Bands van het kaliber Toto zorgen graag voor een beetje sensatie, dat merk je al als je de zaal binnenkomt. Voor het podium hangt een groot valdoek, en ruim voor aanvang zijn alle zitplaatsen bezet. Veel mannen van middelbare leeftijd, het Toto-shirt strak om de opbollende bierbuik, maar ook groepjes nieuwsgierige studenten die het fenomeen Toto wel eens aan het werk willen zien. Stipt om half negen gaan de lichten uit en zien we met stroboscooplicht de silhouetten van de bandleden verschijnen. Als het doek valt zet de band Running Out Of Time in, openingsnummer van laatste wapenfeit Toto XIV.
Meer dan nostalgie bij Toto in uitverkochte Oosterpoort
Rockveteranen laten zien na 37 jaar nog steeds relevant te zijn
Veertig miljoen verkochte platen en meer nummer één hits dan op twee handen te tellen valt: Toto is met recht legendarisch te noemen. De band uit Californië bracht in 2015 voor het eerst in tien jaar een nieuwe plaat uit, getiteld Toto XIV. Tijdens de huidige tour doet de band bewust wat intiemere zalen aan in plaats van grote arena’s als de Ziggo Dome. Na twee avonden in Tilburg staan de Amerikanen zondagavond in de grote zaal van De Oosterpoort.
Niet alleen maar greatest hits dus vanavond, al komen ze allemaal voorbij. Al vroeg in de set speelt de groep Hold The Line, met een hoofdrol voor achtergrondzangeres Jenny Douglas. Dat wil niet zeggen dat leadzanger Joseph Williams niet bij stem is, want allemachtig, wat heeft die man een bereik. Intens, zuiver, en zelfs in zijn kopstem sterk. De hele band speelt overigens ontzettend strak, al beginnen de jaren bij toetsenist David Paich wel te tellen. Zijn piano-intermezzo voegt weinig toe aan de show en zijn dansjes en bewegingen zijn wat stroef. Desondanks krijgt hij de zaal lekker mee in een grapje met zijn karakteristieke hoge hoed.
De kracht van Toto zit hem in de meerstemmige zang en het gitaarspel van Steve Lukather, en beide komen vanavond goed uit de verf. Dit gecombineerd met een mooie afwisseling in het gespeelde materiaal zorgt voor een show die blijft boeien. Natuurlijk worden Pamela en Rosanna met gejuich onthaald, maar mooi is ook het door toetsenist Steve Porcaro gezongen Bend. Naarmate het einde van de set in zicht komt krijgt de band de slag echt te pakken. Het van de laatste plaat afkomstige Orphan is een van de hoogtepunten en wordt met veel energie gebracht.
Natuurlijk, er zijn ook mindere momenten. Bij The Road Goes On, opgedragen aan overleden bandleden Mike en Jeff Porcaro, begint zanger Williams wat plichtmatig met een lampje te zwaaien, waar het publiek desondanks gretig in meegaat: de telefoons gaan de lucht in. Ook de minutenlange gitaarsolo van Lukather zal hooguit voor de echte Toto-fan interessant geweest zijn. Het zijn kleinigheden, want wanneer Toto als tweede nummer van de toegift begint aan een lang uitgesponnen versie van Africa gaan de handen de lucht in totdat de band het podium afloopt. Voor de oude fan een avond herinneringen, voor de jongeren een mooie kennismaking met de uitgebreide catalogus van de band.