Cross-Linx heeft een vol programma met interessante acts en heeft daarnaast een bijzonder randprogramma: Music Mining. Sommige artiesten zijn tegelijkertijd geprogrammeerd waardoor het voor de bezoeker niet meevalt om te kiezen. Dat geldt overigens niet voor de twee acts die in de Grote Zaal staan geprogrammeerd: LAMB en Patrick Watson. Beide worden vergezeld door strijkers van Amsterdam Sinfonietta.
LAMB staat als eerste geprogrammeerd en weet meteen de aandacht van het publiek te trekken. Ook zonder orkest zijn hun nummers eigenlijk al composities op zich, maar met de toevoeging van Amsterdam Sinfonietta ontstaat er een meeslepend geluid. In combinatie met de lichteffecten en de prachtig gevoelige stem van zangeres Lou Rhodes werkt dat op sommige momenten bijna hypnotiserend. Je kunt niet anders dan blijven zitten en jezelf laten onderdompelen in de muziek.
Hoewel het publiek nauwelijks nieuw werk voorgeschoteld krijgt, komt het optreden fris over en maakt het indruk. Vooral bij het nummer Gabriël komen alle sterke elementen van het orkest, de band en de zangeres goed naar voren, een mooi moment. Om 21:00 is het wat teveel gevraagd om het dak eraf te laten gaan, maar het is dan wel duidelijk dat iedereen, inclusief LAMB en Amsterdam Sinfonietta, van deze act geniet. Een sterk begin.
In de kleine zaal treedt Hauschka op. Zo'n anderhalf jaar geleden stond hij op dezelfde plek met zijn speciaal geprepareerde piano. Ook nu heeft hij allerlei attributen aangebracht, zoals pingpongballen en houten keiltjes om te stemmen. Geen snaar is daarbij overgeslagen. Vanavond heeft hij Samuli Kosminen meegenomen; drummer van de IJslandse band múm. Het bijzondere is dat het drumstel op dezelfde manier lijkt te zijn voorbereid als de piano. Overal liggen attributen als bellen, kralenkettingen, opname apparatuur en veel plakband. Hauschka vertelt dan ook glunderend dat ze dezelfde manier van spelen hebben.
Die samenwerking lijkt Hauschka goed te doen. In hun spel improviseren beide muzikanten er heerlijk op los. Zij blijken perfect op elkaar te zijn ingespeeld waardoor de nummers op een mooie manier worden opgebouwd. Voortdurend is er oogcontact met elkaar en met het publiek. Het optreden is ook een feest om naar te kijken en te luisteren. Ook Hauschka heeft het zichtbaar naar zijn zin waardoor iedereen met een lach op het gezicht de zaal verlaat.
Patrick Watson heeft misschien wel de grootste uitdaging tijdens dit festival. Hij had van tevoren namelijk de opdracht gekregen om iets speciaals te maken. Gedurende zijn optreden laat hij zijn eigen muziek afwisselen met zijn favoriete klassieke muziek. Dat laatste komt prachtig naar voren als Amsterdam Sinfonietta alleen speelt. De volle zaal van De Oosterpoort valt dan helemaal stil.
Uiteraard is het ook Patrick Watson zelf die de nodige smaak aan dit optreden weet aan te brengen. Vol enthousiasme staan hij en zijn muzikanten op het podium; grapjes makend met elkaar en met de muzikanten van Amsterdam Sinfonietta en olijk zingend in een lage microfoon. Net als bij LAMB het geval is, laat de band zijn waardering voor het orkest blijken. Ook dit optreden wordt enthousiast ontvangen door het publiek.
Nils Frahm staat als laatste op het programma en hij maakt meteen een hilarische indruk door twee toiletborstels in de hand te houden. Hij licht toe dat deze vooral goedkoop waren. De toon is gezet. Door de snaren van zijn piano met de borstels te beroeren, brengt hij een eigen geluid voort. Met de uitspraak dat iedereen het gewend is dat hij piano speelt, neemt Nils Frahm plaats achter zijn synthesizers en zorgt daarmee voor een krachtige sound. Sowieso valt op dat zijn muziek allerlei sferen oproept en dat we te maken hebben met een zeer vaardige muzikant. Vingervlug bewegen zijn handen over het hele klavier; soms van meerdere instrumenten tegelijkertijd.
De kracht van de muziek en het feit dat Nils Frahm voortdurend in beweging is als hij musiceert, staan soms in contrast met de uitspraken die hij doet tijdens zijn optreden. "Please come closer... Don't go away," zegt hij zacht tegen de menigte. Hoewel niet iedere bezoeker blijft, kan Nils Frahm rekenen op een grote groep enthousiaste toehoorders. Breed glimlachend neemt hij het slotapplaus in ontvangst.
Kortom: Groningen kan terugkijken op een geslaagde editie van Cross-Linx waarbij niet alleen de toeschouwers genieten, maar ook de artiesten zélf met een lach op het gezicht spelen.