Eerst mag het Australische talent Jaimi Faulkner de zaal opwarmen. Dat doet hij zeer leuk. De zanger wisselt grapjes af met goed klinkende nummers. De liedjes doen, dankzij hun subtiele bluesvolle geluid, denken aan John Mayer. Halverwege speelt Faulkner nog een instrumentale rock-’n-roll tribute waarmee de Australiër bewijst over uitzonderlijk speeltalent te beschikken.

Dan loopt Tony Joe White het podium op. Gekleed in zwarte broek, zwarte trui, zwarte hoed en zonnebril neemt hij mompelend plaats op zijn stoeltje. Voor de mensen die het ontgaan was meldt de zanger nog dat hij uit de moerasomgeving afkomstig is. Vervolgens komt het eerste lome ritme op gang en wisselt Tony Joe het duistere gitaarspel af met zijn haast dierlijke gegrom.

Dat is lang niet altijd verstaanbaar, maar dat hindert niks. De zanger maakt indruk met de kracht die hij sommige nummers weet mee te geven. Nieuwe nummers en oude pareltjes wisselen elkaar af. Uitzonderlijk is daarbij dat het publiek suggesties mag geven. De drummer voert regelmatig het tempo stevig op. Met zijn tweeën heeft het duo iets weg van The Black Keys op leeftijd. Tussen de grommende teksten door zorgen de snerpende mondharmonicadeunen voor verdere opbouw van de sfeer.

Met teksten als “Out In The Graveyard In The Acid Rain. I Know A Way That You Can Ease My Pain” is de gehele kleine zaal al snel ondergedompeld in het voodoo gevoel dat Tony Joe White probeert uit te stralen. Het is niks voor niks dat zijn laatste album ‘Hoodoo’ getiteld is.

Met een paar minuten meer dan een vol uur op de klok verdwijnt Tony Joe White weer net zo stilletjes als dat hij het podium op kwam. De legende mag dan bekend geworden zijn met het schrijven van nummers als ‘Rainy Night In Georgia’, dat vanavond helaas maar niet op gang weet te komen, het zijn vooral de opzwepende rock-’n-roll liedjes die de man live uitzonderlijk maken. Tony Joe mag dan inmiddels 70 jaar oud zijn, deze man kan nog gemakkelijk een aantal jaren mee!