Het begin van de avond is van Oes. Nog voordat de band (en een flinke band, maar liefst negen mensen!) begint te spelen, klinkt er al een bemoedigend “Zet ‘m op, jongens!” uit het publiek. Het eerste nummer wordt ingezet en het publiek begint voorzichtig mee te bewegen. De muziek van Oes is Nederlandstalige reggae/latin en dus erg dansbaar. Doordat de teksten in het Nederlands zijn, wordt de aandacht automatisch meer naar de tekst getrokken. Daardoor blijven bepaalde zinnetjes erg in je hoofd hangen: “de wereld is van plastic”, of “geen woorden meer voor jou”. Dat is de kracht van Oes: de nummers hebben hitpotentie.
Tegelijkertijd is dat ook de valkuil: de nummers zijn vrolijk, aanstekelijk en dansbaar, maar ook een beetje gladgestreken. Frontvrouw Oes neemt de show met vaardigheid op zich en weet hoe ze het publiek moet vermaken. De muzikanten spelen erg goed samen. Het geheel is dansbaar, gelikt en netjes. De band sluit af met Plastic en tegen die tijd is het hele publiek aan het dansen en meezingen.
Vikings in Tibet wint POPgroningen Talent Award 2015
Vier compleet verschillende finalisten in Vera
De halve finales van POPgroningen Talent Award zorgden ook dit jaar weer voor twee spannende avonden in Simplon. Uit deze halve finales zijn vier finalisten naar voren gekomen: Oes, Hans Hannemann, Vikings in Tibet en Marble Heart. Op vrijdag spelen deze bands op het podium van Vera, allemaal hopend op de felbegeerde POPgroningen Talent Award 2015.
Oes
Hans Hannemann
Exotisch was zijn voorganger, maar op een andere manier is Hans Hannemann dat ook: de Groninger singer-songwriter brengt americana naar het podium van Vera. Iets compleet anders dus, maar minstens zo goed. Hannemanns stem wordt vergeleken met die van Johnny Cash, niet de minste vergelijking. De band begint met het rustige nummer Desirée en Hannemanns doorleefde stem klinkt erg mooi. Ook bij de daarop volgende nummers valt op hoe sterk de nummers in elkaar zitten. De opbouw is erg mooi en de muzikanten zijn een plezier om naar te kijken met hun expressieve gezichtsuitdrukkingen.
Wel klinkt er bij vlagen een Nederlands accent door Hannemans teksten. Een puntje, maar écht storend is het niet. Ook begint het optreden op een gegeven moment een beetje te kabbelen. Waar dat precies aan ligt is onduidelijk. Misschien blijven de nummers té trouw aan het genre, waardoor je op een gegeven moment wel een beetje weet wat je moet verwachten. Toch zijn de twintig minuten welbesteed: prachtig is hoe Hannemann een verhaal vertelt met zijn nummers, zoals met Call Of The Wild. Hij schetst daarin het beeld van een beest dat over open vlakten zwerft. Als hij vertelt over liefdesverdriet en dronkenschap, klinkt er instemmend gejoel vanuit het publiek. Wanneer de mannen klaar zijn met hun set klinkt er een daverend applaus – de vele fans vragen om meer.
Vikings in Tibet
Weer iets compleet anders met Vikings in Tibet. De band begint spannend en rustig, en het publiek wacht vol anticipatie op wat er gaat komen. Dan gaan de mannen los en knallen ze er volledig in. Ze spelen vol passie en ook hun samenzang is erg sterk. De lichtshow, verzorgt door hun eigen lichtman, maakt de show nog spectaculairder en dat werkt in het voordeel van de band. Het gehele optreden is sterk. Wat het zo sterk maakt, is dat het een eenheid is. Het is geen opsomming van verschillende nummers, maar een organisch geheel.
Een leuk moment is wanneer de bandleden mee beginnen te klappen op de muziek: mensen in het publiek klappen mee en dat werkt opzwepend. Hun passie werkt aanstekelijk op de toeschouwers en dat is erg tof om te zien. Ze klinken vol; de galm die op de gitaar gebruikt wordt, maakt dat het geheel dromerig aandoet. De band doet minder aan publieksparticipatie dan zijn twee voorgangers, maar met hun muziek krijgen de mannen de mensen met zich mee. Met name de drummer valt tijdens deze show op door zijn vaardigheid. Alle muzikanten spelen alsof hun leven ervan afhangt. Aan het einde bezorgen ze het publiek een kippenvelmomentje: ze rekken het laatste nummer en eindigen precies op de seconde.
Marble Heart
De laatste finalist die speelt is Marble Heart. Deze band is ruiger dan zijn voorganger, de muziek is energieker en dat zorgt ervoor dat het een ideale afsluiter is. Het publiek is al laaiend enthousiast door de eerdere finalisten. Met Marble Heart kun je uitstekend verder dansen en dat doet iedereen dan ook. Zanger Bram Vink kondigt aan dat ze “een lekker moppie” gaan spelen en het publiek juicht. Vink is een charismatische frontman en hij weet het publiek uitstekend te vermaken.
Er zitten toffe loopjes in de muziek en de muzikanten weten de spanning goed op te bouwen: eerst alleen de drummer, dan meer muziek erbij, een plotselinge stilte. Hierdoor is het geheel speels en vermakelijk. Dat is dan ook het sterke punt van Marble Heart: de bandleden stralen uit dat ze plezier hebben. Aan het einde van het optreden lijkt het alsof ze het een beetje jammer vinden dat het is afgelopen. Ze geven elkaar een stevige knuffel en bedanken op een sympathieke manier dat ze hebben mogen optreden.
The Blind Roofers en prijsuitreiking
Terwijl de jury met elkaar in overleg gaat, spelen The Blind Roofers in de Grote Zaal. De band won vorig jaar de POPgroningen Talent Award en staat inmiddels in de internationale bandwedstrijd Global Battle of the Bands. Het is voor de bandleden de tweede achtereenvolgende avond in Vera, want de vorige avond openden ze voor Alamo Race Track in een vol Vera. Nu staan ze weer voor een volle zaal – een prestatie waar menig band jaloers op zou zijn.
Na dit laatste optreden is het dan eindelijk tijd voor de uitslag, de jury beklimt het podium en alle deelnemende bandleden staan erbij – een erg vol podium dus. De vier bands die vanavond meededen zijn erg verschillend en daarom moet het lastig zijn geweest om tot een winnaar te komen. Gelukkig hebben juryleden Peter Weening (programmeur Vera), Harmen Ridderbos (Town of Saints), Bastiaan Nijbroek (Boxful of Trees), Peter van der Heide (muziekrecensent) en Joey Ruchtie (programmeur De Oosterpoort) een keuze kunnen maken. Ze geven bij elke band een positief punt en een verbeterpunt. Dan maken ze de winnaar bekend: Vikings in Tibet. Er klinkt een luid gejuich, er worden foto’s gemaakt, een beker wordt in de lucht gehouden en er zijn veel blije gezichten. Het was een waardige strijd met Vikings in Tibet als trotse winnaar. Voor hen gaat het een druk en mooi jaar worden.