Bij aankomst begint de avond al goed. De paarse en rode lampen die de watertoren verlichten, en de kaarsjes die flikkeren bij de ingang, zetten direct de toon voor de sfeer van vanavond. De ‘oh’s en ah’s’ zijn al te horen in de panoramalift die ons naar de tweede verdieping brengt, vanwaar Groningen by night schitterend te zien is. Net als de buitenkant kleurt het in de ronde, bovenste zaal van de watertoren paars en rood. Al met al zorgt dit ervoor dat er een speciale, maar toch fijne sfeer heerst, zonder dat er ook maar één noot klinkt.
Stu Larsen: het plaatje compleet
Een bijzondere locatie, een bijzonder geluid, een bijzondere avond
De Australische singer-songwriter Stu Larsen is troubadour sinds hij een aantal jaar geleden de kleine boerderij waar hij is opgegroeid, verliet. Samen met zijn gitaar trok hij rond door Australië om gevoelige bluesfolkliedjes te schrijven en te spelen. Tijdens zijn reis ontmoette hij onder andere Passenger, met wie hij samen is gaan toeren. Hoewel de vriendschap tussen hem en Passenger te horen is, blijft de muziek van Stu Larsen uniek. Afgelopen jaar kwam zijn tweede album Vagabond uit waarmee hij door Australië, de V.S. en Europa toerde. Vanavond staat hij naar eigen zeggen in ‘the coolest venue I have ever played in’, namelijk in de uitverkochte Watertoren in Groningen.
De eerste geluiden die te horen zijn, zijn van Edo de Vlieger met zijn gitaar op het vier vierkante meter grote podium. “Ik ben het voorprogramma, maar je mag me ook Edo noemen.” De Nederlandse liedjes van Gronings eigen singer-songwriter zijn aansprekend, en het theatrale, poëtische karakter van de liedjes zorgt ervoor dat er meteen een beeld van het verhaal in je hoofd geschetst wordt. Met zijn fijne stem, die soms krachtig uit de hoek komt, zingt hij liedjes over doodgaan en huilende meisjes. Als het tweede nummer afgelopen is, wordt het publiek wat rumoerig en houden de mensen liever gesprekken met elkaar dan dat ze naar de muziek van luisteren. En dat is jammer, want het is het zeker een belevenis om naar de persoonlijke muziek van Edo de Vlieger te luisteren in de intieme sfeer van de Watertoren.
En dan is het de beurt aan Stu Larsen. Met zijn petje, warrige haar en grote baard betovert hij het publiek al direct na de eerste tonen van zijn muziek. Het is zo’n optreden waar je – met name – meisjes verbluft en vol bewondering ‘oh, wat mooi’ hoort fluisteren. De liedjes nemen je mee op zijn reis als troubadour, van Sydney tot Dublin en verder. Het hele optreden is één verhaal, het verhaal van Stu Larsen, en geeft je het idee alsof je hem kent na deze avond.
Tussen de liedjes door vertelt Stu Larsen verder over zijn reizen, met name over het reizen met Passenger. “I was Passenger’s driver during our tour in Australia, since he didn’t have a driver’s licence. Maybe that’s why he calls himself ‘Passenger’. Zijn bekendste nummer Thirteen Sad Farewells komt goed binnen bij het publiek, hij speelt nog een mooie eigen versie van Fix You van Coldplay, en laat het publiek meezingen zodat het klinkt als een koor. Bijna iedereen zingt mee, waardoor de avond nog eens een magische lading krijgt. Stu Larsen speelt in een goede anderhalf uur zijn mooiste nummers, terwijl het publiek dat hele anderhalf uur geboeid en geamuseerd blijft. Met alleen zijn gitaar en stem, en soms zijn mondharmonica, creëert hij een avond die je niet snel vergeten zal.
Niet alleen Stu Larsen vond de Watertoren een bijzondere plek om te spelen: een betere plek om dit optreden tot zijn recht te laten komen, is er niet. Alles klopt aan het plaatje van de avond. In een roes en met een bijzondere, zeldzame ervaring rijker, verlaat het publiek de Watertoren.