Maar eerst is er AV Okubo, de allereerste Chinese act ooit die het podium van Vera mag betreden. Het blijkt een droomdebuut. Excentrieke zanger Lu Yan weet met zijn synthesizer en geluidsvervormende microfoons een heel speciaal laagje over de retestrak gespeelde new wave van zijn band te leggen. Maar de meeste aandacht gaat toch naar drumster Chen Yutong, een meisje van amper twee turven hoog dat ongelofelijke tempo's haalt en haar drumstel bijna doormidden lijkt te slaan. In een moordend tempo jagen de Chinezen hun set erdoorheen. Hier wordt geen traditionele Aziatische popmuziek gespeeld, al blijft de afkomst van de groep wel altijd duidelijk in de drukke elektronische sound. Het meest traditionele Chinese element is misschien nog wel een rood boekje, dat Lu Yan tijdens het optreden een aantal keer tevoorschijn haalt, om er vervolgens al zingend uit voor te dragen. Het is duidelijk dat de Chinese muziekwereld zich bij het Vera-pantheon mag scharen.
Gang Of Four blijkt wat belegen
Post-punkers weten de boodschap niet meer over te brengen
Gang Of Four, het is niet de eerste de beste naam. Toen de groep in 1977 werd opgericht ontwikkelde de punkbeweging zich razendsnel. Gang Of Four wist zich te onderscheiden met funky ritmes in verder toch behoorlijk hoekige muziek. Echte punk, maar toch dansbaar. Gitarist Andy Gill, die als enige van de originele bandleden nog over is, stond in 1980 al eerder met zijn Gang Of Four in Vera en is nu weer terug om te laten zien of hij het nog steeds kan.
Amper bijgekomen van het geweld van AV Okubo mag het publiek alweer klaar gaan staan voor het echte werk. En dan is het toch jammer dat Gang Of Four het vanavond niet weet waar te maken. De band heeft met I Parade Myself en Not Great Men zeker een aantal sterke nummers in huis, maar weet de avond simpelweg niet interessant te houden. Zanger John Sterry kruipt en sluipt over het podium alsof hij een loden last met zich meedraagt en Gill staart tijdens het spelen bijna onafgebroken met een dreigende blik het publiek in. Het is de vraag of deze wij-zijn-boze-punkers-en-we-hebben-genoeg-van-de-maatschappij-houding van de mannen tegenwoordig nog enige relevantie heeft.
Het antwoord op die vraag is helaas nee. Een dergelijke houding zou het optreden misschien beter maken wanneer het publiek erin meegaat. Iets dat vanavond jammer genoeg niet het geval is. Muzikaal is het optreden nogal wisselend, met wel een eervolle vermelding voor bassist Thomas McNeice, die met zijn loodzware baslijnen de muziek mee weet te nemen.
Hoe belangrijk die stevige basis van McNeice is, wordt des te duidelijker doordat de rest van de band nogal rommelig speelt. Diverse nummers bestaan voor de helft uit gepiep en gekraak uit Gills gitaarversterker. Het zal wel bij het genre horen, maar het optreden wil gewoon maar niet echt overtuigen. Misschien dat de muziek die Gang Of Four maakt dan toch wat te veel steunt op de tijdsgeest waarin deze gemaakt is. In het publiek zien we wel enkele mannen die destijds rond de twintig jaar oud geweest zullen zijn, en die met een brede grijns staan te kijken. Gang Of Four in de Vera anno 2015, het was er eentje voor de liefhebber zullen we maar zeggen.