Tijdens de lange opbouw krijgt Rozema de opdracht van de organisatie om maar gewoon te beginnen. Enigszins van haar à propos – want nog bezig met alle voorbereidingen – zet ze haar eerste nummer in. Het begin is wellicht wat aarzelend; de kabbelende soundscape wordt langzaam maar zeker uitgebreid met synthesizers, maar het is knap om te zien hoe Rozema de gebrekkige voorbereidingen voor lief neemt en vervolgens haar ingewikkelde composities geconcentreerd in elkaar zet. Wanneer ze haar stem er in knalt begint de lol pas echt.
#NZON16: Het donker tegemoet met A Fugitive
Duistere triphop op een stormachtige zomeravond
Buiten woedt het meest fotogenieke onweer in tijden. Gevorkte bliksems in de verte zorgen voor de mooiste lichtshow die Noorderzon zich kan wensen. De regen drijft het publiek alvast de container in, waar de soundcheck pas net is begonnen: Rosan Rozema van A Fugitive heeft zichzelf volledig ingebouwd met apparatuur. Ze heeft dan misschien geen band meer, maar met genoeg pedaaltjes ben je nooit alleen.
Rozema’s zang vormt, aangevuld met echo en andere effecten, het middelpunt van de nummers. Was haar stem bij haar vorige band, The Future’s Dust, nog wat ingetogen, nu doorspekt ze het geheel met uithalen en een flinke snik. Het zorgt er voor dat het geheel vol en zelfs theatraal klinkt, maar dat past alleen maar heel goed bij de sfeer van de muziek. In plaats van twee korte sets mag A Fugitive één lange spelen, en dat komt goed uit. Na drie nummers lijkt Rozema wat meer te ontspannen en breekt ze zelfs kort uit haar concentratie om op te merken dat het buiten flink is gaan stormen. “Gezellig zo, hè? Dat zijn mijn visuals”, grapt ze.
Donkere, zware backing tracks en zeer aanwezige drums vormen de basis van A Fugitive's mix van triphop, ambient en neo-r&b, zoals ze het zelf noemt. Haar muziek heeft ongetwijfeld invloeden van al die stromingen, maar interessanter is op te merken dat A Fugitive en andere Groningse acts als Idiott Smith en Ohslo een heel eigen geluid ontwikkelen. Door synthesizers en drumcomputers gedreven elektronica, geen ingehouden zang, maar vooral grote uithalen en dat alles met dikke klodders melancholie en vette emotie overgoten.
Omdat het buiten nog niet is opgehouden met regenen, gaat Rozema nog even in de herkansing met Endless Coincidence, dat niet helemaal lekker ging de eerste keer. Nu wel – en dan blijkt het echt een ijzersterke afsluiter. Kan het publiek daarna weer met z'n allen het donker tegemoet op het inmiddels uitgestorven Noorderzonterrein.