Volgens de website is Wayne’s stijl een combinatie tussen de Outlaw Country uit de jaren zeventig met een vleugje moderne Punkabilly van eigen recept. Met het gebruik van gitaar, drums, contrabas en fiddle zijn de basisinstrumenten van de oorspronkelijke country aanwezig. Ook de connectie met de Outlaw Country is, mede door de toevoeging van de elektrische gitaar, te zien. De invloeden van muzikanten als Waylon Jennings en Willie Nelson, die zich in de jaren zeventig flink afzetten tegen de sterk gecommercialiseerde en gepolijste Nashville Sound, zijn dan ook goed te horen. Zoals het een echte countryzanger betaamt zingt hij liedjes over het echte leven, en dan natuurlijk het liefst over de slechte dingen van het leven. Hij maakt gebruik van teksten als “F**k the law!” en “We’re all gonna die alone”. Wayne geeft op zijn site aan dat het hem niet uitmaakt of hij op MTV komt, als hij maar ‘on the road’ is, en kan spelen. Wayne past hiermee in alle opzichten binnen de Outlaw traditie.

Na het verdienstelijke en toepasselijke voorprogramma van de twee dames van Flowerbox uit Groningen is het dan toch echt de beurt aan Bob Wayne. Wayne begint zijn optreden met de titeltrack van zijn laatste album, Till The Wheels Fall Off. Hij opent dit nummer meteen met een hommage aan één van zijn idolen, Johnny Cash, door keihard het geluid van een trein na te doen (zie Cash’s Orange Blossom Special). Het is vanaf het begin duidelijk dat Wayne in Groningen al een grote schare aan fans heeft, want de zaal is goed vol en de oudere nummers worden luidkeels meegezongen. Wayne is niet alleen een zanger met een ontzettend prettige stem, maar heeft ook veel charisma, wat hem tot een stevig podiumbeest maakt. Wayne’s band bestaat uit een zeer strakke drummer (die 25 jaar geleden ook al in Vera stond met hardcore band Holy Terror), een prima bassist, een virtuoze violiste en een minstens net zo virtuoze gitarist. Maar Wayne zelf is ook geen onverdienstelijke gitarist. De set bestaat uit een afwisseling tussen wat rustigere country nummers en fantastisch snelle liedjes.

De avond kent zelfs nog twee primeurs: Wayne speelt twee songs die hij pas net geschreven heeft en die hij nog niet eerder live gespeeld heeft. Of zoals hij het zelf zegt: “We’re probably gonna f**k it up!" Dit was trouwens zeker niet het geval. Wayne blijft in zijn show zijn roots trouw. Zijn nummers zitten vol met quotes als: "That ghost town tried to kill me, but the ghost of Johnny Cash had my back." Ook de thema’s van de liedjes zijn ouderwetse country-thema’s als de werkende man, de trein en liefdesverdriet (al bezingt hij dit laatste op zijn eigen karakteristieke manier). Wayne eindigt al zijn nummers met dezelfde kreet, namelijk "Hell Yeah", die na een aantal nummers door het publiek enthousiast wordt overgenomen. Al met al is het een ontzettend knallende show met een dolenthousiast publiek. Na het optreden vindt het publiek Wayne’s zwakke plek, namelijk de zin "One more song!", wat er toe leidt dat de band nog een toegift geeft van niet minder dan drie kwartier. Bob Wayne is geboren om ‘on the road’ te zijn, en dit wordt hiermee nog maar eens extra verduidelijkt. Hij neemt dan ook onder luid applaus afscheid van het publiek. Dit is denk ik niet de laatste keer dat we hem mogen verwelkomen in Groningen.