Twee albums kwamen er inmiddels uit van Elephant Stone. Dit jaar komt er een derde. Met name in de tweede langspeler komt Dhir als begenadigd songwriter naar voren, terwijl het eerste nog duidelijk een zoektocht is naar een eigen geluid. Stevige psychedelische stukken die een eigen smoel krijgen door het gebruik van de sitar, worden afgewisseld met zomerse poppy melodieën, die meer aan de Beach Boys doen denken dan aan Bollywood. Deze combi pakt verrassend goed uit, gezien het succes van de band in binnen- en buitenland. Een voorproefje van het derde album is vanaf deze week online te horen en lijkt wat meer diepgang te hebben; duistere psychedelische stukken met de kenmerkende sitar.
Elephant Stone op volle kracht op zijn best
Rustigere nummers weten niet te imponeren
Elephant Stone staat vooral bekend als ‘de band met de sitar’. De van oorsprong Indische Rishi Dhir was een zeer gewilde sitarspeler voor verschillende psychedelische bands. Onder andere The Black Angels maakte graag gebruik van zijn talenten. Ook als vast lid van The High Dials tourde hij voorheen al de wereld over. Sinds 2009 is er met Elephant Stone eindelijk een eigen band.
Vanavond in Vera blijkt het echter allemaal (nog) net niet goed genoeg te zijn. De eerste paar nummers zijn de wat vrolijkere uptempo nummers van het tweede album, met opener van dit album, Setting Sun, als positieve uitschieter. Verder zijn de nummers, tot na een minuut of twintig de sitar erbij komt, redelijk vlak. De drummer zit er af en toe vreemd naast terwijl de gitaarpartijen, misschien mede door het matige geluid, niet echt lekker uit de verf komen. Dat de vier eruitzien alsof ze managers zijn van een biologische supermarkt helpt ook niet mee. Als Dhir zijn basgitaar voor de sitar verruild is er ineens wel volledige aandacht uit de, helaas matig gevulde, zaal. Dit instrument zie je niet zo vaak in Vera en het blijkt dat de scherpe, a-typische tonen van het Indiase instrument zeer goed bij de psychedelische vibe van de band passen.
Het is jammer dat de rest van de band, op die momenten met de sitar, een beetje achterblijft. Het geheel komt hierdoor wat matig over. In de stevigere psychedelische jams zet Elephant Stone echter een robuust geluid neer en zijn ze op hun best. Maar met name de wat rustigere, poppy, nummers werken live minder goed. Singeltje Love The Sinner, Hate The Sin doet het nog leuk, verder is het niet bijster origineel. De toegift waarin L.A. Woman van The Doors wordt gecovered klinkt gelukkig wel zeer goed. Meer van dit soort werk jongens, dan zien we jullie graag nog eens terug.