Niet alleen spelen veel lokale acts op het door Eurosonic Noorderslag en POPgroningen georganiseerde Grunnsonic, een aantal van deze acts is daarnaast ook geprogrammeerd op de gratis toegankelijke Energy Stage. In deze tent op het Ebbingekwartier staat vrijdag onder andere Cortonville Demodock-winnaar Eisenhower, die het in 2012 ook nog eens tot de finale van de POPgroningen Talent Awards schopte.

In opmaat naar Grunnsonic vertelden de bandleden al dat ze de afgelopen jaren een goede livereputatie hebben opgebouwd. Bij de eerste noten van het optreden wordt ook meteen duidelijk waarom het gezelschap naast Grunnsonic eveneens op de Energy Stage staat geprogrammeerd. De t-shirts van de bandleden verraden het eigenlijk ook al: logo's van Ramones en John Coffey. Als de band daar enige inspiratie uithaalt, kan het niet anders dan dat de band een wervelwind aan energie de tent in stuurt. Door de Energy Stage stormt een indrukwekkende mix van rauwe rock die gepaard gaat met zuivere vocalen en een verrassend harmonieuze en vierstemmige samenzang. Vooral de vocalen van zanger Ardan van de Graaf maken indruk wanneer hij lang uithaalt. De stevige gitaren en het drumwerk mogen er overigens ook zijn.

De Graaf vertelt dat Eisenhower bezig is met de "tweede plaat vol harde vuige rock", maar dat ze nu als voorproefje een - voor Eisenhowerse begrippen - veel rustiger liedje doen. Deze staat inderdaad in contrast met het veel hardere werk, maar zorgt wel voor een aangename afwisseling. Dat de band zich thuisvoelt op het podium wordt ook duidelijk door de humor van de bandleden. Voor het inzetten van het laatste nummer begint De Graaf over de merchandise. Niet alleen is het debuutalbum, een sticker en een aansteker te verkrijgen, maar het publiek mag ook een knuffel komen halen. De gitarist weet vervolgens met: "Knuffel van een bezwete man. Mmm..." de lachers op zijn hand te krijgen, waarna de band op daverende wijze het optreden afrondt.

Volgende week presenteert Inge van Calkar haar eerste cd in Vera en dat zullen we weten ook! Heel Buckshot ligt bezaaid met flyertjes en aan de wand hangen affiches. Mét band speelt ze vanavond allemaal nieuwe nummers van dat album. Er is veel belangstelling. "Komen jullie echt allemaal voor mij? Of regent 't buiten..." Een beetje zenuwachtig wordt Inge als ze Giel Beelen vlak bij het podium ziet staan.

Sexton Creeps is de eerste van de twee bandjes die vrijdagavond café De Walrus betreden. En hoe! Door leeftijdsverschillen waarover je kunt fantaseren oogt de band op het eerste gezicht bij elkaar geraapt. Toch is Sexton Creeps allesbehalve onsamenhangend. De psychedelische rocknummers worden vanuit kleine geluiden opgebouwd naar grootse klanken. De contrastrijke muziek slaat enorm aan bij het publiek dat lekker staat mee te knikken. De geleefde stem van zanger Jan Harry heeft een heerlijk rauw randje en wordt nog meer benadrukt door het feit dat hij een oude telefoon als microfoon gebruikt. Oergeluiden worden afgewisseld met lange, hoge uithalen door zangeres Cora Ziengs. Dat haar tweede zangpartij af en toe wat wegvalt is jammer, maar kansen benut ze volop. De band overtuigt zijn luisteraars. Het joelende publiek is niet te stoppen.

De jonge singer-songwriter Vincent Kenter opent de vrijdagavond van Grunnsonic in café Koster. Het is gezellig druk in het bruine café en er hangt een goede sfeer. De donkere muziek van Kenter past wellicht niet zo goed bij de gemoedelijke sfeer, maar wordt door het relatief oude publiek wel gewaardeerd. Kenter opent sterk met het nummer Past Present Prospect. Hij krijgt de pratende en lachende mensen moeiteloos stil met zijn dragende stem en duistere teksten. Kenter experimenteert tijdens zijn optreden volop met een loop station en geeft daarmee de indruk dat er een hele band achter hem staat. Zoekend naar een goede balans tussen de verschillende klanken en geluiden, is hij nog wel. Dat hij het in zich heeft is echter duidelijk, aangezien het raken van de goede snaar eerder regel dan uitzondering is voor deze jonge muzikant.

Na het melancholische eenmansconcert van Vincent Kenter is het nu de beurt aan Sprokkelhout om de mensen in café Koster voor zich te winnen. Dat lukt de vijf mannen aardig. Ondanks het feit dat invaller Jorrit de gitaar bemant, klinkt het niet alsof de band bij elkaar gesprokkeld is, wat in eerste instantie misschien wel de verwachting wekt. De jonge mannen hebben er zin in en schromen niet om veel vrolijke indie-geluiden te verwerken in hun pop-rock muziek. Hoewel de liedjes en songteksten goed in elkaar zitten, is de stem van frontman Tjesse Riemersma soms nog wat misplaatst. Hij kan zich beter focussen op de lagere tonen, in plaats van proberen om de hoge noten net wel of niet te halen. Al met al is de band zeker op de goede weg en hebben de mannen potentie om door te breken. Nu maar hopen dat het hout niet opbrandt.

Na Sprokkelhout blijft café Koster op hetzelfde (geluids)niveau met View For A Day. Eveneens een jongensbandje met potentie dat nog net niet alle talenten benut. Dat kan zeker nog komen. Kwalitatief is de muziek die de vier mannen maken goed, maar weinig vernieuwend. Hardrock- en funkrifs worden continue afgewisseld met de relatief zachte stem van zanger Herman Klopmakers die nog net wat meer draagkracht mag hebben. Het publiek is moeilijk te enthousiasmeren, maar bij de single All or Nothing gaan er toch een paar voetjes van de vloer en zijn er wat meezingende mondjes te ontdekken. Dit zou een radiohitje kunnen worden. De mannen hebben nog een lange weg te gaan, maar aan het einde van de tunnel is er licht.

De jongens van The Black Cult staan klaar voor een avondje garagerock in een sfeervol en afgeladen Lola. De band bestaat uit zanger-gitarist Douwe, die ook donderdagavond in de Walrus stond tijdens Fake Orgasms, bassist Jilles en drummer Wouter. De punk van The Black Cult is meer toegankelijk dan de hardcore punk van Fake Orgasms. De teksten zijn in ieder geval redelijk te verstaan en het thema wordt ook direct duidelijk: alcohol, drugs en rock & roll. Dit sluit weer prima aan bij de slogan van de band: "Bier drinken, nooit meer werken". De sound van de band doet denken aan Babyshambles. De band is aan het genieten op het podium en zorgt voor een aangename sfeer in de zaal. Na tien minuten begint de stem van zanger Douwe ermee op te houden en heeft de zanger de hoop dat zijn stem het nog drie nummers volhoudt. Er lijkt iets meer beweging te komen in het nogal ingetogen publiek tijdens het aanstekelijke High, maar de stem van Douwe heeft het zwaar te verduren. Na een korte set van twintig minuten is het afgelopen.

In een afgeladen Buckshot staat het publiek tot beneden aan de trap in afwachting van pop-rock formatie Dudettes. De band komt in oktober 2013 met het debuutalbum Subconscious en met de video van hun eerste single Make It Loud trekken ze de aandacht van Skunk Anansie waar ze de support act van mogen zijn tijdens de clubtour. Vanavond begint de band precies om 23:00 te spelen en het publiek wordt gelijk meegetrokken. Frontvrouw Zjoly is heerlijk nuchter en eerlijk. Zij vindt het een eer om alweer voor de vierde keer te spelen tijdens Eurosonic. Ze laat zelfs blijken dat ze zenuwachtig is, wat nergens voor nodig is. De stem van Zjoly is erg mooi en helder. Samen met gitariste Cynthia klinkt het enorm goed. De nummers liggen stuk voor stuk goed in het gehoor en worden afgewisseld met leuke anekdotes van zangeres Zjoly. Het nummer Amazing, persoonlijk favoriet van de band, is ook echt een uitschieter. Het nummer heeft een mooie opbouw en de bandleden geven alles wat ze hebben: drummer Ingrid lijkt haar drumstel kapot te willen slaan. De band speelt deze kleine kroeg helemaal plat en ook Giel Beelen komt nog even een kijkje nemen. De avond is voor het publiek en de band geslaagd.

De Walrus wordt drukker en drukker voor aanvang van The Tightropes. Als de driemans-band zijn eerste rockgeluiden met hoog funk gehalte laat horen, neemt het aantal mensen van buiten nog meer toe. Je kunt zien dat de band zin heeft om het publiek op te zwepen. Het meeknikken gaat over in springen en The Tightropes springen vrolijk mee. De funk/blues/rock-klanken swingen de pan uit zonder pauze. De mannen zijn onvermoeibaar. Frontman Marco Broers leidt de band met vrolijke en soms zelfs wat hitsige teksten, bijvoorbeeld bij het nummer Nightlife. Het lage plafond van café De Walrus lijkt nog meer te zakken, de temperatuur stijgt en iedereen gaat los. De drie studenten worden aanbeden. En terecht!