee zoontjes en de oceaan overstak om zich definitief hier in het noorden te vestigen. De singer-songwriter wisselt vanavond gevoelige en wat hardere liedjes met elkaar af. Ondanks dat hij vertelt zin te hebben "really, really loud" te spelen, moet hij toch wat vechten tegen het geluid van de koffiemachines.

Met nummers over zijn problemen in Australië en over zijn zoontjes weet Hayman te raken. De teksten komen duidelijk uit zijn hart. De gevoelige, gebroken snik in zijn stem versterkt dit effect. De percussie-achtige manier van spelen zorgt voor een afwisselend effect. Toch klinkt het hier en daar ook vals en weet Hayman geen half uur lang te boeien, wat ook te merken is aan een steeds leger wordende Starbucks. Het laatste nummer, dat Hayman samen met zijn zoontje geschreven heeft, zal waarschijnlijk alleen peuters, trotse ouders en mensen met een poepfetisj kunnen bekoren. Met de tekst "drolletje drolletje drolletje, kom eens uit mijn holletje" neemt Hayman afscheid.

Van minder kinderlijk niveau is Fons Jörgen, wellicht beter bekend van A Liquid Landscape. Zodra hij de eerste noten inzet weet hij de aandacht te grijpen en heerst er in de Starbucks een domerige sfeer. Op zijn Facebookpagina wordt hij vergeleken met namen als Ben Howard en Fink. Dat blijkt geen verkeerde vergelijking. Met zijn lange baard, een zwart mutsje (waar het veel te warm voor moet zijn), kapotte broek en op blote voeten laat hij zijn vingers over de gitaarsnaren glijden. Met gesloten ogen legt hij al zijn ziel en zaligheid in de gevoelige nummers. Ook speelt hij een nummer dat hij heeft geadopteerd van goede vriendin Sofie Letitre, die op datzelfde moment in het Groninger Museum speelt.

Net als zijn voorganger sluit hij af met een kinderliedje, Lullaby, speciaal geschreven voor zijn neefje omdat hij die destijds niet op durfde te pakken. "Toen dacht ik, dan schrijf ik maar een liedje." Een lievig liedje waar menig kind en volwassene graag bij in slaap zou vallen. Al met al een boeiend optreden, maar door de overdaad aan gevoelige nummers slaat de eentonigheid toe. Een vrolijke tegenhanger had voor meer afwisseling kunnen zorgen.

Voor die vrolijke tegenhanger kun je vanavond terecht in de Synagoge in de Folkingestraat, waar Beans & Fatback met enige vertraging optreedt. Het gezelschap bracht onlangs het derde album Heroine Love Struck uit. Voor aanvang van het optreden staan overal statafels met lekkere hapjes. Toepasselijk aangezien de band zijn selftitled debuutalbum uitbracht in de vorm van een kookboek met bijgevoegde cd.

Waar Max Meser aan het begin van de avond onzeker op het podium stond en moeite had het publiek voor zich te winnen, kent het zeskoppig gezelschap van Beans & Fatback geen schroom. Zowel met de muzikale mix van rock-'n-roll, country, blues en rockabilly als met handgebaren (die na verloop van tijd wel irritant worden) wordt het publiek opgezweept. Niet alleen gaan de voetjes van de vloer, een enkeling lijkt zelfs in een haast duivelse extase te zijn gebracht wanneer hij voor het podium zijn moves laat zien.

Ondanks de warmte wil het publiek vooral graag snelle en dansbare nummers, maar er is uiteraard wel ruimte voor een drumsolo. Terwijl de rest van de band breed lachend toekijkt, juicht het publiek de drummer klappend toe. Een zinderend einde van een geslaagde nacht vol kunst, wetenschap én muziek.