Het is koud en mistig in Groningen en bij binnenkomst voelt de Oosterpoort dan ook als een warm bad. Dit bad wordt alleen nog maar aangenamer door het voorprogramma. My Bubba bestaat uit twee ontzettend lieve meisjes, eentje afkomstig uit Zweden en de ander uit IJsland. Als ze beginnen zijn alleen de zitplaatsen nog maar bezet, maar naarmate hun korte set vordert, stroomt de zaal vol. De kleine warme folkliedjes van de twee zijn prachtig en ze hadden ook zomaar een tweeling kunnen zijn: ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Waar het eerst nog wat rumoerig is in de zaal, wordt het al snel muisstil door het ‘ssst-en’ van een aantal enthousiastelingen. Niemand wil dit missen. Vooral het nummer Dogs Laying Around Playing, waarbij de meiden zichzelf slechts met klappen en vingerknippen begeleiden, maakt indruk. Het voorprogramma krijgt een hoofdactwaardig applaus. En terecht.
Tangarine swingt met maten
De tweeling uit Assen geniet zichtbaar van hun thuisspeelavond in de Oosterpoort
Afgelopen zomer werd op Lowlands het zesde album van Arnout en Sander Brinks gepresenteerd, genaamd Move On. En dat is precies wat de jongens hebben gedaan; een stapje verder en een stapje omhoog. Vanavond staat Tangarine in de uitverkochte Oosterpoort. Slechts een blokje om voor de Assenaren.
Voorverwarmen
Verdergaan
Nadat er nog even gesoundcheckt wordt, is het de beurt aan Tangarine. De tweeling start zonder band met een nummer van het vorige album Seek And Sigh om vervolgens al snel hun vooruitgang te laten zien en horen met Lucia, een van de nieuwere singles. Het verschil tussen de vorige plaat en Move On is duidelijk te horen. Waar op Seek And Sigh vooral de wat kleinere liedjes met gevoelige persoonlijke onderwerpen te horen waren, zijn de heren nu overgestapt naar een wat opgewektere, meer catchy kant van zichzelf.
De hele familie
Opvallend op deze avond is het publiek dat alle generaties in zich draagt. Van meezingende meisjes vooraan tot spoonende stellen van in de veertig in het midden en zelfs grijsharige ouderen achterin. Ongeacht de leeftijd is het publiek zeer enthousiast. De oorzaak hiervoor zou maar zo kunnen zijn dat het grotendeels bekenden van Tangarine zijn. Want zoals Arnout en Sander zelf al opmerken, zijn er vanavond veel familie en vrienden aanwezig. Misschien zijn zelfs de oude klasgenoten er wel waar ze in Where Are They Now over zingen.
Connectie
Vaak wordt er hardop gelachen om de droge humor die de broers bezitten. De artiesten en het publiek voelen en vullen elkaar goed aan. Bij The Wasted Times wordt er vrolijk meegeklapt en warempel gedanst en wanneer het fluitje van It’s Alright wordt ingezet, swingt het helemaal de pan uit. Verderop komen ook de dames van het voorprogramma nog even een nummertje meedoen en wordt er nog een nummer van held Bob Dylan gecoverd, wat mede door het meezingende publiek voor kippenvel zorgt. Tangarine heeft een klik met het publiek en alles lijkt te kloppen. Hoewel er bij de rest van de band slechts een klein glimlachje vanaf kan, gaat iedereen met een warm gevoel weer de kou in.