Simirone heet de vaas van Alessandro Mendini. Een ballonvormige, glazen vaas met wilde lijnen ter versiering. Vooral die wilde, chaotische lijnen inspireerden Ode to the Quiet, omdat deze de band deden denken aan een tornado. Leuke interpretatie. Vooral omdat de band daar heel veel kanten mee op kon, zoals zangeres Marianne Oldenburg ook zelf zegt in de korte documentaire over de totstandkoming van Tempest. De basis voor Tempest is de gitaarlijn, hoewel die misschien niet meteen in het gehoor springt. Hij is bedoeld om te klinken als gierende winden en doet ook wel een beetje denken aan een zenuwslopend achtervolgingsmuziekje in een actiefilm. Energiek is de gitaarlijn in ieder geval, en de opwinding die je moet voelen bij het meemaken van een natuurspektakel is hierdoor voelbaar door het hele nummer heen.
Topplaat of Onderzetter: Ode to the Quiet – Tempest
Via een vaas naar het oog van de storm
Bij de tentoonstelling 'De Collectie' van het Groninger Museum kan je, terwijl je naar de hoogtepunten van de collectie kijkt, via een app ook nog eens toepasselijke muziek opzetten. Het museum heeft namelijk een aantal artiesten gevraagd om bij een kunstwerk een nummer te schrijven. Het Utrechtse Ode to the Quiet is één van hen. De band koos voor een vaas, ontworpen door de hoofdarchitect van het Groninger Museum. Duidelijk is dat de interpretatie van kunst veel ruimte laat. Het nummer gaat namelijk over de storm die kan woeden in een onvoorspelbare relatie.
Voeg daarbij de synthesizer, die bijna klinkt als een versneld luchtalarm, en je kan stellen dat Tempest zijn naam eer aan doet. De zang is daarbij dan de rots in de branding. Oldenburg zingt alsof ze in het oog van de storm staat; onder de indruk maar niet overdonderd door het natuurgeweld. Met engelachtige klanken zingt ze over hoe je meegesleept kan worden in een wilde liefde: “Holds us in her grip, torns our will to shreds”. Dat je blijkbaar zo meegesleept kan worden dat je Engels er onder begint te lijden en torns zingt in plaats van tears is alleen maar een grappig detail.
Net als de synthesizer echt helemaal uit de bocht dreigt te vliegen, is er plots een stilte in het nummer. Een piano speelt een aantal galmende, onheilspellende noten. Stilte voor de storm (ja, elke storm-metafoor komt langs). Al gauw is daar weer de gitaar, die langzaam aanzwelt en de storm uiteindelijk weer doet losbarsten. Dit had een geniaal einde van het nummer kunnen zijn, als de windkracht nog een paar Beaufort opgevoerd was. Helaas gebeurt dat niet echt. Het einde van het nummer had een uitsmijter moeten zijn, maar voelt niet helemaal zo.
Tempest van Ode to the Quiet nu verkrijgbaar en tevens te beluisteren in de audiotour van het Groninger Museum. De band speelt op 6 juni op De Nacht van Kunst & Wetenschap in Groningen.