The Maureens mogen de openingsact in de kelder verzorgen. De heren uit Utrecht doen dit met traditioneel klinkende Americana die doet denken aan het werk van the Band uit de jaren zestig en zeventig. Mierzoete teksten worden in fraaie meerstemmigheid gebracht en deinende klanken van een pedal steel gitaar maken het plaatje compleet. Het hoogtepunt van de show is het recent uitgebrachte September. Een prachtig nummer waarin nog de tijd wordt genomen voor een fraaie opbouw, ook al zo’n mooi element uit vroegere muzikale tijden. Toegegeven, het is allemaal wel erg zoetjes en de teksten blijven dan ook voornamelijk hangen in melancholische liefdesoverpeinzingen, maar ze passen prima bij de muziek en het geheel luistert lekker weg. Een prima act voor het zojuist toegestroomde publiek om de dag mee te beginnen.
Plato Planet 2015: achtste editie biedt voor elk wat wils
Veelzijdigheid troef op showcasefestival in de Oosterpoort
Plato Planet, het door muziekwinkel Plato Groningen georganiseerde festival dat jaarlijks in de Oosterpoort plaatsvindt, is inmiddels een waar begrip geworden. Het is door de jaren heen the place to be gebleken om nieuwe opkomende bandjes voor het eerst te bekijken. 3voor12 groningen was er bij om te kijken wat voor moois de organisatie dit jaar voor het publiek in petto heeft, en werd niet teleurgesteld. Het programma ging van hard naar zacht, van ouderwets naar modern, en zodoende was er ook dit jaar weer voor elk wat wils in de Oosterpoort te vinden.
The Maureens
SOAK
Voor een wat modernere inslag is het rennen naar de Kleine Zaal, waar SOAK begint. SOAK is het pseudoniem van de Noord-Ierse Bridie Monds-Watson, een tenger achtienjarig meisje waarvan je op het oog zou verwachten dat ze het gewicht van haar gitaar amper zou kunnen dragen. Niets blijkt minder waar. Monds-Watson speelt en zingt vanavond zeer sterk. Aanvankelijk komt ze alleen op en speelt twee minimalistische nummers waarin ze mooi met het volume van zowel haar stem als haar spel weet te goochelen. Hierna verschijnt haar tweekoppige band ten tonele en wordt de set afgemaakt met vol klinkende muziek die wel wat van The xx heeft. Het is knap hoe SOAK de set interessant weet te houden door steeds wanneer de muziek wat dreigt in te kakken het tempo omhoog te gooien of een flinke uithaal te plaatsen. Monds-Watson weet met haar indrukwekkende stemgeluid - zeker gezien haar besscheiden gestalte - de zaal muisstil te krijgen. Iets dat met het oog op de in- en uitloop op dit tijdstip knap is, maar zeker ook terecht. Van SOAK gaan we ongetwijfeld nog wel meer zien de komende tijd.
KIN
Even later mogen we in de Foyer aansluiten bij KIN, waarin de uit Manchester afkomstige Kim Foster een groep Groningse muzikanten achter zich geschaard heeft om samen duister klinkende psychedelische rock te maken. Vanaf het begin dreunen de partijen van bassiste Maike Dornebosch onheilspellend uit de speakers en als Foster er dan ook nog eens blikken bij begint te trekken alsof ze zojuist haar vinger tussen een deur heeft gekregen, wordt het publiek automatisch door de spanning gegrepen. De originele nummers die KIN laat horen zitten goed in elkaar en gaan steeds op het juiste moment los in luide muzikale ravages, om vervolgens weer naar een dreigend ritme terug te keren. Men zou er als luisteraar bijna bang van worden, en daarmee schiet KIN haar doel vanavond niet voorbij.
Orange Skyline
Gelukkig is er na alle smart bij KIN weer ruimte voor een feestje bij de onbevangen jongens van Orange Skyline. Even op adem komen is er echter niet bij, want de show blijkt één groot feest. “Wij zijn echte Groningers, dus ik ga hier geen hele verhalen ophangen”, spreekt zanger Stefan van der Wielen. Gedurende het optreden weet hij zich hier echter niet aan te houden, en dat is maar beter ook. Van der Wielen is een geboren frontman en kan bij alles wat hij zegt op luid gejuich uit de afgeladen Kleine Zaal rekenen. Het publiek loopt weg met het viertal en met elk nummer wordt de sfeer er alleen maar beter op. Halverwege de show staat de zaal tot de nok toe vol en werkelijk iedereen lijkt elk nummer uit zijn hoofd te kennen. Wanneer gitarist en “lieftallige broeder” Niels van der Wielen ook een nummer mag zingen blijkt ook hij goed bij stem. Orange Skyline heeft duidelijk een flinke schare fans opgebouwd en lijkt er met hun aanstekelijke indie-repertoire helemaal klaar voor om ook landelijk door te breken. Dit wordt nog maar eens onderstreept door de signeersessie die de band na afloop geeft. Deze duurt wel twee keer zo lang als het optreden zelf en het staat er constant propvol. Stefan refereerde bij het eerste typische meezing-momentje nog aan het zogenaamde “handboek voor bands.” Het lijkt erop dat het viertal dit handboek uitbundig bestudeerd heeft, want Orange Skyline voldoet vandaag duidelijk aan alles wat een band nodig heeft om groot te worden.
WOOT
Wie zich na Orange Skyline uit de Kleine Zaal heeft weten te persen kan in de kelder aansluiten bij het Haagse WOOT. De formatie van zanger Tobias Wolring valt bij binnenkomst meteen op door de coupe soleils en coltruien die rechtstreeks uit de jaren tachtig lijken te zijn overgekomen. Wanneer de set begint blijkt dit zich niet tot uiterlijk te beperken. Stel je eens voor dat David Gahan van Depeche Mode en Chris Isaak samen een kind hadden - zo klinkt de stem van Wolring. De teksten druipen werkelijk van de zwoele zweterigheid en Wolring kan het niet laten om tegen het Nederlandse publiek constant in het Engels te praten. De kitscherigheid van het geheel is bijna lachwekkend. De grap is alleen dat het wel heel goed werkt. De hele zaal danst mee en gaat op in de verhitte sferen die WOOT hier neerzet. “You feel magic when i kiss you”, hijgt Wolring in de microfoon en de aanwezige vrouwen vallen in katzwijm. Een sterk optreden en een origineel hoogtepunt in het programma.
Het Universumpje
Tenslotte mag stonerrock-formatie Het Universumpje het programma in de Foyer vervolmaken. Een prima keuze als afsluiter, want het Amsterdamse kwartet van Jacob van de Water geeft de zaal nog even flink op zijn donder. Snoeiharde nummers, die duidelijk door megaband Queens of the Stone Age geïnspireerd zijn, worden met grof geweld tegen het publiek aangesmeten. Van de Water, gehuld in een knalrood pak, gooit er tussen de nummers wat loze uitspraken tegenaan en beukt dan weer vrolijk verder. De band speelt loeihard (het drumstel krijgt er zo hard van langs dat het bijna een wonder mag heten dat het na afloop niet vol gaten zit) en loeistrak. Er wordt geen foutje gemaakt en halverwege is op de valreep de eerste moshpit van de dag toch nog een feit. Op fenomenale wijze wordt het publiek vanavond door Het Universumpje met een keiharde trap de deur uit geschopt. Daarmee heeft het publiek van een zeer gevarieerd programma mogen genieten waarbij geen enkele bezoeker zich de hele dag verveeld zal hebben. Volgend jaar maar weer dan? Wij durven onze kaarten alvast te reserveren.